Gaat die overprikkeling ooit nog over??

Hoi Alwin, bij mij is het nog niet over maar wel stukken minder. Het wordt steeds minder erg naarmate je meer hersteld.

Je zou het misschien deels kunnen onderdrukken met iets als een SSRI. Dat werkte voor mij wel maar dan lag ik 's nachts vervolgens alsnog er door wakker. Beste wat je kunt doen is zorgen dat je niet op dat punt van extreme overprikkeling komt. Soms betekend dat dat je even helemaal niks kunt doen, behalve even liggen, of misschien hooguit een luisterboek of podcast. Visuele prikkels of iets waarbij je snel moet reageren en/of snel nadenken (een gesprek) komen meestal het hardste binnen.

ik denk dat de mens niet gemaakt voor hoeveelheid prikkels waar we nu in leven.
wat eerder 'normaal' was voor jou, kan nu veranderd zijn omdat je luistert naar je lijf.
ik zoek mijn eigen, soms eenzame, weg; ik kan niet 'meedoen' met de meute en ga dat geloof ik ook niet meer van mezelf vragen.........
ik weet het ook niet hoor Alwin................
toitoitoit

Hi Alwin, heel herkenbaar wat je schrijft. Ik heb ook maanden geen F1 kunnen kijken, ik werd er duizelig van. Nu een half jaar later kijk ik de start, wat tussenrondes en dan weer het einde, tja je moet wat. Hoe meer je hersteld, hoe beter dit gaat. Je telefoon is ook killing in deze periode, zoveel mogelijk links laten liggen. Alles waar je ogen op moeten focussen (bewegende beelden/lezen) is gewoon zwaar. Ik ben begonnen met kleine stukjes wandelen in de natuur, weinig prikkels, ook alleen, geen verhalen van anderen om me heen. Beetje bij beter ging dit beter. Ben nu bijna een jaar verder en zit wel verbetering in, maar alles op slakkentempo, blijkbaar is het nodig…

Dit herken ik. In het begin kon ik met moeite een film volgen (was eigenlijk al te veel). Inmiddels kan ik op mentaal vlak alles wel weer. Ben inmiddels 10 maanden verder.

Visuele prikkels waren voor mij geen boosdoener, geluiden wel. Enorm schrikken van plotselinge geluiden of geluiden die net iets te hard zijn, het gevoel alsof je er een hartaanval van krijgt. En praten met mensen was ook enorm belastend. Ik ben sensitief en erg afgesteld op de ander.
Nu, een jaar later, is het stukken minder erg. Ik schrik niet meer van plotselinge geluiden en sociaal kan ik veel doen, hoewel ik na meerdere drukke dagen wel een terugval van 1 of meerdere weken krijg dus het blijft oppassen.
De natuur in (niet een park maar echte natuur met zo min mogelijk mensen) en ruim voldoende slapen zijn voor mij de belangrijkste remedies om mijn herstel op te bouwen, naast op tijd mijn grenzen aangeven uiteraard.