Schuldgevoel over niet kunnen bezoeken

Beste M,

Ik herken het!
Plichtsgevoel, moeten.... het zijn de dingen die voor jou "gewoon" zijn.
We leven volgens een bepaald patroon. En dat moeten we doorbreken. Ja, dat is moeilijk maar kan wel.
Probeer, misschien wel voor het eerst in je leven, je eigen grootste vriend te zijn, zorg goed voor jezelf.
En als je al begint met maar de helft van de
tijd er te zijn voor andere, die dat waarschijnlijk niet eens merken, dan heb je ook wat tijd en hulp voor jezelf.
Je bent nog steeds een goed mens, met plichtsgevoel, als je het allemaal een tandje minder doet.

JIJ BENT HET OOK WAARD ❤

Zorg voor jezelf net zoals je voor een ander doet en voel je niet schuldig!

O,wat klinkt dit wijs maar ik zit met hetzelfde probleem en dus ook met bovenstaande uitdaging. Maar misschien helpen we elkaar zo 😉

Heel veel sterkte/succes M.

Ja je hebt helemaal gelijk burnoutje. Misschien als we dit vaak genoeg voor onszelf herhalen dat het na een tijdje blijft hangen. Het gaat uiteraard met vallen en opstaan, maar van elke keer vallen leer ik weer net een klein beetje meer.

Dankjewel voor je wijze woorden! En ja ook al zit je er zelf mee, je weet in ieder geval waar je naar toe werkt. Jij ook veel sterkte & succes!

Hoi M,

Heel herkenbaar. Goed dat je je in ieder geval bewust hiervan bent, want daar begint verandering mee! Gun jezelf de tijd om patronen die jou niet meer dienen in kleine stapjes te veranderen. Dat gaat niet van de een op de andere dag. Tegelijkertijd mag je ook trots zijn op je zorgzame karakter, zolang het niet ten koste gaat van jezelf. In een meditatie hoorde ik laatst ‘je bent NIET verantwoordelijk voor het geluk van anderen’ en dat helpt mij heel erg om dat mezelf telkens weer te vertellen. Succes met je verdere herstel!

Veel liefs.

Hoi M,
Ben voor de eerste keer op deze site en jouw titel trok mijn aandacht. Herken het ook. Schuld, weten dat die nare snuiter altijd weer de hoek om komt kijken. Ik ben hard aan het werk die snuiter de baas te worden. Soms lukt het een beetje, soms voelt het als water naar de zee brengen. Aangezien de zee niet snel zal verdwijnen èn ik ergens erken dat schuld altijd een beetje bij me zal horen, heb Ik er voor gekozen het uit te spreken. Super eng, kwetsbaar en soms zelf een gesprek waar ik me dan weer schuldig om ga voelen (lekker bezig niet ;-))
Maar omdat ik het uitspreek krijg ik wel fijne reacties, reacties die me verrassen, liefdevol, complimenteus. Ergens lost dat mijn schuld niet op, maar het verzacht wel. Misschien voel ik me iets meer gezien na het uitspreken en het begrip. Dat.
Het blijft een uitdaging om niet uit schuld te handelen (zorgen) en vooral het bewust niet te doen zonder schuldgevoel.
Die schuld komt bij mij uit mijn jonge kinderjaren, misschien herken je dat. Misschien gaat het nog meer om dat je de schuld ergens plek geeft in plaats van niet wilt. Zoiets. Hopelijk kun je er wat mee...