Verbaasd en teleurgesteld

In april word ik 79. Ondanks mijn leeftijd mag ik mij verheugen in een stabiele fysieke gezondheid, dat ervaar ik als een groot pluspunt.
In mijn leven heb ik eigenlijk nooit echte vrienden gehad, dat heb ik wel als een probleem ervaren, en ik heb me vaak afgevraagd wat daarvan de oorzaken zouden kunnen zijn; ik ben er nooit echt achter gekomen. Ik ben best sociaal en fatsoenlijk in de omgang, maar ik merk wel dat de mensen liever wat afstand tot mij houden. Het opbouwen van een verhouding was eigenlijk niet aan de orde; men vond mij afstotend en onaantrekkelijk, terwijl ik mijzelf als heel toonbaar beschouw.
Als een soort monnik heb ik in een kluizenarij geleefd. Ik heb mijn leven wel wat structuur weten te geven, door opleidingen te volgen. maar met het stijgen der jaren voelt men het isolement nog meer. Elke zondag ga ik wel naar de kerk, dan denk ik nog even onder de mensen te zijn, dan is de afstand en de vermijding ook wel merkbaar.
Ik heb wel een baan gehad als onderwijzer, en ben geïnteresseerd in kunst en muziek en heb daar ook wel opleidingen in gevolgd.
Nu heb ik mijzelve uitgeroepen tot begarde broeder binnen de Kluizenarij 't groene hofke, en maak ik een soort toneelstuk van mijn leven en zo heb ik mij ook op het Facebook gepresenteerd. De laatste begarde is rond 1400 op de brandstapel beland, en nu ben ik de enige en misschien opnieuw de eerste van een opleving onder de begarde broeders. Depressief of somber ben ik niet, maar wel verbaasd en teleurgesteld.