Veel angst en vertrouwen kwijt, wie heeft tips?

Hey, ik herken je mezelf in je verhaal. Heb ook angst gehad om door te draaie of gek te worden. Ik kan alleen zeggen dat je veel rust moet nemen zodat je hersenen en cortisol omlaag gaan zodat je beetje bij beetje jezelf weer kan worden

Hoi!

Ik herken mezelf heel erg in jouw verhaal! Ik ben gediagnosticeerd met een gegeneraliseerde angststoornis en zit sinds april thuis met een burnout. Ik zit de laatste tijd met precies dezelfde soort angstklachten, wat als ik mentaal volledig afglij? Wat als het nooit meer goedkomt? Ook sinds de burnout hele sombere en depressieve gedachten en beelden. Mijn angst draait vooral om het verliezen van controle over mezelf, mijn gedachten, gedrag.

Ik merk dat de , angst, sombere en depressieve gedachten veel meer aanwezig zijn als ik mezelf overvraag, dus als ik veel te veel aan het doen ben wat mijn zenuwstelsel nog niet aankan. Dus een stap terug doen in bezigheden kan wellicht helpen.

Ook slik ik op recept van de huisarts Alprazolam, de laagste dosering 0,25. Die nam ik al vanwege mijn angststoornis, maar ik merk dat het ook tijdens mijn burnout soms heel fijn is om mijn hoofd even 'uit' te kunnen zetten, want het is indd ontzettend vermoeiend. Ik slik die medicatie zeker niet elke dag, voordelen zijn dus dat je geen afbouw proces hebt, weinig bijwerkingen behalve dat je een beetje suf wordt en dus niet mag autorijden. De lage dosering werkt voor mij 20 tot 24 uur. Het is zeker niet de oplossing, maar voor de hele heftige dagen is het voor mij echt een hele fijne remedie om mezelf rust te gunnen. En het geeft me al een beetje rust dat ik weet dat ik het in huis heb.
Verder loop ik bij een psycholoog en krijg ik cognitieve gedragstherapie. (Voornamelijk voor mijn angststoornis)

Verder probeer ik nu te focussen op de dingen die wel kunnen. En dat zijn hele kleine activiteiten. Maar voor is het ook een hele zoektocht, dus ik ben heel blij dat dit forum bestaat! Maar weet dus dat je niet de enige bent die deze gedachten en angsten ervaart.

Hoi!

Ik herken mezelf heel erg in jouw verhaal! Ik ben gediagnosticeerd met een gegeneraliseerde angststoornis en zit sinds april thuis met een burnout. Ik zit de laatste tijd met precies dezelfde soort angstklachten, wat als ik mentaal volledig afglij? Wat als het nooit meer goedkomt? Ook sinds de burnout hele sombere en depressieve gedachten en beelden. Mijn angst draait vooral om het verliezen van controle over mezelf, mijn gedachten, gedrag.

Ik merk dat de , angst, sombere en depressieve gedachten veel meer aanwezig zijn als ik mezelf overvraag, dus als ik veel te veel aan het doen ben wat mijn zenuwstelsel nog niet aankan. Dus een stap terug doen in bezigheden kan wellicht helpen.

Ook slik ik op recept van de huisarts Alprazolam, de laagste dosering 0,25. Die nam ik al vanwege mijn angststoornis, maar ik merk dat het ook tijdens mijn burnout soms heel fijn is om mijn hoofd even 'uit' te kunnen zetten, want het is indd ontzettend vermoeiend. Ik slik die medicatie zeker niet elke dag, voordelen zijn dus dat je geen afbouw proces hebt, weinig bijwerkingen behalve dat je een beetje suf wordt en dus niet mag autorijden. De lage dosering werkt voor mij 20 tot 24 uur. Het is zeker niet de oplossing, maar voor de hele heftige dagen is het voor mij echt een hele fijne remedie om mezelf rust te gunnen. En het geeft me al een beetje rust dat ik weet dat ik het in huis heb.
Verder loop ik bij een psycholoog en krijg ik cognitieve gedragstherapie. (Voornamelijk voor mijn angststoornis)

Verder probeer ik nu te focussen op de dingen die wel kunnen. En dat zijn hele kleine activiteiten. Maar voor is het ook een hele zoektocht, dus ik ben heel blij dat dit forum bestaat! Maar weet dus dat je niet de enige bent die deze gedachten en angsten ervaart.

Hoi Devin,

Dankjewel dat je de moeite neemt om jouw verhaal te delen en zo uitgebreid te reageren! De voorbeelden van je angstgedachten is inderdaad precies wat ik ook ervaar. Hoe vervelend ook voor jou, ik vind het wel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met deze klachten, want het voelt soms zo eenzaam. Dankjewel voor je tips! Zelf heb ik inderdaad ook een tijd oxazepam gebruikt en inmiddels een lage dosering antidepressiva, wat ook niet de oplossing is maar nu wel een klein beetje helpt. Wat zijn activiteiten die voor jou fijn zijn om te doen en wat uit je hoofd en angst te komen?

