Lieve weet ik niet,
Ik voel mij intens schuldig over hoe het met mij gaat. Ik kom uit een periode van veel angst en- spanningsklachten.En het is nog zeker niet over. Klachten en spanning waarvan ik nog steeds niet precies weet waar ze vandaan komen. Elke dag wacht ik op de dag dat ik mij stabieler en energiek voel. En ik heb die dagen en weken na burn 2022 echt weer gehad. Ik heb alleen ook echt veel dalletjes gekend de afgelopen jaren, de een dieper dan de ander.
Ik weet niet goed hoe ik hier blijvend uit kom. Het leven is geen stabiel iets, maar ik ben het wel echt even goed kwijt. De meeste dagen voel ik geen geluk, terwijl ik zo veel heb om gelukkig mee te zijn. Ik heb meestal steun, maar ik voel me ook echt intens alleen in dit gevecht. Want lieve woorden, een vaatwasser uitruimen, de kinderen een keer meenemen ergens naar toe. Het is allemaal fijn en helpend maar uiteindelijk ploeter ik me door de meeste van deze dagen alleen met alle taken die erbij horen. Kinderen halen, brengen, sport, speelafspraakjes, ondersteunen met huiswerk, tassen inpakken/uitpakken, wassen en was ophangen zodat de schoonmaakster (wat een luxe wel) kan strijken of verder kan, bedden afhalen of verschonen, af en toe een stofzuiger door het huis, boodschappen, koken, kinderen naar bed brengen, 3 dagen werken, en dan ook nog een beetje vrolijk uit je ogen blijven kijken.
Wanneer ik het woord ‘mama’ hoor staan mijn nekharen al overeind. En daar voel ik mij zo schuldig over, want zij verdienen een mama die met een glimlach luistert, energie teruggeeft, leuke dingen met ze doet in plaats van alleen de praktische kant van het leven voor ze uitvoert.
Zoveel leuke dingen die te doen zijn, zwemmen, bioscoop, stad, dagjes weg, pretparken, vakanties. Het voelt momenteel als bergen waar ik tegenop zie. De prikkels. Want mijn hoofd is continu wazig, drukkend, dof en draaierig. Ik kan mij hier bij vlagen heel angstig, maar ook zeer emotioneel over voelen. Waarom voel ik dit? Wat heb ik dan gedaan of wat doe ik dan fout dat ik dit heb? Kom ik hier ooit nog blijvend uit? Gaan eventueel antidepressiva mij helpen of juist verder de put in brengen? Waar gaat het nou toch steeds mis?
Ik ben op, op van alles wat in welke vorm van ook een beroep op mij doet. Sociale contacten, schoonfamilie, kinderen.. Het voelt alleen maar continu als falen- want dingen lukken niet. Ik probeer te focussen op wat er wel lukt. Werken, maar ja.. op welke manier. Met een dof draaierig gevoel in je hoofd waarna je vervolgens thuis niets meer waard bent. Ik haal ook energie uit werken, want ik vind mijn werk leuk, maar het geeft ook spanning en angst dat je niet continu kunt geven wat je wilt geven. En dan is dat faalgevoel weer terug.
Ik voel mij intens schuldig over hoe het met mij gaat. Ik kom uit een periode van veel angst en- spanningsklachten.En het is nog zeker niet over. Klachten en spanning waarvan ik nog steeds niet precies weet waar ze vandaan komen. Elke dag wacht ik op de dag dat ik mij stabieler en energiek voel. En ik heb die dagen en weken na burn 2022 echt weer gehad. Ik heb alleen ook echt veel dalletjes gekend de afgelopen jaren, de een dieper dan de ander.
Ik weet niet goed hoe ik hier blijvend uit kom. Het leven is geen stabiel iets, maar ik ben het wel echt even goed kwijt. De meeste dagen voel ik geen geluk, terwijl ik zo veel heb om gelukkig mee te zijn. Ik heb meestal steun, maar ik voel me ook echt intens alleen in dit gevecht. Want lieve woorden, een vaatwasser uitruimen, de kinderen een keer meenemen ergens naar toe. Het is allemaal fijn en helpend maar uiteindelijk ploeter ik me door de meeste van deze dagen alleen met alle taken die erbij horen. Kinderen halen, brengen, sport, speelafspraakjes, ondersteunen met huiswerk, tassen inpakken/uitpakken, wassen en was ophangen zodat de schoonmaakster (wat een luxe wel) kan strijken of verder kan, bedden afhalen of verschonen, af en toe een stofzuiger door het huis, boodschappen, koken, kinderen naar bed brengen, 3 dagen werken, en dan ook nog een beetje vrolijk uit je ogen blijven kijken.
Wanneer ik het woord ‘mama’ hoor staan mijn nekharen al overeind. En daar voel ik mij zo schuldig over, want zij verdienen een mama die met een glimlach luistert, energie teruggeeft, leuke dingen met ze doet in plaats van alleen de praktische kant van het leven voor ze uitvoert.
Zoveel leuke dingen die te doen zijn, zwemmen, bioscoop, stad, dagjes weg, pretparken, vakanties. Het voelt momenteel als bergen waar ik tegenop zie. De prikkels. Want mijn hoofd is continu wazig, drukkend, dof en draaierig. Ik kan mij hier bij vlagen heel angstig, maar ook zeer emotioneel over voelen. Waarom voel ik dit? Wat heb ik dan gedaan of wat doe ik dan fout dat ik dit heb? Kom ik hier ooit nog blijvend uit? Gaan eventueel antidepressiva mij helpen of juist verder de put in brengen? Waar gaat het nou toch steeds mis?
Ik ben op, op van alles wat in welke vorm van ook een beroep op mij doet. Sociale contacten, schoonfamilie, kinderen.. Het voelt alleen maar continu als falen- want dingen lukken niet. Ik probeer te focussen op wat er wel lukt. Werken, maar ja.. op welke manier. Met een dof draaierig gevoel in je hoofd waarna je vervolgens thuis niets meer waard bent. Ik haal ook energie uit werken, want ik vind mijn werk leuk, maar het geeft ook spanning en angst dat je niet continu kunt geven wat je wilt geven. En dan is dat faalgevoel weer terug.
A.
07-09-2024
