Ik ben een 42 jarige alleenstaande mama van 2 tienerzonen. Hun vader lijdt aan alcoholisme, leeft al 3j van een invaliditeitsuitkering en buiten af en toe een kort bezoekje weinig contact met zijn zonen. Ik sta er dus alleen voor. Om het financieel rond te krijgen, combineer ik 2 jobs. Mijn moeder is 4j geleden overleden, mijn vader heeft nu kanker, dus op hulp van hen kan ik niet rekenen.
Ik hou het nu zo al 4j vol, maar ben nu totaal op....steeds minder contact met vriendinnen omdat ik altijd maar moe ben, negatieve gedachtegang, dus ben momenteel geen leuk persoon om mee om te gaan. Gelukkig kan ik voor mijn zonen (die het gelukkig wel fantastisch doen en waar ik enorm trots op ben) de schijn ophouden en doen alsof ik gelukkig ben, maar vanbinnen ben ik kapot. Reeds jaren ook lichamelijke klachten, zoals slaapproblemen, pijn schouders en nek, maar moet blijven doorgaan. Op dit moment voel ik pure wanhoop en me enorm verdrietig. Ik voel me eenzaam in mijn nachtelijke piekermomenten. Hoe moet ik hier in godsnaam uitgeraken??
Ik hou het nu zo al 4j vol, maar ben nu totaal op....steeds minder contact met vriendinnen omdat ik altijd maar moe ben, negatieve gedachtegang, dus ben momenteel geen leuk persoon om mee om te gaan. Gelukkig kan ik voor mijn zonen (die het gelukkig wel fantastisch doen en waar ik enorm trots op ben) de schijn ophouden en doen alsof ik gelukkig ben, maar vanbinnen ben ik kapot. Reeds jaren ook lichamelijke klachten, zoals slaapproblemen, pijn schouders en nek, maar moet blijven doorgaan. Op dit moment voel ik pure wanhoop en me enorm verdrietig. Ik voel me eenzaam in mijn nachtelijke piekermomenten. Hoe moet ik hier in godsnaam uitgeraken??
Truus
02-07-2024
