Continu blijven accepteren, hoe?

Korte reactie:

Blijf gefocust op het oplossen van de burn-out

Stel je zelf voor alsof je door een tunnel rijdt, blijf doorrijden/doorzetten met het focussen op je herstel tot je bent waar je wilt zijn, you will see the light at the end of the tunnel

Zie ook “mijn 54 tips” onder het kopje depressie bij de tips op deze Website

X
Rodha

Hoi Ax,

Zelf ben ik ongeveer net zo oud als jij, en heb dezelfde uitdagingen. Inmiddels zit ik 2 jaar in mijn burnout. Daarnaast is mijn partner ook al bijna 3 jaar ziek (chronische vermoeidheidssyndroom).

Ik wil niet zeggen dat ik niet meer worstel met het probleem dat je noemt, maar wel minder dan eerst. Ik zit niet meer op social media omdat dit het doemdenken voor mij vaak triggert. Dit hielp mij in ieder geval enorm.

Verder klinkt het heel flauw maar het enige wat je kan doen is accepteren dat ook die hopeloze gedachten soms komen. En er niet teveel aandacht aan te schenken voor zover dat gaat. Het is normaal om soms even in de put te zitten met alle klachten die je ervaart. Maar ook daar kom je wel doorheen, een mens kan echt heel erg veel aan. Belangrijk is ook om te onthouden welke vooruitgang je al hebt gemaakt, en, ja nog een cliche, te genieten van de kleine dingen. Een lekker ontbijt, een kleine wandeling in het zonnetje, of gewoon even een rustig moment.

Nogmaals je kan die hopeloze gedachten niet verbannen, ze zullen soms komen. Maar probeer ze niet teveel aandacht te schenken, je kan proberen positieve dingen te denken maar als dit te kunstmatig voelt dan kan je ze misschien het beste gewoon laten gaan.

Hoop dat je hier wat mee kunt!

Hoe komt t dat je niet verder komt ?
Sommige mensen vliegen er doorheen en sommige zijn na drie jaar nog geen stap verder

Hi Ax,

Ik herken me erg in de woorden die je schrijft. Ik ben 34 en heb ook het gevoel dat ik van alles wil onderzoeken en creëren om het fundament van de rest van mijn leven neer te zetten. Mensen om me heen zie ik dit doen, en zelf lig ik al een heel jaar helemaal uit de running. Ik kan bijvoorbeeld niet langer dan 20 minuten autorijden, en soms denk ik dat ij wel weer ietsje langer aan kan, en dan kan dat dus wéér niet. Vanmiddag toevallig na een tijdje weer geprobeerd. Zo frustrerend en zo hopeloos word ik ervan... en ja, hoe blijf je dus accepteren dat je hierin zit en niet depressief wordt? Ik heb het antwoord niet... behalve dan dat ik enige verlichting vind in de gedachte dat het leven veel grootser en intelligenter is dan ikzelf, en dat mijn huidige toestand onderdeel is van een plan dat ik met mijn verstand niet kan bevatten, maar wat wel juist is en klopt. Maar poeh he... :-) wat een rit.

Heel veel liefs voor jou