Hoe lang nog...

Hoi Wilma ik zit sinds vorig jaar mei in een burnout heb veel meegemaakt in mijn leven en dat komt er blijkbaar allemaal uit duurt lang he en bij mij heb ik vooral maagklachten ook naar de dokter geweest daarvoor en donderdag weer heen sterkte ook 👍

Hi Wilma, wat een rare tijd hè? Ik zit er nu 10 maanden in. De extreme klachten van het begin zijn wel minder, maar ben er zeker nog niet vanaf. Ik heb ook veel maagklachten en veel hoofdpijn/migraines/duizelingen.

Ben bang dat we er nog even wel zoet mee zijn… er is geen wondermiddeltje helaas.

Hoe lang zit jij erin nu?

Sterkte!

Ik vanaf september 21. In de tussentijd wel een heel stuk beter geweest maar door omstandigheden weer teruggevallen. Op dit moment weer 4 maanden aan het reintergreren. Nog wel constant aanwezig klachten; duizelingen, slap gevoel, geen energie en overgevoelig voor alle prikkels. Als ik me emotioneel hier niet te druk over maak is het draagbaar maar wel lastig. Andere mensen die ook al lang bezig zijn?

Hi Frank,

Bizar he dat het zo lang kan duren.. ik zit er zelf toevallig ook vanaf september / oktober ‘21 in. Zelfde verhaal: was goed op weg maar vervolgens teruggevallen door pittige omstandigheden, en heftige griep / covid gooide me ook meermaals maanden terug in herstel..

Inderdaad niet bezig houden met de klachten, maar wel naar je lichaam luisteren en jezelf geven wat je nodig hebt, is wat voor mij werkt. Heeel langzaam maar wel zeker is er in stappen van +/- een maand, een stijgende lijn te zien.

Veel sterkte

Hi Amber,

Toch fijn om te horen dat we niet alleen zijn. Zo voelt het soms wel. Ik vind het misschien nog wel het moeilijkst om emotioneel in balans te blijven terwijl je je dagelijks ziek voelt. Je wil ook graag werken aan andere dingen in je leven en het voelt heel onzeker of dat ooit weer kan. Toch mooie jaren die een soort van wegvloeien. Zeker als je jong bent. Al wil ik ook mensen die al wat ouder zijn hierin niet baggetaliseren.

Hoe leidt jij je af als je niet zoveel prikkels kan verdragen? Ik gamede graag maar kan dit nu niet langer dan 30 min verdragen. Tv kijken is ook lastig af en toe

Hi Frank,

Ja, zo kan het zeker voelen.. vind het zelf ook fijn te weten dat ik niet alleen ben. En emotioneel in balans blijven is heel moeilijk. Ik ben zelf nu 27, dus pieker en ben vaak genoeg heel verdrietig over de jaren die toch soort van van je zijn afgenomen. Je ziet iedereen van je leeftijd zijn leven opbouwen, en zelf zit je vast. Het is heel erg zwaar.

Wat betreft je vraag over afleiding: ik probeer steeds vaker gewoon te ‘zijn’. Buiten zitten, koptelefoon op, rustig muziekje aan en dan naar mijn ademhaling bijv. Ik haal geen plezier uit schilderen en dat soort dingen. Ik verveel me vaak te pletter. Wil zo graag van alles buitenshuis, maar het gaat niet. Maar weten dat dat helemaal niets doen bij mij juist helpt om me de dag erna beter te voelen, en weer wat meer te kunnen, sleept me erdoorheen.

Als ik me goed genoeg voel even naar het bos of strand, alleen zodat je enkel de prikkels van ernaar toe gaan hebt zegmaar. En zit wel te veel op m’n telefoon, merk dat ik daar ook niet goed tegen kan maar vind dat lastig.

Hi Anoniem!

Wat je beschrijft is zo herkenbaar en lastig. Je moet constant ‘niksen’ terwijl dat helemaal niet leuk is en je dan vaak alleen maar bij je gedachtes bent. Ziek voelen, niets kunnen doen en vooral positief blijven nadenken, zonder eindpunt of zekerheid. Manmanman. En dan voor zon lange tijd. Wandelen helpt me ook wel maar ook daarin is het moeilijk om niet in de draaikolk van negativiteit te komen. En maar niet te beginnen over alle (goedbedoelde) instanties die gesprekken met je willen. Poehpoeh.