Liefs

Hoi!
Ik snap helemaal dat je het fijn vindt om ondanks dat het heel vervelend is, blij bent niet de enige te zijn :)

Hmmm dingen die ik doe op een dag zijn:
- tekeningen maken voor volwassenen
- yahtzee! (Of hoe je dat ook spelt)
- films en series kijken
- fictie boeken lezen (ook non-fictie, maar dat kost wel vaak meer energie en kan mijn angst of humeur sterker beinvloeden, dus die lees ik zeker niet in de avond voor het slapengaan)
- wandelen (rond 20 minuten)
Sudoku, filipine en zweedse puzzels.
- puzzelen (ga ik binnenkort mee beginnen)

Ik was een paar weken geleden alweer begonnen met zwemmen en krachtsport, om vervolgens heeeeel veel somberheid en depressieve gedachten te krijgen. Dus heb toen even een flinke stap terug gedaan, want de staat van mijn mentale gezondheid was zeer labiel te noemen. En ik ben daar nogsteeds zoekende in. Ik merk dat ik als ik heeeel goed naar mijn lichaam luister, wat ik nog niet altijd doe, zijn mijn angst en somberheid een stuk minder en beter te behappen. Dan heb ik de energie om met die angst samen te werken, uit te nodigen en te accepteren.

Ik ga trouwens binnenkort een verzwaard deken proberen bij het slapengaan, zou goed werken bij angst en slaapproblemen. En ik lig sinds kort elke dag 30 minuten (voor het slapengaan) op een spijkermatje van flowee, werkt heerlijk ontspannend, kom er sneller door in slaap (in plaats van 2 uur 45 minuten) en je zit door de lichamelijke sensatie niet zo in je hoofd, maar meer in je lijf. Werkt bij stress, hoofdpijn, stijve spieren, slaapproblemen. Dus vandaar besteld en tevreden tot nu toe. Dus ik ga hem misschien ook overdag proberen als rustmoment.

Naast je eigen grens ontdekken en aanvoelen helpt het mij ook enorm om mijn grens aan te geven bij familie en vrienden. Ik zeg vaker iets af of verplaats iets. Of ik bel met ze ipv echt afspreken, kost even minder energie.

Jeetje wordt erg lang dit maar een laatste ding wat mij echt enorm helpt soms, is om festival oortjes (alpine of loops earplugs bijv.) in te doen als ik in gezelschap zit of in een andere omgeving met veel prikkels, het lijkt echt alsof je even in je eigen veilige bubbel zit ofzo. Ik vond het echt een verrijking toen ik daar achter kwam.

In alles ben ik ook nog zo zoekende, loop ook nogsteeds tegen mezelf en mijn grens aan. Wil zo veel, maar kan het simpelweg gewoon nog niet aan. Maar komt wel!! Een nijlpaard eet je ook niet in één keer op, dat doe je ook hapje voor hapje. Met welk hapje ben jij nu bezig?

Hoi!
Ik snap helemaal dat je het fijn vindt om ondanks dat het heel vervelend is, blij bent niet de enige te zijn :)

Hmmm dingen die ik doe op een dag zijn:
- tekeningen maken voor volwassenen
- yahtzee! (Of hoe je dat ook spelt)
- films en series kijken
- fictie boeken lezen (ook non-fictie, maar dat kost wel vaak meer energie en kan mijn angst of humeur sterker beinvloeden, dus die lees ik zeker niet in de avond voor het slapengaan)
- wandelen (rond 20 minuten)
Sudoku, filipine en zweedse puzzels.
- puzzelen (ga ik binnenkort mee beginnen)

Ik was een paar weken geleden alweer begonnen met zwemmen en krachtsport, om vervolgens heeeeel veel somberheid en depressieve gedachten te krijgen. Dus heb toen even een flinke stap terug gedaan, want de staat van mijn mentale gezondheid was zeer labiel te noemen. En ik ben daar nogsteeds zoekende in. Ik merk dat ik als ik heeeel goed naar mijn lichaam luister, wat ik nog niet altijd doe, zijn mijn angst en somberheid een stuk minder en beter te behappen. Dan heb ik de energie om met die angst samen te werken, uit te nodigen en te accepteren.

Ik ga trouwens binnenkort een verzwaard deken proberen bij het slapengaan, zou goed werken bij angst en slaapproblemen. En ik lig sinds kort elke dag 30 minuten (voor het slapengaan) op een spijkermatje van flowee, werkt heerlijk ontspannend, kom er sneller door in slaap (in plaats van 2 uur 45 minuten) en je zit door de lichamelijke sensatie niet zo in je hoofd, maar meer in je lijf. Werkt bij stress, hoofdpijn, stijve spieren, slaapproblemen. Dus vandaar besteld en tevreden tot nu toe. Dus ik ga hem misschien ook overdag proberen als rustmoment.

