Geen echte familie om op te bouwen, geen vrienden
Geen vriend, en ook geen leuke werksfeer altijd maar negatief en er worden frustraties met elkaar gedeeld over andere, maar niet uitgesproken. Er veranderd dus niks. Ik had ook mijn frustraties over iemand en mijn fout is dat ik er altijd in meega met de groep terwijl ik dat niet wil ik wil dat het uitgesproken word maar nee de schijn ophouden gebeurt dan elke dag waardoor ik geen motivatie meer heb om te werken.
Ook het idee dat ik geen vertrouwen van andere krijg ,en het sterk overheersende gevoel dat ik er niet toe doe weekenden spendeer ik meeste van de tijd binnen en niemand van mijn familie die vrafen hoe het gaat of betrekt mij ergens bij alleen verjaardagen en kerst , maar voor de rest als ik niet app zal ik nooit wat van hun horen, ook altijd hoor ik rare opmerkingen als het is beter dan alleen zijn, of omdat ik nog geen vriend heb zegt er 1 ja is ook niet erg als je een vriendin hebt alsof zij bepaalt op wie ik zou moeten vallen. Ik huil bijna elke dag en elke dag steeds beetje meer geef ik op ik probeer het nog wel maar het is alsof ik aan een dood paard trek. Al die gedachtes dat ik niet goed genoeg ben voor mijn familie voor om vrienden te hebben of een relatie maakt mij intens verdrietig. Ik kan dit niet meer en ik wil dit ook niet meer ik kan in deze omgeving niet gelukkig zijn of mezelf zijn ik heb altijd geweten wie ik was,maar nu weet ik niet meer wie ik ben waarom ik hier nog be, en hoelang deze vreselijke pijn nog gaat duren, want ik ik gebroken en niemand die mij komt omhelsen en zegt dat ik het goedkomt en dat ik het kan ik ben er klaar mee. Ik heb mij eerder nooit echt alleen gevoelt nu dat ik alleen maar te horen krijg dat wanneer je alleen bent het niet beter is, en dat je er pas bij hoort wanneer je relatie hebt en kinderen. Ook geen begrip of steun. Dus wat heeft het uberhaupt nog nut om hier te zijn ik probeer aan mezelf te werken, maar het lukt niet meer door al die vetroebelde gedachtes ik probeer een normale dag te hebben, maar dan kruipt er telkens weer een gedachte naar voren en dan is mijn stemming in een klap 90 graden gedraaid, en ook in mijn werkomgeving hoe achterbaks dat altijd gaat achter iemands rug om geeft mij geen prettig gevoel ook omdat jij als zondebok kan uitgekozen worden er veranderd niks!
Geen vriend, en ook geen leuke werksfeer altijd maar negatief en er worden frustraties met elkaar gedeeld over andere, maar niet uitgesproken. Er veranderd dus niks. Ik had ook mijn frustraties over iemand en mijn fout is dat ik er altijd in meega met de groep terwijl ik dat niet wil ik wil dat het uitgesproken word maar nee de schijn ophouden gebeurt dan elke dag waardoor ik geen motivatie meer heb om te werken.
Ook het idee dat ik geen vertrouwen van andere krijg ,en het sterk overheersende gevoel dat ik er niet toe doe weekenden spendeer ik meeste van de tijd binnen en niemand van mijn familie die vrafen hoe het gaat of betrekt mij ergens bij alleen verjaardagen en kerst , maar voor de rest als ik niet app zal ik nooit wat van hun horen, ook altijd hoor ik rare opmerkingen als het is beter dan alleen zijn, of omdat ik nog geen vriend heb zegt er 1 ja is ook niet erg als je een vriendin hebt alsof zij bepaalt op wie ik zou moeten vallen. Ik huil bijna elke dag en elke dag steeds beetje meer geef ik op ik probeer het nog wel maar het is alsof ik aan een dood paard trek. Al die gedachtes dat ik niet goed genoeg ben voor mijn familie voor om vrienden te hebben of een relatie maakt mij intens verdrietig. Ik kan dit niet meer en ik wil dit ook niet meer ik kan in deze omgeving niet gelukkig zijn of mezelf zijn ik heb altijd geweten wie ik was,maar nu weet ik niet meer wie ik ben waarom ik hier nog be, en hoelang deze vreselijke pijn nog gaat duren, want ik ik gebroken en niemand die mij komt omhelsen en zegt dat ik het goedkomt en dat ik het kan ik ben er klaar mee. Ik heb mij eerder nooit echt alleen gevoelt nu dat ik alleen maar te horen krijg dat wanneer je alleen bent het niet beter is, en dat je er pas bij hoort wanneer je relatie hebt en kinderen. Ook geen begrip of steun. Dus wat heeft het uberhaupt nog nut om hier te zijn ik probeer aan mezelf te werken, maar het lukt niet meer door al die vetroebelde gedachtes ik probeer een normale dag te hebben, maar dan kruipt er telkens weer een gedachte naar voren en dan is mijn stemming in een klap 90 graden gedraaid, en ook in mijn werkomgeving hoe achterbaks dat altijd gaat achter iemands rug om geeft mij geen prettig gevoel ook omdat jij als zondebok kan uitgekozen worden er veranderd niks!
Anoniem
20-02-2023
