Ik ben half augustus 2022 volledig thuis komen te zitten. Sinds eind november voorzichtig aan het re-integreren. Aanvankelijk alleen maar taken zonder tijdsdruk (waar wel veel cognitieve inspanning voor nodig was, maar dat vond ik niet vervelend). Ik kon mijn week volledig zelf inplannen en als ik me niet aan de voorgenomen uren hield was dat ook niet erg. Alsnog vond ik het spannend. De eerste keer ‘enkel koffiedrinken op locatie’ helemaal in het begin vond ik zelfs eng.
Sinds een paar weken heb ik twee middagen per week weer een ‘eigen cliënt’ (ik werk in de zorg) op locatie en moet ik er dus gewoon op vaste tijden zijn. Twee keer drie uur, plus een uur reistijd per keer. Het is helemaal niet veel en toch geeft het mij hoge stress. Als de dood voor terugval en voor falen. Ik word doodmoe van dat paniekgevoel, wat weer maakt dat ik al snel denk: ‘Zie je wel, het is teveel.’ Eenmaal aan het werk vind ik het leuk en geeft het energie. Alles wat ik doe doe ik intens, dus daarna wel moe. Ik weet gewoon nooit waar ik goed aan doe. Herkennen jullie dit?