Naast je eigen grens ontdekken en aanvoelen helpt het mij ook enorm om mijn grens aan te geven bij familie en vrienden. Ik zeg vaker iets af of verplaats iets. Of ik bel met ze ipv echt afspreken, kost even minder energie.

Jeetje wordt erg lang dit maar een laatste ding wat mij echt enorm helpt soms, is om festival oortjes (alpine of loops earplugs bijv.) in te doen als ik in gezelschap zit of in een andere omgeving met veel prikkels, het lijkt echt alsof je even in je eigen veilige bubbel zit ofzo. Ik vond het echt een verrijking toen ik daar achter kwam.

In alles ben ik ook nog zo zoekende, loop ook nogsteeds tegen mezelf en mijn grens aan. Wil zo veel, maar kan het simpelweg gewoon nog niet aan. Maar komt wel!! Een nijlpaard eet je ook niet in één keer op, dat doe je ook hapje voor hapje. Met welk hapje ben jij nu bezig?

Hoi iedereen

ook ik herken me hierin !

Even kort: ben 66 jaar,heb na 35 jaar mijn man verloren,sinds 1,5 jaar alleen in een klein huisje. Ik dacht dat het wel zou meevallen….maar niks is minder waar. Nooit alleen geweest,en nu niks meer. Ook na 11 jaar mijn hondje verloren,Sinds kort.was 11. Nu 4 weken. 🙈
En omdat ik slecht tegen alleen zijn kon,daarom toch weer kleine hond genomen. Even mee naar buiten,iemand om je heen…dat zal wel helpen.wil me zo ook niet meer voelen.angstig,gen paniek, heel veel huilen nog, pijn in je hoofd,nek ,druk in me hoofd,van alles gaat erdoor heen! Pfff,puddingbenen, onrust,zo moe van,gespannen,soms halve oxazepan 0,5 mg. Het is zo eng en stil ..het alleen zijn. Heb wel hobby’s,maar niemand zegt wat uiteraard🤷‍♀️kinderen wil ik ook niet altijd belasten. Ben ik nou gek aan het worden! Ook met de Ha. Overgehad,die zegt ook dat ik nog zoveel moet verwerken,en dan ook nog alleen in
Huisje woon ,nu 5 maanden.lijkt wel of het nu pas begint !
Moest het even kwijt….😭

Ik ben inmiddels een jaar verder in mijn burnout. In het begin had ik ook enorm veel last van angstgedachten (en dat dan de hele dag door). Ik heb gelukkig vrij snel psychologische hulp gekregen (Acceptance and Commitment Therapy) en dat heeft me geholpen om die gedachten minder serieus te nemen (maar dat heeft me wel veel tijd gekost).

Daarnaast is het belangrijkste: rust rust rust. Want het is die extreme vermoeidheid die de angst in stand houdt. Maar een hele dag op de bank liggen, gaat ook niet helpen. Daarom is het heel belangrijk om te kijken wat voor dingen jij kunt doen die je hoofd een beetje los kunnen laten. Voor mij was dat legpuzzels maken, tekenen, soms luchtige boeken lezen (al triggerde dat soms ook wel weer dingen), puzzelboekjes, korte wandelingetjes of zelfs lego bouwen: vooral fysiek iets doen, dus. Daarnaast zette ik om de anderhalf uur een wekker en dan deed ik een "dutje" van een kwartier. Dan gingen mijn gedachten weliswaar met me aan de haal, maar dan had ik in ieder geval ook fysiek even een pauze gehad. Ik deed dan wel eens een mindfulness-oefening en op een gegeven moment heb ik een soort ademhalingsapparaatje gekocht, zodat ik me kon focussen op het 'mee ademen' met dat ding. Ik wist namelijk ook niet meer hoe ik rustig moest ademen.

Ik ben er nog zeker niet, maar uiteindelijk hebben deze methoden mij wel geholpen om stappen te zetten en mijn angst is over het algemeen wel echt significant afgenomen. En daarmee voel ik me ook weer wat meer mezelf, in plaats van het slappe, depressieve, emotionele aftreksel dat ik in het afgelopen jaar grotendeels ben geweest. Wat een pittige tijd, zeg.

Heel veel sterkte.

Lieve allemaal,

Wat ben ik blij met jullie uitgebreide reacties en tips, dat doet me echt heel goed. Zo te lezen hebben jullie ook flink wat voor je kiezen (gehad). Erg knap hoe jullie bezig zijn met jullie weg naar herstel 🩷 Een aantal van jullie tips neem ik zeker mee. @Ax, is het apparaatje van Moonbird?

