Weinig keus....

Hoi Henk,
Bedankt voor je bericht, geeft hoop inderdaad. Ik ben nu 2 jaar onderweg, ben nog niet eens halverwege mijn herstel. Maar ik ga wel vooruit (ook al is het dan zeer traag). Verwachte herstelduur 2-3 jaar gemiddeld. Psych gaf ook al aan dat ik rekening moest houden met "restschade" maar ben met 70-80% al blij! Het moeilijke van bo vind ik de eenzaamheid, en t gevoel dat je aan de zijlijn staat. Maar ik houd de moed erin, en heb geaccepteerd dat t nu is zoals het is. Heb genoeg dingen in mijn leven om dankbaar voor te zijn🙏🏻en weet dat het goed gaat
komen.
C.

Geef niet op Henk, je hebt duidelijk nog veel trauma opgeslagen van vroeger waardoor je vecht en vluchtstand vrij snel aan gaat. Ook jij kan 100% herstellen als je dat diepe deel aan gaat kijken. Succes!

Bedankt voor de positieve woorden. Mijn 'knap'-moment was minder heftig; ik heb aan de bel getrokken toen ik mijn werkdagen nog maar tot 1 uur volhield. Daarna wel nog eerst door een dieper dal gegaan voor ik weer opkrabbelde.

Nu een jaar later gaat het gelukkig wel weer wat beter, al ben ik er echt nog niet. Toch vind ik de berichten dat mensen tot 80% komen en daar stokken, confronterend. Ik zou graag daar weer willen zitten (want daar ben ik nog lang niet), maar als 28-jarige de rest van mijn leven op 80% van mijn energieniveau blijven hangen, dat vind ik wel heftig...

Hoe ga jij daarmee om, Henk? Of anderen die hetzelfde ervaren?

Beste Ax,

Kijk, ik ben inmiddels 66 jaar oud. Toen de burnout zich manifesteerde was ik 62.
In de regel heeft iemand van 28 nogal wat meer veerkracht dan iemand van 62.
En er is geen mens gelijk. En iedere burnout is ook weer anders heb ik wel geleerd.
Belangrijk is om naar jezelf te kijken en jezelf te leren kennen.
Ga je niet met een ander vergelijken. Jij bent jij en het is jouw worsteling. En jij komt er weer uit. Moed houden en positief blijven.

Groeten van Henk

Hoi Ax,
Ben t eens met Henk. Toen ik een zware burnout kreeg (na jarenlange pijnklachten en slaapproblemen door zeer hoge spierspanning) was ik 59. Nu ben ik 61. Inderdaad is op die leeftijd je energieniveau lager dan dat van een 28-jarige. Maar iedereen is anders, en herstelt anders en in zijn/haar eigen tempo. Zeker als je nog zo jong bent kun je er van uitgaan dat je 100% herstelt. Zeker als je geen hele lange aanloopperiode hebt gehad voorafgaand aan je burnout (dus heel lang roofbouw hebt gepleegd op je lichaam).
C.

Ik vind die percentages ook altijd lastig te interpreteren. Als voor mijn BO 100% was dan wil ik daar niet meer naar terug. Ik stond alleen maar aan, nam de rust niet om te genieten. Sociale leven verwaarloosd, niet meer op vakantie. Alleen maar werken onder hoge spanning en hard trainen. Uitgeput in slaap vallen. Dat was meer dan 100% anders had ik mijzelf niet opgebrand.
Ik ga voor duurzaam herstel met mee kwaliteit op alle levensvlakken. Voor mij is het een loodzwaar maar nodig leerproces om dit te bereiken. Een bewustwordingsproces waarbij alle emoties voorbij komen. Deze mogen er zijn, gevoeld worden en een plek gegeven worden.
Ik zeg dit nu terwijl ik mij toch erg naar voel, eenzaam en stuurloos. Accepteren blijft een dagelijkse uitdaging. De ochtenden zijn voor mij t ergst.

Hou vol allemaal xxx

Bedankt voor jullie reacties. Ik hoop inderdaad dat mijn lichaam veerkrachtig is en verwacht dat ik hieruit ga komen. Ik ben het met jou eens, Eric, dat de burnout ook een eyeopener is. Ik heb me in een jaar tijd ontwikkeld op een manier waar ik eigenlijk wel heel trots op ben, zeker in een periode die (zoals we allemaal weten hier) ongelooflijk zwaar is.

Ik ben er dan ook nog steeds van overtuigd dat ik hier sterker uit ga komen. Niet meer de oude ik, maar een veerkrachtigere, ontspannener versie van mezelf die zichzelf beter begrijpt. Ik heb nu al geleerd om mijn piekergedachten minder de overhand te laten krijgen, om inderdaad meer rustmomenten in te bouwen en om beter mijn grenzen aan te geven. Mede daardoor en door een ADHD diagnose is mijn zelfbeeld verbeterd, ik begrijp nu beter waarom bepaalde dingen mij niet of moeizaam lukten en hoe ik in een burnout terecht ben gekomen.

Misschien is het inderdaad oké om niet naar de volle 100% te gaan, als je veel beter leert om je energie zo in te zetten dat het beter bij je past. Minder dingen doen die je uitputten (zoals enorm veel druk op jezelf leggen) en meer dingen doen waar je blij van wordt. En inderdaad de nodige momenten van rust inbouwen.

Ik hoop echt in de toekomst naar een duurzame manier van leven te gaan. Gezien mijn energieniveau nu nog niet eens op 50% zit, is het eerst nog zaak om te herstellen.