Hoelang ben jij nu bezig? Ik zoek een manier om met lotgenoten in contact te komen en wellicht elkaar via app te leren kennen of af en toe een stukje te wandelen als de afstand dat toelaat. Ben zelf 30 jaar en nu bijna 3 jaar onderweg. Heeft iemand hier ideeen over?

Groetjes

Frank

Voor de mensen die er al meer dan 2 jaar in zitten, uiteraard sterkte, maar ik vroeg mij af, hebben jullie dan een WIA uitkering?
Want ik begreep dat het UWV vaak moeilijk doet bij een burn-out aangezien het geen officieel erkende ziekte is, en dat het ook mogelijk is dat je na 2 jaar naar de WW gaat, waarbij je dan natuurlijk sollicitatie plicht hebt enzo, wat ook weer stress oplevert uiteraard…

Hier inmiddels 13 maanden onderweg, dus begin me hier toch enigszins zorgen over te maken.

Bedankt voor jullie ervaringen en sterkte nogmaals allen!

Hi Anoniem!

Wat je beschrijft is zo herkenbaar en lastig. Je moet constant ‘niksen’ terwijl dat helemaal niet leuk is en je dan vaak alleen maar bij je gedachtes bent. Ziek voelen, niets kunnen doen en vooral positief blijven nadenken, zonder eindpunt of zekerheid. Manmanman. En dan voor zon lange tijd. Wandelen helpt me ook wel maar ook daarin is het moeilijk om niet in de draaikolk van negativiteit te komen. En maar niet te beginnen over alle (goedbedoelde) instanties die gesprekken met je willen. Poehpoeh.

Hoelang ben jij nu bezig? Ik zoek een manier om met lotgenoten in contact te komen en wellicht elkaar via app te leren kennen of af en toe een stukje te wandelen als de afstand dat toelaat. Ben zelf 30 jaar en nu bijna 3 jaar onderweg. Heeft iemand hier ideeen over?

Groetjes

Frank

Hoi Frank echt vervelend voor je dat je er al zolang in zit en vooral omdat je nog zo jong bent is het niet iets voor jou om op een site fb of wat anders daar iets op te starten voor je leeftijds groepen dan kan je misschien met elkaar wat bespreken en wie weet ooit appen en wandelen met elkaar ik wens je veel succes en vanzelf iedereen die in onze situatie zitten 👍👍

Hoi Lieve mensen Ik ben nu 9 maanden thuis...de klachten veranderen wel..elke keer weer wat anders...je kunt je zo naar en vervelend voelen!!!!!
Zenuw raast door mijn lijf...van maag naar benen..van buik naar borst
Pijnlijke voeten die bonken en zweten
Ik wou dat het over was !!!!!
Help !

Ook hier weer even een gejaagd gevoel. Al ruim twee jaar bezig. Gisteravond toch even gaan vissen. Lekker ontspannen maar iets te laat gemaakt, nu raast stress weer door mijn lijf.
Heb een paar vrienden en kennissen om mij heen die zelfde hebben meegemaakt. Zij blijven zeggen dat alles goed komt.
Ik weet hoe ik in deze BO terecht ben gekomen, zie nu ook de mooie dingen van t leven die ik verwaarloosd heb. Kan mij dan heel verdrietig voelen.
Hou vol allemaal.... xxx

Hoi Eric
Ja jij beschrijft het super goed
Ook ik voel mij erg verdrietig..rot..alleen.
Terwijl ik in de woonkamer zit met mijn gezin.
Zo'n appart en naar gevoel.
Soms denk ik dat het nooit meer over zal gaan
Ontzettend angstig vind ik dat !!!!
Zo'n leeg gevoel dat pijn doet.
Ik hoop echt dat het een keer stopt
Wat zal ik dan gelukkig zijn !!!
Sterkte allemaal !!