Zelf ben ik bijna een jaar bezig, met in de wintermaanden het allerdiepste dal (verwijzing crisisdienst, veel medicatie, alleen maar ellende). Sinds het voorjaar klim ik gelukkig langzaam wat op, maar helaas nog een lange weg te gaan. Aanvullend op jullie tips, wat mij een beetje helpt:

- Zwemmen in natuurwater
- Tuinieren (bloemen en groenten zaaien) en kamerplanten stekken
- Schrijven
- Voetenbadje
- Met een kopje thee in de zon zitten
- In het park op het gras liggen en het gras voelen
- Op een spijkermat liggen (ook lekker om je voeten op te zetten terwijl je bijvoorbeeld aan het lunchen bent)
- Meditaties en podcasts van Nanne van der Leer (Lief Leven)
- Bodyscan meditaties
- Magnesium Bisglycinaat voor het slapen gaan (misschien is het placebo, maar ik merk dat ik sneller in slaap val)
- ‘Je bent je angst niet, je ervaart het. Probeer het er te laten zijn en van een afstandje te bekijken, dan kan het langzaam loslaten’
- ‘Ik ben niet stuk, mijn systeem is nu alleen van slag’

Veel sterkte allemaal ✨

Liefs Nien

Hoi…Ax

Ik diamond Painting, lees,tv,spelletje I-pad.
Heb niet veel vriendinnen of zo,nooit tijd voor gehad,altijd gewerkt. Nú alleen,kan om alles huilen,alles op de automatische piloot of zo.
Ik st op en voel de k.dag al aankomen, zit niet 24 uur op de bank,maar van binnen ben ik dan aan het trillen,duizelig, wazig! Ik vind dat zo eng,en door de angst wordt het erger of zo! Heb nu dan dat kleine hondje, Marvins het zo erg.
Heb wel therapie gehad,heb iets geholpen,maar zodra ik stress ervaar….pffff beren op de weg! Hoezo dan?
1,5 jaar me man nu weg,dus ben zo’n 2 jaar met hem bezig geweest,zelf nog ziek geweest,gelukkig gaat het goed,maar dat hakte er wel allemaal in. Ga ik dan nu opkrabbelen? Wil me zo niet voelen. Dus nu soms 1of 2 x per dag halve oxazepan,dan is het even wat rustiger! In me hoofd. Verschrikkelijk 😥 heel soms geen halve oxa nodig,dan is het even redelijk,maar kan zo omslaan!
Bedankt voor je reactie !

@Nien yes heb de Moonbird. En ik heb echt ervaren dat het wat helpt, dus ben er wel blij mee. Heb maandenlang gehad dat ik alleen maar nadacht over 'hoe moet ik ademen', en daar helpt het bij. Bovendien merk ik ook echt dat ik weer wat makkelijker in slaap val, al is het natuurlijk geen wondermiddel.

@An het trillen, duizelig en wazig herken ik enorm. Doodeng om ineens dingen bij je lichaam te ervaren die je nooit eerder ervaren hebt, en het is ook aan niemand uit te leggen die het nooit heeft meegemaakt. Misschien helpt het om te weten dat het 'normale' symptomen van een burnout zijn (al is er niks normaals aan een burnout) en dat het ook écht minder wordt naarmate je meer herstelt. Inmiddels lukt het me meestal om bepaalde klachten als 'herkenningspunten' te zien dat ik weer mijn grenzen heb overschreden (en helaas gebeurt dat nog vaak).

Diamond Painting is ook een goeie, inderdaad. Ik heb zelf ervaren dat ik veel sneller overprikkeld raakte als ik iets met een scherm deed, dus dat heb ik geprobeerd zoveel mogelijk te vermijden, zeker in die eerste heftige maanden. Je hebt ook kleurboeken voor volwassenen die heel fijn zijn, en er zijn zelfs 'mindfulness' puzzelboeken. Dat zijn dan puzzels dat je van getal naar getal lijnen moet trekken en zo.

Ik weet ook dat de dagen in het begin verschrikkelijk lang waren, en tegelijk waren de nachten ook heel vermoeiend omdat slapen zo moeizaam gingen. Ik kan alleen maar zeggen dat het echt beter wordt, maar dat het een verschrikkelijke tijd is om doorheen te gaan. Heel veel sterkte.

Hoi Ax

Ben blij met wat je schreef…dat het ECHT overgaat 🙏 en idd. Je kan het niet uitleggen,zo eng. Sommigen kijken me aan of ik niet spoor . Dus ja…dan zeg ik niks meer.
Daarom dus soms de halve oxa .
Al duurt het lang,ben tenminste niet gek en dat het (gewoon) B.o. is. Ook zegt men vaak : ach ..ben je gek,hadden ze vroeger ook geen last van ! 🤷‍♀️🙈

Kleurboek heb ik ook,maar vind ze vaak te druk ! Bij action winkel in Houten. En de puzzels van getal naar getal zal ik ook naar kijken. Heb ze nog niet gezien 🤔 heten die dan mindfulness . ?
Dank je wel alvast

Hoi An,

Dat mensen geen begrip kunnen opbrengen, blijf je houden, helaas. Mijn manier is om me in deze tijd alleen te omringen met mensen die op z'n minst hun best doen om het wel te begrijpen, en de rest maar gewoon te laten (makkelijker gezegd dan gedaan).

