Zwaar dat scheiden

Het valt me behoorlijk zwaar scheiden. Natuurlijk wist ik dat het niet makkelijk zou worden, maar ik dacht dat ik wel meer steun zou krijgen van mijn steun en toeverlaat, mijn moeder. Echter is dit niet zo en ben ik kei hard de grond in getrapt.
Nu een jaar gescheiden en het lijkt wel of het alleen maar zwaarder wordt. Ik heb 2 kindjes 1 van 5 en 1 van 4. Het schuldgevoel wordt nu ook steeds meer, terwijl het het eigenlijk wel redelijk goed gaat met de kinderen, maar toch op een of andere manier begin ik het steeds meer schuld gevoel te krijgen, want ik ben degene die weg is gegaan... tuurlijk had ik hier mijn redenen voor, ik ga niet zomaar hun leven en die vanmezelf omgooien. Mijn exman had een drankprobleem en bleef dit probleem behouden terwijl hij er wel een paar keer mee gestopt was, alleen iedere keer weer viel hij terug. Ik trok het niet meer, de liefde was weg voor hoe hij was geworden en het leek erop dat de oude man waar ik gek op was niet meer terug zou komen. En nu, zelfs als ik dit type denk ik, had ik dan toch meer mijn best moeten doen om hem toch zo ver te krijgen dat het voor eens en altijd klaar was met dat drinken?
Nou ja het heeft nu geen zin meer, het kwaad is al geschiet en nu zijn we uit elkaar. Maar er komen nu pas zoveel gevoelens naar boven, alsof ik een jaarlang mijn adem heb ingehouden en in een waas heb geleeft... ik probeer zo mijn best te doen om het leven te leven, het beste ervan te maken maar het lijkt wel of het niet lukt. Het lijkt wel of ik me anders voor doe overdag en wanneer ik savonds alleen ben ineens alle nare gevoelens eruit komen... er is ook niemand met wie ik het hierover kan hebben :(