Hoi Wilma,

Ik had onlangs een dag dat ik wakker werd en even helemaal niet lekker in mijn vel zat. Huilerig, down, laag in mijn energie. Ik raakte er lichtelijk van in paniek, totdat mijn partner tegen me zei: "heb je door dat je je een halfjaar geleden nog de helft van de tijd zo voelde, en een jaar geleden nog elke dag?". Nu is het eens in de zoveel tijd een keer raak, en voel ik me het meerendeel van de tijd gewoon weer 'mijzelf'.

Dat was een mooie eye-opener dat het echt beter wordt, je hebt de tijd nodig, en het gevoel is vreselijk. Afgrijselijk, en we gaan er allemaal doorheen. Ik vind het enerzijds heel treurig dat dit forum zo vol staat maar het geeft me ook een vorm van troost, we zijn niet alleen. Het voelt vaak alsof je de enige op de wereld bent die zich zo leeg en wanhopig voelt, maar dat is niet zo.

En het zal ook niet zo blijven, hoe zeer je hele systeem je ook probeert te overtuigen dat dat wel zo is. Accepteren en doorgaan, het wordt echt beter. Ik ben nu 1,5 jaar verder en ik kan je vertellen dat ik zo veel sterker ben dan aan het begin van de burnout, sterker nog: ik voel me eigenlijk gezonder en sterker dan ooit tevoren. Er is heel veel van mijn schouders afgevallen, dingen die ik mijn hele leven al met mij meedraag, en heb zo veel geleerd over mijzelf en over het menselijk lichaam. En ik ben echt nog niet 100% hersteld, maar juist binnen de huidige (fysieke) beperkingen die ik nog heb geduldig met mijzelf blijven. Dat is pure winst.

Het kost ook gewoon veel tranen, treurigheid, paniek en vooral tijd om al die patronen te doorbreken en alles te verwerken.

Een fijne therapie bij een haptonoom of lichaamsgerichte therapeut (mits je dat nog niet hebt) kan je ook helpen om wat meer in je lichaam te komen en een beetje uit je hoofd.

En voor Eric: je ziet alle mooie dingen die je hebt verwaarloosd, dat besef laat al zien dat je gegroeid bent als persoon. Dat is pijnlijk maar zonder de burnout had je dat ooit ingezien. Je hebt nu een uitgelezen kans om van al die mooie dingen te gaan genieten in de toekomst. Het verleden kunnen we niet meer veranderen :) kop op en sterkte allemaal!

Hoi Wilma, en anderen

wat je schrijft is zo herkenbaar !
Ook veel meegemaakt,en sinds 3 maanden alleen wonen.altijd druk geweest,en door overlijden man .nu 1,5 jaar. Huis verkopen en nu, ..niks meer. Elke dag huilen, kermis in me hoofd, duizelig ,angstig, etc. Lijkt wel of ik “vast zit”
Kan me er niet toe zetten om dingen te doen,piekeren en zo moe zijn van alle stress die ik heb gehad. Hoe moet ik hier in godsnaam uit komen🙈 zo eng,
Vriendin zegt: je moet eruit,leuke dingen doen,,,,hoe dan?
Niks is leuk of zin in hebben! Zit n 3 maanden in dit kleine huis,maar pffff,vliegt me aan, hoofdpijn en zo down zijn!
Komt het ooit goed ! ? Zo gaat het weer even,maar dan weer die hoge golven……verschrikkelijk 😰 wat markeert me!?
Moest het ff kwijt,en kijk hier ook elke dag voor wat steun.
Ben 66 jaar…maar had dit nooit verwacht! Dat ik me zo k.t.
Kan voelen.
Hebben jullie/ jij ook hobby’s?

Hoi allemaal,

Wat rot en toch ook “fijn” om te lezen dat we ons in elkaars verhaal herkennen.
Ik ben in juni ‘22 uitgevallen met de grootste crash in oktober ‘22.

Reïntegreren gaat heel moeizaam, ik moet nu 9 uur per week werken maar kan dat eigenlijk niet bolwerken. WIA is in maart aangevraagd maar UWV heeft enorme wachtlijsten dus nog geen keuring gehad.

Afgelopen maandan waren taai met dat opbouwen en de sollicitatieplicht tijdens Tweede Spoor. Waardoor ik toch weer aan mezelf voorbij ben gegaan.

