Geen vriendschap waard

Dat vreselijk eenzame gevoel, het wil maar niet weg. Het neemt zo vaak de overhand, geeft het gevoel dat ik geen vriendschap waard ben. Dat eenzaamheid op 22 jarige leeftijd niet normaal is. Dat ik buiten de boot val. Voor altijd zonder vrienden door het leven zal moeten.

Al dit maakt mij bang. Ik wil niet zonder vrienden door het leven. Ik wil niet eenzaam zijn. Ik doe alles om contacten te krijgen, maar niets waard. Wanneer gaat het wel werken? Wanneer gaan mensen mij zien voor wie ik ben? Wanneer ga ik geaccepteerd worden voor wie ik ben? 

Gaan er ooit meiden zijn die met mij contact willen, die mij een kans willen geven? Die willen kijken of er een klik is. Die mij niet meteen beoordelen, maar zonder oordeel willen leren kennen. Ik probeer de hoop op vriendschap niet op te geven, maar het word steeds lastiger. Hopelijk komt het ooit goed. Hopelijk ben ik ooit niet meer eenzaam. 

Dit gevoel heb ik al heel lang. Ik ben 22, heb geen vriendinnen overgehouden aan school of mijn studie. En op werk ben ik de jongste. Ik zou graag met meiden van rond leeftijd in contact komen. Mocht je dit lezen en dit je leuk lijken reageer dan gerust hieroner