Ik heb zelf geïnvesteerd in een wat beter kleurboek die meer bij me past, je hebt er een heleboel soorten. En heb me zelfs een tijdje vermaakt met kleurboek voor kinderen, omdat die wat simpeler zijn. Qua puzzelboeken: Denksport heeft sowieso 'Mindful Kleuren' en een 'Mindful Puzzelen' boekjes. En heb zelf daarnaast ook drie edities van 'Lijnpuzzels' van Denksport gekocht, dat is dat lijntje trekken tussen getallen. Bij mij lagen ze allemaal te koop bij de Primera.

Hoi Ax

Ik zal even kijken bij Primera ! Dank je wel!

Lees niet zoveel dat mensen veel huilen tijdens de B.o. of overspannenheid. ? Vaak als ik ergens aan denk,of tegenop zie , of een afspraak heb voor iets ,soort van angstig voor….van alles🤷‍♀️ is dat ook normaal.? Duizelig ,het is druk in me hoofd,met van alles ,en kan het niet echt benoemen 🙈gespannen zijn…etc. Vind dat zo erg🙈 lijkt soms of er iets boven me hoofd valt ? Bah…..echt zo eng,en niemand die ff zegt : komt goed ! 😥 sorry voor het klagen .

Ten eerste: dit hele forum is erop gericht om je ei kwijt te kunnen. Het is dus absoluut niet klagen.

In mijn ervaring: ik huilde aan de lopende band, soms met aanleiding, soms ook volledig zonder. Nu een jaar verder huil ik nog steeds af en toe zonder duidelijke reden, maar in het begin was het ongeveer de helft van de tijd.

En ook al die enorm vage fysieke klachten horen bij een burnout. Je zenuwstelsel bestaat uit twee delen: een actief deel en eentje die zorgt voor rust. Die twee horen in balans te zijn, als een soort wipwap. Maar als je te lang chronische stress hebt, gaat het actieve deel overheersen en uiteindelijk breekt de wipwap. Het deel dat voor rust moet zorgen, werkt dan eigenlijk niet meer.

En daardoor is je lichaam dus constant stresshormonen in je lichaam aan het pompen (waardoor je gespannen bent), terwijl je letterlijk al je reserves opgemaakt hebt. En dat zorgt ervoor dat eigenlijk elke prikkel er één te veel is.

Fysiek merk je dit doordat je je dus constant nerveus voelt, je hoofdpijn hebt en je wazig/duizelig voelt, en dat je gedachten overuren maken (je staat immers altijd 'aan').

Daarnaast zorgt een knak van die wipwap er ook voor dat je hersenen ietsje anders gaan werken: het deel dat voor je emoties zorgt, wordt groter/actiever, en het rationele deel juist kleiner/minder actief. Kortom, je emoties gaan alle kanten op en je kunt het veel minder goed relativeren. Daar horen alle angstige gedachten bij.

Ik kan je beloven dat met voldoende rust het beter wordt, ook al duurt het lang. En het is ook heel erg belangrijk om op een gegeven moment hulp te krijgen om iets te veranderen in je manier van werken/denken/doen, want je bent op een bepaalde manier in een burnout terechtgekomen en je wilt voorkomen dat het nog eens gebeurt. Maar goed, dat is echt de tweede stap, als je al weer een heel klein beetje meer energie hebt.

Ik heb zelf het boek "Over de kop" van Brankele Frank gelezen. Zij legt uit wat een burnout nou eigenlijk is, welke processen er in het lichaam plaatsvinden als je chronische stress ervaart en waarom je je nu voelt zoals je je voelt. Vond het erg verhelderend (en soms wat confronterend) en het heeft me geholpen om beter te begrijpen waarom ik me zo ellendig voelde, en ook waarom ik in eerste instantie in een burnout terecht ben gekomen.

Hoi Ax

Dank je wel voorde opbeurende woorden!
Doet me ff goed! Hoewel ik nu alweer een huilbui heb tijdens je bericht lezen.🤷‍♀️
Ben altijd wel emotioneel ,zeker na alle ellende,maar nu…pfff. Gelukkig lees ik nu van jou dat er meer mensen zijn, maar je ziet ze natuurlijk niet.
Ik zal ok eens kijken naar dat boek,misschien is het wat voor mij!
En soms een oxazepan soms 2x 0,5 mg per dag,is net even de zet die ik nodig heb om het rustiger te hebben.
Afgelopen week was het 1x halve oxa,en nu ff niet.
Ik weedom niet hoe dat werkt in mijn hoofd,maar dan is het net ff beter voor 3-4 uur.zeker als ik een afspraak heb,met iets . Vind het zo erg dat ik zo ben. Sommigen zeggen : je hebt het nog niet geaccepteerd…alleen zijn,niemand zegt iets, je k.t. Voelen,afleiding zoeken….etc.ik word er zo moe van,en soms dus nergens zin.ik hoop dat het niet heel lang duurt.
Standaard zakdoekjes in me tas…of angstig zijn is niet wat ik wil…..
Hoe heb jij dat dan gedaan in het begin met huilen ,angst?
Ik weet niet of je alleen leeft,maar vind dit echt pittig,om zelf hier door te komen. Pff

Lees je graag weer!

