Even wat moed nodig en geduld en vertrouwen

Hoi Liesje herkenbaar hoor ik zit er nu ook 1 jaar in duurt erg lang en sommige mensen snappen niet wat je mee maak pfffff. neem gewoon je rust en wandel wat dat geeft ook rust en het gaat wel over al duurt het lang en doe af en toe wat korte meditatie ik meestal van Nick de waard op YouTube je staat er niet alleen voor heel veel hierzo sterkte ook 👍

Dankjewel het komt bij jou ook goed, houd moed 🍀

Je staat er zeker niet alleen voor. Hier ook dezelfde soms hopeloze gevoelens. Eenzame gevoelens omdat het lastig is de vermoeidheid te omschrijven. Maar het zal goed komen hoor ik van mensen die er goed doorheen zijn gekomen. Is alleen een live changing event...
Ik doe twee keer in de week yoga, helpt mij bij ontspannen.

Hou vol, Liesje !

Hoi Liesje,
Ik ben nu 2 jaar aan het herstellen en ik herken heel erg wat je zegt. In mijn ervaring hebben de meeste mensen wel begrip voor het feit dat je niet kunt komen bijv, als je het uitlegt. Dat ze het niet écht snappen, is een feit. Maar zolang jij weet dat jij je best doet, is het goed.

Ik had ook erg die angst van niet mee kunnen doen enz. Soms blijft dat frustrerend, maar het geeft ook wat rust als je het (met de tijd) een beetje los kan laten.

Om je wat vertrouwen te geven: op mijn dieptepunt kon ik helemaal niks, durfde ik niet meer alleen te zijn, werkte ik niet, was ik hele dagen compleet in angst en paniek.
Nu werk ik weer 9 uur in de week, breng ik wat meer tijd door met dierbaren, kan ik weer makkelijk een uur wandelen (kon eerst nog geen 5 minuten). Ik doe weer alles alleen en voel me daar prima bij. Laatst zelfs voor het eerst alleen naar de wellness geweest en daar enorm van genoten. Kortom dat zijn dingen die ik een jaar geleden absoluut niet voor mogelijk hield. Het komt echt wel weer. Misschien moet je wel accepteren dat je voorlopig niet op je oude niveau/tempo terug gaat komen. Dat vond ik zelf supermoeilijk. Maar als je het eenmaal accepteert, kun je gaan bedenken hoe fijn het kan zijn om op een rustiger tempo te gaan leven.

Tijd, rust, praten, huilen, bewegen, buiten zijn, veel slapen enz. Maar vooral tijd heelt.

Heel veel sterkte!

Mooi en duideljjk omschreven Y.

Een BO begrijpen blijft voor de buitenwereld of buitenstaanders een ding. Het is afhankelijk van de bereidbaarheid van anderen om je BO serieus te nemen en hoe ermee om te gaan.

Begrip en empathie zijn o zo belangrijk al moeten we ons ook realiseren dat het leven van mensen die (nog) vol in de maatschappij staan gewoon recht hebben op een actief en kwalitatief goed leven.

Gelukkig, helaas, komen BO's steeds vaker voor en is er daarom meer alegemeen begrip.
Ook bij jongeren! Waarbij overigens de BO ook steeds frequenter voodkomen.

Hoe leg je bv je angsten die bij een BO horen uit? Da's voor anderen wel eens moeiijk te begrijpen. Theoretisch is het wel uit te leggen, maar ik snap dat moeilijk voor anderen is om het te interpreteren. Zeker als ze een emotioneel gebroken BO-patiënt die langdurig huilt zonder aanwijbare oorzaak moeten troosten.

Iemand met een BO kan hooguit een afgetobt gezicht of een doffe gezichtuitdrukking hebben. De duvel bespeelt ons zenuwstelsel iedere dag als harp. De sinistere melodie heeft onze geest en lijf in zijn grip.

Niet tegen vechten. uitzingen, uithijgen,
engelengeduld, accepteren en geboden handvaten aanpakken. Denk aan yoga, ademhalingsoefeningen, beetje wandelen, een haalbaar dagschema volgen, puzzelen, schrijven, lezen of soms ff bezoek of iemand bellen.

Aaibare dicipline en regelmaat zijn belangrijk. Lief zijn voor je zelf. Ondertussen rusten lijf en brein uit hetgeen het herstel bewerkstelligd. Dat
voelt niet zo maar het gebeurt wel degelijk!!

Ik voel me bv al wat beter dan 6 weken geleden en vooral t.o.v. 3 maanden terug.
De derealisatie en angsten zijn stukken minder en ben veel vaker positief. Hoe lang dit nog gaat duren? Geen idee. Ik weet dat het overgaat.

Het liefst morgen, maar over derealisatie gesproken....;-)

Houd de moed erin! Het gaat over!

Bedankt voor je mooie woorden Cactus, er zijn veel momenten dat ik niet in mijn eigen herstel geloof maar ik kan kracht putten uit jouw tekst.

Hoe langer de BO duurt, en er soms geen verbetering lijkt door terugvallen, hoe moeilijker ik t soms vind om in mezelf te geloven en in het proces. Ook omdat de omgeving dan ook nog meer laat merken het niet meer te vertrouwen of t geduld is op. Zo zit ik in vicueuze cirkel waarin ik ook nog banger word voor t verliezen van mensen. En dat helpt dan weer niet met burnout.

Wat me helpt is iemand vinden die onvoorwaardelijk van je houdt die je moed in blijft spreken (bij mij mn vader), én blijf tot in den treure mediteren, affirmaties doen, jezelf oppeppen. Jij bent sterk, jij komt hieruit, jij bent veerkrachtig. Ook als de omgeving/omstandigheden ff niet meezitten. Als je diep in BO zit en toch niks kan, kan je maar beter een pro in meditatie/yoga nidra worden. Rust in je hoofd is the way out.

Succes

Hallo Liesje,

Het gaat er niet om wat anderen hiervan vinden! Als iemand het niet "kan" begrijpen ligt het probleem bij die persoon.
Men kan vaak niet anders omdat ze het echt niet begrijpen. Gelukkig voor hun want dan heb je er niet mee te maken gehad.
Ik lees de berichten op dit forum en ben dankbaar voor deze berichten!
Het behulpzaam zijn, elkaar steunen, tips, begrip enz, enz.
Het komt goed Liesje! Laat de tijd los en geniet van de stapjes die je maakt!
Sterkte en een liefdevolle knuffel 🍀

Net alle reacties gelezen, en ontzéttend bedankt allemaal!!!!!🍀🌸😘🙏🏻🥹