Ik ben een een levenslustige aantrekkelijke vrouw van midden 50. Ben opgegroeid met waarden en normen door mijn ouders en leerde mijn eerste vriendje op hele late leeftijd kennen en is nu mijn echtgenoot. Een wereld van liefde,romantiek ,lust ging voor mij open. Ik gaf me helemaal . Niets was teveel. Zelfs niet dat hij geen kinderwens had en ik wel..zo verliefd was ik op hem. Hij was mijn eerste en zou mijn laatste blijven. Na een aantaal jaar overleed mijn vader, de grootste steun en altijd mijn kompas voor het leven. Ik wist me geen raad. Ik raakte in een een zware depressie en zag het leven niet meer zitten. Gelukkig ben ik er door o.a. mijn man eruit gekomen. Na mijn depressie merkte ik vreemd gedrag bij mijn man waar vader al voor waarschuwde jaren daarvoor.
Het bleek uiteindelijk ptss te zijn vanwege zijn defensie verleden en jeugdtrauma. Sinds ik hem ken wordt hij behandeld door therapeuten en psychiaters. Ik heb meerdere zelfmoordpogingen en opnames met hem doorstaan ...ook emotionele chantage wanneer ik dreigde te vertrekken. Bij anderen is hij heel sociaal aardig behulpzaam en spraakzaam. Thuis is hij stil en teruggetrokken. We hebben al zeker 2 jaar geen intimiteit. Zijn anti depressie medicatie heeft invloed op zijn libido. Mijn libido en verlangens zijn ook veranderd...ik wil meer dan huisvrouwen intimiteit op vrijdagavond wat meestal uiteindelijk voor hem bevedredigend is Ik heb al 2 jaar geen climax. Het is uitgesloten om een gesprek hierover te hebben. Ik voel de neiging om interesse te tonen in andere mannen. R wordt ook mer mij geflirt wanneer ik allen ben maar durf niet de "vreemdgaan vrouw " te worden". Ondertussen ben ik bang dat hij zichzelf iets aandoet als ik vertrek vanwege zijn verleden en omdat hij dit ook letterlijk zegt dat hij dat zal doen. Ik voel me gevangen in mijn eigen huwelijk.
Maar ik wil niet verwelken als een een roos die op late leeftijd eindelijk in bloei is gekomen..ik wil eindelijk bloeien en bewonderd worden en niet genegeerd worden totdat uiteindelijk de blaadjes opgedroogd afsterven.
Ik heb nog teveel levensvreugde en liefde om te delen. Ik voel me langzaam sterven.
Het bleek uiteindelijk ptss te zijn vanwege zijn defensie verleden en jeugdtrauma. Sinds ik hem ken wordt hij behandeld door therapeuten en psychiaters. Ik heb meerdere zelfmoordpogingen en opnames met hem doorstaan ...ook emotionele chantage wanneer ik dreigde te vertrekken. Bij anderen is hij heel sociaal aardig behulpzaam en spraakzaam. Thuis is hij stil en teruggetrokken. We hebben al zeker 2 jaar geen intimiteit. Zijn anti depressie medicatie heeft invloed op zijn libido. Mijn libido en verlangens zijn ook veranderd...ik wil meer dan huisvrouwen intimiteit op vrijdagavond wat meestal uiteindelijk voor hem bevedredigend is Ik heb al 2 jaar geen climax. Het is uitgesloten om een gesprek hierover te hebben. Ik voel de neiging om interesse te tonen in andere mannen. R wordt ook mer mij geflirt wanneer ik allen ben maar durf niet de "vreemdgaan vrouw " te worden". Ondertussen ben ik bang dat hij zichzelf iets aandoet als ik vertrek vanwege zijn verleden en omdat hij dit ook letterlijk zegt dat hij dat zal doen. Ik voel me gevangen in mijn eigen huwelijk.
Maar ik wil niet verwelken als een een roos die op late leeftijd eindelijk in bloei is gekomen..ik wil eindelijk bloeien en bewonderd worden en niet genegeerd worden totdat uiteindelijk de blaadjes opgedroogd afsterven.
Ik heb nog teveel levensvreugde en liefde om te delen. Ik voel me langzaam sterven.
Dalida
29-07-2024