@An

Ik lees je reacties steeds. Ik wil je even heel veel kracht en sterkte toewensen. Je doet het toch allemaal maar.
Overlijden man, verhuizing, overlijden hondje...
En huil maar An, dat mag!
En de reacties van de sommige mensen....ach soms weet men gewoon niet wat men moet zeggen. 😉
Maar gelukkig hebben we dit forum 🙏
En hier kan en mag je gewoon je ❤️ luchten.
Een dikke knuffel An en het komt goed!!

Een medelotgenoot

@An wat naar om te horen dat je zoveel onbegrip merkt in je omgeving, zeg. :( Dat huilen is vermoeiend, hè? Maar weet wel dat het mag en logisch is en dat het juist heel goed is als je ruimte geeft aan je eigen emoties.

Helaas geldt voor veel mensen die nooit in een depressie of burnout hebben gezeten, dat ze geen idee hebben hoe het is en daardoor ook moeite hebben om begrip op te brengen. Vaak komen ze met goedbedoelde adviezen en meningen, die maar in veel gevallen voel je je daar alleen maar slechter door. 'Als zij zeggen dat ik er overheen moet zijn, waarom ben ik dat dan nog niet?' Dat soort dingen. Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar probeer dat soort opmerkingen van je af te laten glijden. Hun mening doet er niet toe; zij weten niet wat jij doormaakt. Ik vergelijk het vaak met dat iemand die nog nooit achter het stuur heeft gezeten, jou advies geeft over hoe je het beste kunt autorijden.

Ik ben zelf iemand die alles enorm analyseert en uitzoekt. Dus toen ik net thuis kwam te zitten met een burnout, was ik alleen maar bezig met: wat moet ik doen om hier zo snel mogelijk weer uit te komen? Ik deed elke dag minstens één mindfulness-oefening, ik ging meteen naar de huisarts voor een doorverwijzing naar de psycholoog, ik deed ademhalingsoefeningen... En hoewel het allemaal goede stappen waren, kwam ik er vrij snel tijdens mijn eerste therapiesessies achter dat ik dat allemaal alleen maar deed om mijn emoties te onderdrukken. Dus leerde ik met bepaalde oefeningen om meer ruimte te geven aan mijn emoties, iets wat echt lastig is maar wel heel belangrijk. Kortom: huilen mag, je verdrietig/teleurgesteld voelen mag.

Ook in mijn angsten probeerde ik heel erg de controle te zoeken, door bijvoorbeeld symptomen van mijn lijf te googlen of zelfs ChatGPT te vragen of het normaal is ttv een burnout. Inmiddels heb ik ontdekt dat dit gedrag - het zoeken naar bevestiging dat je angsten niet echt zijn, naar controle - ook juist averechts werkt.

Kortom, ik begon pas verbetering te merken toen ik mijn emoties de ruimte leerde geven en ik niet constant op zoek was naar bevestiging tegen mijn angsten, maar die piekergedachten niet al te serieus leerde nemen. Maar ik heb hier wel hulp bij gehad, d.m.v. Acceptance and Commitment Therapy. Ik kan het iedereen met angstgedachten aanraden, want inmiddels lukt het mij steeds beter om mijn piekergedachten naast me neer te leggen. Maar het heeft me ook wel tijd en energie gekost om dat te leren, en dat doet het nog steeds.

Het belangrijkste is om jezelf rust te geven en ruimte te gunnen aan je emoties. Fysiek ben je op, mentaal ben je op, en het kost tijd om verbetering te merken. Maar die verbetering komt, echt waar. En hoewel het herstel enorm grillig is, is er een stijgende lijn.

Heel veel sterkte.

Dankjewel Ax voor je laatste bericht. Ik herken veel van mezelf in wat je geschreven hebt. Ik wil ook altijd meteen begrijpen en weten wat ik ervaar, waarom ik dat ervaar en hoe het weer weg te krijgen. Ook letterlijk doorschieten in het willen herstellen en dat dan proberen te versnellen door alles heel 'goed' te doen. Laat dat nou net één van de patronen zijn die mij in een burnout hebben gejaagd. Ik betrap mezelf er meer op dan ik toegeven wil. Dat patroon loslaten wordt nog wel een dingetje, maar ik kom er uiteindelijk wel. Maar ik word af en toe zo moe van mezelf. Die behoefte aan controle, terwijl je eigenlijk dondersgoed weet dat je nergens echt controle over hebt.

Jouw bericht heeft mij weer even met mijn neus op dit feit gedrukt en daar dank ik je voor. Ik wens je veel succes met je proces!

En An en Nien! Ook veel succes! We komen er wel!

@Devin ik denk persoonlijk dat het me nooit gaat lukken dat patroon volledig los te laten. Ik heb recent een ADHD-diagnose gekregen en heb me daar ook weer volledig in gestort, om volledig te begrijpen wat er dan is en hoe ik ermee kan dealen. Op zich niet verkeerd, maar ik schiet er in door.