Ik werk in het onderwijs dus nu sinds 2 weken wel zomervakantie en ik kan weer helemaal niks. Hele dagen hartkloppingen en een overactief zenuwstelsel. Heel erg last van dissociatie, ben er helemaal niet bij en ik betrap mezelf vaak erop dat ik zit te staren.

Ik heb het geluk dat ik creatieve hobby’s wel leuk vind en daar afleiding uit haal.
Wandelen en somatische oefeningen/yoga werken ook goed.

Maar het is gewoon zo klote om al zolang aan de zijlijn van het leven te staan. Ik hoor vaak “maar je bent nog zo jong joh, tijd zat” (ben 29). Alsof dat het minder erg maakt dat je je elke dag ziek voelt en niks kan ondernemen… zo sorry moest even klagen.

Je leest/hoort vaak dat een burnout gemiddeld maar een paar maanden duurt. En er wordt een soort luchtig over gedaan (ook door hulpverlening): “rust maar goed uit”. Terwijl het kei- en keihard werken is om tot rust te komen. Iedereen veel sterkte gewenst, mij helpt het om te weten dat ik niet de enige ben, hoe erg ik het ook vind voor iedereen.

Hoi Y nou het duurt bij mij wel langer dan ook 3 maanden hoor denk bij de meeste wel jij ook zo te lezen ik zit er nu 14 maanden in en heb gelukkig ook hobby tekenen en schilderen en wandelen met de hond en soms staat mijn hoofd er ook niet bij hoor de vogels zingen maar kan er niet zo van genieten als anders vooral als ik weer eens een klote dag heb zoals vandaag in mijn maag sterkte ook 👍😥

Hoi Y.

Ik ben in precies dezelfde maand als jij uitgevallen op werk, en ik zit nu vermoedelijk in ongeveer dezelfde fase van het herstel. Ook net de WIA aanvraag gedaan en ook heel sporadisch aan het rondkijken en solliciteren, hoewel ik er zelf nog niet echt vertrouwen in heb. Bijzonder inderdaad om te lezen dat er zo veel overeenkomsten zijn in de duur van ons proces (en van vele anderen hier) terwijl je in het begin telkens te horen krijgt: "geef het een paar maanden, misschien een jaar."

Ik kom wel op het punt nu dat ik mij echt steeds meer mijzelf begin te voelen en ik ben met het boek DARE (Barry McDonagh) wat minder bang geworden voor de dissociatie. Ik realiseerde me door mijn huidige therapie dat ik helemaal vastzit in de hypervigilante modus en zodra ik even niet oplet of afgeleid word schiet de paniek gelijk weer omhoog. Heb dat ook vaak nog wanneer ik een film kijk, boek lees of computerspel speel. Daar ben ik nu met mijn psychotherapeut mee bezig en ik moet zeggen dat dit de grootste vooruitgang is die ik tot nu toe heb geboekt. Het loslaten van die controle en dat constante inchecken: "hoe voel ik me?". Ik moet er wel bij zeggen dat ik aanleg heb voor angst en eerder in mijn leven al in behandeling ben geweest voor angstklachten. Ik denk dat ik om die reden ook in de categorie val van de mensen die een langer hersteltraject hebben, maar aan de andere kant: wie heeft er geen angstklachten tegenwoordig? Voor mijn gevoel komt dat bij absurd veel van onze generatie genoten voor (ik ben 31). Ik slik geen medicatie want de bijwerkingen zijn bij mij zo heftig dat dat bijna erger is dan de kwaal.

Misschien dat het boek of het doorbreken van de hypervigilance bij jou ook iets kan helpen in deze fase.

Ik wens je heel veel sterkte. Bijzonder om de ervaring te lezen van iemand wiens proces zo parallel loopt aan het mijne.

Hoi Wilma,

Zit er al vanaf september '21 in zit nu sinds september '23 in de WIA...heb in de tussentijd werk opgebouwd tot zelfs 7 uur per dag maar ben toen helemaal ingestort waardoor ik me weer ziek moest melden. Nu bijna 3 jaar later gaat het nog steeds niet goed en heb ik nog steeds te maken met heel veel lichamelijke klachten. Ik kom maar niet uit die ellende. Ben nu AD aan het afbouwen en dat helpt ook niet echt mee. Ik heb eerder een burnout gehad en toen was ik er redelijk snel uit na 9 maanden, maar nu lukt het me gewoon niet om eruit te komen. Snap er echt niks meer van waarom het me niet lukt om eruit te komen.

