Met tranen in mjjn ogen schriijf ik dit berichtje in de hoop dat iemand mij raad kan geven of misschien iets van mijn vehaal herkent.
Volgende maand is onze zoon (14) weer jarig en nu al bekruipt mij dat ellendige gevoel van eenzaamheid. Buiten ons gezin hebben wij namelijk geen familie/vrienden meer (overleden, gescheiden, verhuisd) om zoons verjaardag mee te vieren. Ik ben zelf helaas enigkind en mijn man heeft nauwelijks contact met zijn enige broer.
Tot een paar jaar geleden ( basisschooltijd) konden wij dit gemis opvangen door een kinderfeestje met klasgenootjes voor hem te organiseren..
Nu hij op de middelbare school zit geeft hij aan dit niet meer te willen. Hij heeft naar zijn zeggen wel contact met klasgenootjes, maar hij wil ze niet thuis uitnodigen of iets buitenshuis met hen gaan doen. Met de klasgenootjes van de basisschool heeft hij verder geen contact meer en hij heeft verder ook geen contacten in de buurt. Hij trekt veel op met zijn broer en is een echte huismus.
Uiteraard maken wij er op zijn verjaardag met ons gezin een feestje van door buitenshuis iets leuks te gaan doen. Thuis versieren we de woonkamer, halen taart en kadootjes. Maar ieder jaar voelt het weer zo ontzettend sneu dat er verder niemand komt. Ik zou het hem zo anders gunnen, met een grote familie, neefjes, nichtjes, buurtkinderen, vriendjes (overigens gaat zijn broer wel op zijn verjaardatg met wat vrienden iets leuks doen.) Maar dan nog voelt het leeg dat er verder helemaal niemand komt.
Mijn man zegt dat ik mij niet zo druk moet maken, dat ik mijn gevoelens van eenzaamheid niet op hem moet projecteren. Maar manlief heeft behalve zijn collega's verder ook geen vrienden die bij ons thuis over de vloer komen. Hij heeft er ook totaal geen behoefte.
Maak ik mij inderdaad teveel zorgen? Of is er wel degelijk reden toe? Ik ben zo ontzettend bang dat wij onze kinderen niet het juiste (sociale) voorbeeld geven. Mijn man en ik vieren onze verjaardag namelijk ook alleen met ons gezin (en dit geld ook voor feestdagen etc.).
Volgende maand is onze zoon (14) weer jarig en nu al bekruipt mij dat ellendige gevoel van eenzaamheid. Buiten ons gezin hebben wij namelijk geen familie/vrienden meer (overleden, gescheiden, verhuisd) om zoons verjaardag mee te vieren. Ik ben zelf helaas enigkind en mijn man heeft nauwelijks contact met zijn enige broer.
Tot een paar jaar geleden ( basisschooltijd) konden wij dit gemis opvangen door een kinderfeestje met klasgenootjes voor hem te organiseren..
Nu hij op de middelbare school zit geeft hij aan dit niet meer te willen. Hij heeft naar zijn zeggen wel contact met klasgenootjes, maar hij wil ze niet thuis uitnodigen of iets buitenshuis met hen gaan doen. Met de klasgenootjes van de basisschool heeft hij verder geen contact meer en hij heeft verder ook geen contacten in de buurt. Hij trekt veel op met zijn broer en is een echte huismus.
Uiteraard maken wij er op zijn verjaardag met ons gezin een feestje van door buitenshuis iets leuks te gaan doen. Thuis versieren we de woonkamer, halen taart en kadootjes. Maar ieder jaar voelt het weer zo ontzettend sneu dat er verder niemand komt. Ik zou het hem zo anders gunnen, met een grote familie, neefjes, nichtjes, buurtkinderen, vriendjes (overigens gaat zijn broer wel op zijn verjaardatg met wat vrienden iets leuks doen.) Maar dan nog voelt het leeg dat er verder helemaal niemand komt.
Mijn man zegt dat ik mij niet zo druk moet maken, dat ik mijn gevoelens van eenzaamheid niet op hem moet projecteren. Maar manlief heeft behalve zijn collega's verder ook geen vrienden die bij ons thuis over de vloer komen. Hij heeft er ook totaal geen behoefte.
Maak ik mij inderdaad teveel zorgen? Of is er wel degelijk reden toe? Ik ben zo ontzettend bang dat wij onze kinderen niet het juiste (sociale) voorbeeld geven. Mijn man en ik vieren onze verjaardag namelijk ook alleen met ons gezin (en dit geld ook voor feestdagen etc.).
Roos
21-09-2024