Maar bewustwording is een enorme stap, want dan kun je jezelf op dat soort momenten een beetje afremmen. Ik ben blij dat ik daar bij jou bij heb kunnen helpen; ik ben zelf enorm blij dat mijn psycholoog me af en toe weer even op de rem weet te trappen.

In mijn therapie wordt het onderscheid gemaakt tussen 'pijn' en 'lijden'. De pijn is datgene wat werkelijk naar is: het hebben van een burnout, het verlies van een dierbare, een ontslag. Maar ook kleinere dingen, zoals een tijdelijke blessure, een aanvaring met je partner, of pijn omdat je je teen keihard stoot. Lijden is hoe je de pijn probeert te bestrijden; altijd positief proberen te blijven, controle terug te zoeken, pijnstillers te nemen, situaties te vermijden.

Maar de pijn zelf is al pittig genoeg, en mag er ook zijn. Want als je die pijn niet toelaat, blijft het in je systeem, blijft het altijd sluimeren. Stel dat je gevallen bent van je fiets (pijn), en je durft daarna niet meer te fietsen (lijden), dan heb je jezelf daarmee te pakken. Of je verliest je dierbare (pijn), maar je mag van jezelf niet te lang rouwen (lijden), waardoor je het nooit goed verwerkt, het verdriet onderhuids blijft zitten en je in een neerwaartse spiraal terecht komt.

En in ons geval: je zit in een burnout (pijn) en je gaat op zoek naar alle mogelijke manieren om er zo snel mogelijk uit te komen (lijden), waardoor je dus niet de rust krijgt die je nodig hebt en alleen maar verder in je burnout zakt. Het is allemaal logisch en eenvoudig op papier, maar in de praktijk zo moeilijk om uit te voeren omdat de pijn ervaren gewoon écht niet leuk is.

Ax, super herkenbaar allemaal!

ACT lijkt veel op het online programma dat ik gevolgd heb (en nog soms doe)

Ook de pijn/lijden schema's heb ik diverse keren gemaakt.
Waar ik steeds maar tegenaan loop is al het geleerde toe te passen. De momenten dat ik me goed voel, dan kan ikbgenirten va een kopje koffie in de zon, of een film onder een dekentje in de winter.

Maar als de stress/spanning/angst (ik denk dat het allemaal een beetje hetzelfde is) toeneemt, dat ga ik analyseren, lijden, strategieën inzetten etc.

Juist tijdens de goede periodes kan je veranderingen maken. Maar juist dan doe ik niks (ook vorm van vermijden misschien)

Hoi medelotgenote,Nien

Zie nu je reactie..keek eroverheen🤷‍♀️dank voor de positieve reactie !
Onkruid vergaat niet zei mij moeder altijd…en dat klopt ook wel,,maar wat je zegt..zo zwaar! En veel onbegrip. Maar ach…gewoon doorgaan. En zeer zeker veel huilen en angstig voor zomaar iets. Natuurlijk zit ik nu ook sinds 5 maanden in een klein huis,alleen,maar altijd mensen om me heen gehad. En nu …STIL, niet ff kletsen of wat ook. Wel blij met me hondje ,al praat ze niet😌 toch wat afleiding….
Nog niet ergens zin ,diamant painting doe ik als ik zin heb,maar nog ver te zoeken! Pfff
Lees jullie graag weer !

Hoi Newbee,

Vergeet niet dat het ook veel moeilijker is om je tot zoiets te zetten als je je goed voelt, want dan wil je gewoon lekker genieten van het moment. En dat is ook gewoon heel terecht en juist heel mindful!

En dat je die strategieën inzet als het minder gaat, lijkt me ook logisch. Ik denk ook niet dat je er helemaal vanaf gaat komen, maar je bewust zijn dat je dat weer aan het doen bent is een hele grote en belangrijke stap. Mijn gedachten denderen altijd als een soort sneltrein door mijn hoofd; het analyseren is al gebeurd voor ik er überhaupt iets mee kan. Maar het feit dat ik dat weet, betekent dat ik in ieder geval af en toe even een stapje terug kan zetten. Even een mindfulness oefening doen, even iets doen wat mijn gedachtenstroom vermindert (lezen, film kijken, wandelen, etc.). En zo toch net iets gezondere coping mechanismen inzetten, alle beetjes helpen.

Hoi Ax

Ja ik snap dat het brein zo werkt, maar wat ik vaak tegen anderen zeg, geldt natuurlijk ook keihard voor mij.

"Als je doet wat je altijd deed, dan krijg je wat je altijd kreeg."

Ik ben ervan overtuigd dat wanneer ik meer probeer om de kleine stapjes te maken die nodig zijn, dat ik op de lange termijn verandering ga zien.