Hoi T.,

Dankjewel voor je bericht en de tip, in ga het boek zeker opzoeken. Inderdaad bijzonder dat we zoveel van elkaar herkennen! Wat je schreef over het continu bezig zijn met “hoe voel ik me?” (zodra er geen afleiding is), dat had 1 op 1 over mij kunnen gaan. Ik denk ook dat dat mijn (ons) herstel in de weg staat.

Ik dacht altijd dat ik geen angstig persoon was. Mensen noemen altijd heel relaxed en ik ervoer dat zelf ook zo. Inmiddels weet ik wel beter. Ben altijd iemand geweest die veel nadenkt, belang hecht aan wat anderen vinden en controle wil hebben. Dus gelukkig ook heel wat over mezelf geleerd. Maar dat loslaten van de controle vind ik echt het lastigste wat er is…

Zijn er overigens meer mensen die chronisch hyperventileren? Ik kan dus echt niet meer diep ademen, wat ik ook probeer aan oefeningen, fysio e.d. Zal ook wel met het loslaten te maken hebben. Maar wat een vervelende klacht is dat ook, het houdt de stress en dissociatie erg in stand.

Om toch positief af te sluiten: ik hoop dat iedereen vandaag een momentje van vreugde/rust heeft, al is het maar een paar seconden. We got this!

Hoi Y.

Bij mij is chronische hyperventilatie vastgesteld .
In mijn ergste periode heb 8 maanden aan een stuk gehad dat ik het gevoel heb te gaan stikken en niet meer diep te kunnen ademen met paniekaanvallen daarop volgend . Ik heb het nu nog soms bij momenten als ik wat teveel over mijn grenzen ben gegaan .
Wat mij enorm heeft geholpen hierbij is yoga !! En het ook een beetje negeren

Veel succes

Anouk

Je relatie met voeding is verstoord. Je kan jezelf slecht voeden, goed voeden, niet voeden. Je doet iets met je voeding, wat is je boodschap aan jezelf en je omgeving?
De kern van je eetstoornis ligt in je gevoelsleven: hoe voel je je werkelijk over jezelf, over aspecten van jezelf? Iets in jou probeert het op te lossen met jouw manier van voeden.
En dat wil je niet meer zo, je wil het anders. En dan is het fijn daar samen naar te kijken en het op te lossen, zodat je het ook anders kunt gaan doen.

Dankjewel Anouk! Wat rot dat je er ook zo last van hebt gehad. Yoga is ook het enige waarbij ik het idee heb dat het een beetje helpt. En ik had idd ook het vermoeden dat het erger wordt als ik mezelf teveel overbelast, dus ik herken wat je zegt.
Fijn om je tips te lezen!

Hang in there ! Het komt goed ook al lijkt het soms niet zo . 🫶🏼

Anouk

Wat een "mooie" reacties allemaal. Het sterkt zeker in zekere zin om te lezen dat we niet alleen in deze wedstrijd zitten. Ik ben nu 11 maanden onderweg en de scherpe randen van het begin (zat in een rolstoel omdat ik niet meer kon lopen van de duizeligheid) zijn er van af. Ik kan af en toe met een paar mensen wat afspreken maar dan moet ik gebracht en gehaald worden want autorijden is een no go. Tja, hoe lang nog.... dat is de vraag die we allemaal beantwoord zouden willen hebben. Ik merk aan mezelf dat ik me probeer te focussen op de kleine succesjes, en een beetje uit het verhaal probeer te stappen van dat andere mensen wel aan hun leven kunnen verder bouwen en ik niet. Misschien is deze periode juist wel 1 van de meest belangrijke en fundamentele bouwstenen voor de rest van mijn leven :-) ben 33 trouwens.

Veel liefs en kracht voor jullie!

Lieve allemaal Zo nieuwschierig : Hoe gaat het nu met jou ? Met jullie ?
Hebben jullie ook dat die hele Burnout zo'n raar iets is..Elke dag weer andere klachten. Nu heb ik erg last van een ontzettend verdrietig/ misselijk/ super zenuwachtig / zwaar/ gevoel in mijn maag...voelt toch zo rot...dan springt het weer naar mijn benen en voeten...daarna weer terug naar de maag. En morgen weer wat anders....ik neem met grote tegenzin 20 mg paraxotine in..nu 4 weken en eigenlijk stop ik liever met die hele vieze troep...wat is wijsheid ???
Ik wens jullie sterkte en rust..
Liefs Wilma

Hoi Wilma,

Noem me traditioneel, alternatief of koppig maar ik slik niks. Een burn-out is wat mij betreft een waarschuwingssignaal van je lichaam en dat weg medicineren zorgt in mijn geval alleen maar voor vermijding en nog meer ellende. Ik heb ADHD en ben nogal verslavingsgevoelig dus dat speelt bij mij nog een extra rol. Slik overigens ook geen ADHD medicatie.

Ik kan me heel goed voorstellen dat er ook mensen zijn die zo diep in de put zitten dat ze wel wat hebben aan medicijnen. Maar persoonlijk wil ik het absoluut niet. Juist om het vertrouwen in mijn lichaam terug te winnen en zelfherstellende vermogen van mijn lijf te stimuleren. Luister ajb wel altijd eerder naar je dokter dan naar anoniem advies op een forum, maar dat is mijn persoonlijke insteek. Ik heb een heel goed vangnet van mensen om mij heen en dat zorgt er ook voor dat het makkelijker is om nee te zeggen tegen medicijnen.

Dat betekent alleen wel dat het misschien wat langer kan duren. Ik ben nu bijna twee jaar bezig en denk dat ik ongeveer 80% hersteld ben. Zijn hier en daar nog wat dingetjes overgebleven die ik nog moet afleren en het vertrouwen is nog wel wat broos, maar ik voel me bijna weer de oude. Of eigenlijk ook wel een stuk lichter dan de oude want ik merk dat ik mijn leven nu veel gezonder heb ingericht op alle facetten.

Ik sport meer, ik eet gezonder, ik slaap veel regelmatiger, ik luister beter naar mijn lichaam, ik wandel veel in de natuur, werk niet meer fulltime en heb juist de ruimte genomen om werk te vinden dat beter bij me past, en ik ben vooral veeeeel zachter en liever voor mijzelf.

Ik heb zo'n beetje alle klachten gehad die je je maar kan voorstellen. Van duizeligheid tot hartkloppingen tot extreme spierpijn, maagpijn, spiertrillingen, hele hoge angstniveaus etc. etc. Hoe rustiger ik word en hoe meer de paniek zakt hoe minder die fysieke klachten aanwezig zijn. En als het nu weer een keertje raak is dan snap ik inmiddels gelijk wat het is, waar ik voorheen gelijk in paniek de dokter wilde bellen om te kijken of er iets ernstigs aan de hand was.

Tijd, geduld en goede ondersteuning is alles tijdens een burnout. Ontspanning is soms heel ingewikkeld en daarin heeft Yoga Nidra meditatie mij heel goed geholpen. Sommige dagen heb ik urenlang achter elkaar gemediteerd, puur om mijn lichaam tot rust te brengen en ook het gevoel van veiligheid vast te blijven houden. Ik zag iemand eerder hier een spijkermatje aanraden, daar zweer ik ook bij.

En stoppen met vechten tegen het proces en stoppen met je afvragen hoe lang het nog gaat duren (en gefrustreerd daarover raken) zal ervoor zorgen dat je lichaam zich ook veiliger gaat voelen en uiteindelijk ook veel sneller zal herstellen.

Het komt uiteindelijk goed, zodra je dat écht gaat geloven kan je lichaam écht gaan herstellen. Heel veel succes!