Mindfulness oefeningen zijn goed als je ze doet omdat je het prettig vindt. Wanneer je ze doet om de spanning van dat moment weg te krijgen, dan zet je het in als strategie. En dat is wat velen doen (ik niet uitgezonderd)
Je gaat afleiden, vermijden, verdoven, controle proberen te krijgen. Hel menselijk, maar op de lange termijn levert het weinig op.
Dus ik wil leren om in kleine situaties de spanning er laten zijn, en door terug te kijken op situaties, ook voor mezelf te leren, war gebeurde er nou en waarom had ik daar last van? Want een ander heeft bij exact dezelfde situatie ergeen of veeeel minder last van.

En dan bedoel ik de kleine situaties, niet e grote overspoelingen, want dan kan je weinig anders dan uitzingen.
Maar bv iemand kruipt voor in de winkel. Noem maar even een klein ding. Ik kan daar thuis nog boos over zijn of last van hebben, terwijl iemand anders dat na 10 seconden al kwijt is. Dus zijn/haar emmer vult hierdoor niet, maar mijn emmer loopt weer iets voller. Niet veel, maar wanneer er veel kleine dingen gebeuren, dan kan dat op een bepaald moment tot een "overspoeling leiden wanneer er wat groters gebeurt. Als ik kan leren door met die kleine zaken anders om te gaan heb ik voor de grotere zaken meer "ruimte", naast dat ik daar op termijn ook beter mee om kan gaan.

Hopelijk is het een beetje duidelijk wat ik bedoel 😊 (een van de problemen is dat ik me veel te weinig uit, dus krop alles op en de spanning neemt daardoor alleen maar toe))

Hoe gaat het nu met je ?

Hoi Newbee,

Ja zeker mee eens! Dit komt ook in mijn therapie voor. In het begin (en eigenlijk nog steeds) moest ik mijn eigen 'regels' noteren en die leren doorbreken. En dat konden in het begin hele kleine dingen zijn. Zo was één van mijn problemen dat ik het mezelf eigenlijk niet waard vond om een plekje in de maatschappij in te nemen. In het groot uitte zich dat in zelfbeeldissues, maar in het klein uitte zich dat bijvoorbeeld in dat ik bij de zelfscankassa zo snel mogelijk mijn boodschappen scande omdat er anders iemand op moest wachten in de rij. Of als je iemand passeerde op het voetpad, dat ik áltijd degene was die opzij stapte.

Door dat soort kleine regeltjes heel bewust te doorbreken, creëerde ik bij mezelf de bereidheid om mijn eigen patronen ook op grote schaal te doorbreken. Want hoewel het niet mogelijk is om je gedachten te sturen (want die komen en gaan, daar heb ik geen controle over), kon ik mezelf wel in mijn ácties laten zien dat ik het waard was. En dat onbehaaglijke gevoel dat ik erbij kreeg als ik stoïcijns aan dezelfde kant van het voetpad bleef doorlopen, mocht er zijn. Normaliter zou ik dat gevoel willen onderdrukken door toch aan de kant te gaan, maar dat deed ik nu dus niet.

Een jaar later heb ik mezelf er recent op betrapt dat ik bij de zelfscankassa gewoon boodschappen deed, en pas toen ik klaar was zag dat er een hele lange rij stond. Het was iets heel kleins maar voelde als een grote overwinning. En ik merk ook dat ik wat minder confrontaties uit de weg ga, omdat ik het mezelf tegenwoordig waard vind. 

Ik ben het trouwens met je eens dat mindfulness ook weer een copingsmechanisme kan zijn om die gevoelens te onderdrukken. Ik doe zelf echter dan wel heel bewust een oefening die gericht is om het ruimte geven aan de onprettige gevoelens. Die doe ik juist als ik merk dat ik weer voor dat gevoel wil vluchten (:

Hoi allemaal

Heb even weer gelezen en herken veel van jullie: hoe kom ik hier vanaf.?
Klein huisje, je bent zo klaar met huishouden doen! Dat doe ik in de ochtend,en dan …komt het op me af,piekeren..weer even huilbui zomaar,heb me hondje is afleiding,even naar de winkel…tv,spelletje,diamant painting.
Ik heb bij Ax gelezen datje het “moet laten gebeuren” dat probeer ik ook. Maar wel verdomd moeilijk.duizelig,droge mond ,moe,kermis in me hoofd. 
Bezig blijven,maar kan niet 24 uur per dag toch. Laat de tranen en wat angstig zijn ,maar gewoon toe! Is dat ook een deel beter worden? Therapie heb ik niet veel aan gehad,omdat ik toen midden in de shit zat.man weg,huis zoeken,zelf nog ziek was, etc. Heb niet zoveel vriendinnen die zoveel meegemaakt als ik,dus ze begrijpen het niet altijd . Ze zeggen wel : ga wat doen,je moet eruit,in me eentje?,vrijwilligerswerk etc. Pfff maar zo nog geen fut voor!🤷‍♀️ nu hoop en denk ik dat ik het ook red….maar het duurt wat langer om eruit te komen. Op mijn eigen tempo🙈🤷‍♀️ lees jullie graag 🤔