Hoi Wilma ja dat heb ik ook huilen dan weer last van mijn maag zenuwachtig word je daarvan hé en lijkt wel of het dan erger word ik mediteer 2 keer per dag om me rustig te houden en wandel met de hond we moeten volhouden hé sterkte en iedereen met de burnout 👍😘

Een gigantische rotdag...verkeerd op gestaan.Ontzettend de zenuw in mijn maag / buik. Trillende benen.Kloppende voeten.Een heel stuk wezen fietsen..zodra ik buiten ben gaat het goed..thuis word ik weer gek van ellende. Zo'n raar gevoel van onveiligheid en paniekerig in mijn lichaam..het voelt soms alsof ik levend begraven ben....zo eng..herken jij dit misschien ???
Sterkte voor iedereen ❤️

Een BO komt meestal niet ineens.
"Voortraject" van vaak jaren. Dus geef het de tijd om weg te gaan. 😘

Lieve Anoniem
Wat heb je een prachtig verhaal geschreven..reactie ! Zo fijn te lezen dat andere mensen het net zo moeilijk hebben / gehad..Ik kan hier veel hoop en kracht uithalen!! Ik kijk uit naar de dagen dat het beter zal gaan...en ik andere mensen met klachten ga steunen..dat heeft iedereen zo nodig met een burnout!
Dank !! Lieve groet voor iedereen❤️

Hoe lang nog ?
Niemand die het weet..
Elke dag weer anders
Mensen om je heen worden het zat
Heb je haar ook weer met dat zielige gezeur
Ben zo bang dat het nooit meer overgaat
Maar ik geef de moed niet op
Maar wat kun je je ontzettend rot voelen
Zijn hier mensen die het ook wel eens op willen geven?
Ik snap dat best
Ons lichaam is toch ook geen robot

Brenda

Helemaal eens met wat je schrijft.
Je wil ook niet meer gaan "zeuren" op een gegeven moment.

In de slechte periodes probeer ik maar steeds tegen mezelf te zeggen, ook dit gaat weer over. En dat is ook steeds zo. En in de goede periodes denk ik. Ok, misschien was dit de laatste keer... maar helaas...

Al vind ik wel dat de echte spanningsoverspoelingen er minder vaak en minder heftig zijn. Ik ga dus de goede kant op (hoop ik)

Ook vanaf juli ‘22 in de burn-out.
Soms gaat het wat beter.. maar soms ook niet.

Ik worstel vooral met spanning, adrenaline. Nu weer een maand teveel gedaan, en lig nu een constante hartslag van 90 op de bank. Ik hoop dat t snel weer beter is.

Maar ook door de dagen heen, vaak een gevecht tussen normale energie en adrenaline. Herkend iemand dit?

Hoi Madeliefje

Ik zag op instagram een reel voorbij komen.
Wanneer piekeren en overdenken een olympische sport zou zijn, dan zag mijn medaillespiegel er zo uit
Winnaar met 25 gouden medailles. 😁

Het overspoelingsgevecht varieert hier soms tussen een maand wel en een maand niet. Maar andere dagen ook tussen 10 minuten wel en 10 minuten niet. Of zelfs 10 seconden niet en dan weer wel.

Ja Overspoelingen...dat zijn het.!!!
Je word Overspoelt door een ZO GIGANTISCH rot..eng..naar..gevoel in maag..lichaam..benen ..enz..
De vreselijke boosdoener..die je laat voelen dat je al jaren niet naar je lichaam hebt geluisterd.
En waar je nu de Tol voor betaald.
Vreselijk ..die Overspoelingen

En zo een hete nacht zoals nu helpt (hier) niet echt mee dan.

Hoi Newbee, Brenda ,Wilma

Emoties zitten me vaak heel hoog,heel veel huilen omdat ik alleen woon sinds 3 maanden en nog heel veel moet verwerken. Malen ,piekeren, niet echt paniek,maar meer dat er kermis is in mijn hoofd 🤷‍♀️moeilijk uitleggen,

Van De Ha. Oxazepan gehad,neem niet veel 5 mg per dag,maar soms wel. En dat helpt me dan om het wat rustiger te krijgen. Verder zei de Ha. Dat ik niet zo streng moet zijn voor mezelf. Ben niet depressief zegt hij,maar verwerken m.n.. overlijden man 1.5 jaar terug. Alleen,eenzaam, heb wat hobby’s..maar geen 24 uur per dag🤷‍♀️
Huilbuien wel elke dag,Ali’s het maar 5 minuten tijdens stofzuigen of zo. Hoe lang moet dat duren? Wat markeer ik? Hoort dat erbij…zolang? Angstig…of er elk moment wat gebeurd…zo eng ! Lees het graag !

Hoi Ann dat huilen en piekeren hoort erbij hé je verlies verwerken van je man bij mij is het ruim 6 jaar geleden dat mijn man plotseling overleed hij viel van de trap geen afscheid kunnen nemen en alles gebroken in zijn hoofd 2 procent werkte nog maar dus ik en de kinderen de stekker eruit laten trekken na 1 week in het ziekenhuis geen kasplantje en is nog steeds moeilijk ze zeggen ja is al 6 jaar geleden maar het verlies is er niet minder om hoor we moeten verder mijn Zoons Schoondochters en kleinkinderen dat doen we dus huilen mag we waren 43 jaar getrouwd sterkte ook weet wat het is 👍😘

Ik ben geen specialist, maar ik denk wel dat je geen periode kan zetten voor verwerking/rouw. Dat kan voor elke situatie en persoon compleet anders zijn.

Kan je niet een afspraak maken met een POH?

Malen en piekeren dat is voor velen die hier schrijven aan de orde van de dag gok ik. Daar zit geen aan/uit knop.

Denk niet aan een roze olifant! Niet doen!! 😊

Ik heb een online programma gevolgd dat veel inzichten en handvatten heeft gegeven, alleen verval ik toch nog vaak terug in mijn oude patronen. Veranderen kan, maar het is niet iets wat je in een week doet.

Hoi L.N.

Wat verschrikkelijk…🙈 zo ineens je man weg!
Je zegt 6 jaar al alleen! Pittig…zo lang samen !

Ik was 35 samen
Het is verschrikkelijk om nu zo alleen te zijn,al komen mijn kinderen wel geregeld langs. Huilen en angstig…vaak wat duizelig en wazig kijken
Nooit verwacht dat ik me zo ellendig zou voelen😢🙈 ook niet veel vriendinnen of zo..altijd gewerkt samen.eigen bedrijf gehad.

LN, Vreselijk 😘

Heel veel sterkte ook.

Ik wil de moed niet opgeven....maar Man Man wat een ellende is een burnout
De hele wereld draaid gewoon door....behalve ik.
Voel me alleen ...raar..verdrietig..bang.
Altijd smorgens overvalt het je zo hé
Heftig
Maar ik weet...ik ben niet de enigste
Ik wens jou ook heel veel sterkte!
Hoe gaat het met jullie ????

Hoi Wilma gaat bij mij soms dagen goed en dan denk ik ja gaat de goede kant op en jawel weer een terugval wat duurt dit toch lang he die burnout 14 maanden zit ik erin bij mij slaat de stress altijd op mijn maag en word daar weer somber van en maar piekeren bha sterkte ook👍

L.N. ,Wilma

Heb vrijdagmiddag van mijn hondje afscheid genomen, was heel heftig,hartfalen ,medicijnen had geen zin meer🙈
Ben er kapot van,mis haar zo erg😭. Ze heb een goed leven gehad,….maar oh…..en nu NOG stiller in me huisje, met alles mis ik haar!
Dus je begrijpt dat ik me zo k.t voel en alleen ,aar kan huilen….🙈🙈🙈

Och NEE Ann...wat een verdriet..wat moet een mens toch allemaal meemaken?
Ik wens jou liefs en sterkte hoor!!!!

LH groet !

Vandaag 10 maanden in deze hel die Burnout heet😪😪

Vandaag veel overspoelingen met gigantische zweetaanvallen
Ontzettend pijnlijke benen
Hoe gaat het met jou ????

Hey Wilma, ik herken de pijnlijk benen. De spieren zijn verzuurd als een malle en lopen lastig.. ook voelen mijn voeten en handen doof.. pff ik ben ook zo moe. Wat ellendig dit.

Hoi Wilma hoe gaat het nu met je ik heb ook last van mijn spieren vooral mijn knieën en heb gelukkig wat goede dagen gehad zaterdag terugval pffff hele dag bijna in bed af en toe de hond uitlaten ja dat gaat door en gisteren weer een redelijk dag gehad sterkte iedereen 👍😘