Frustratie bij reintegratie

Wat rot Taco, dat je op zulk onbegrip stuit. Mensen die dit niet kennen hebben er soms een heel aparte kijk op. En inderdaad geen besef van de hel waar je doorheen moet. Erg frustrerend als je zo keihard werkt voor je herstel, en dit dan niet gezien/op waarde geschat wordt.

Ik wens je alle goeds toe, hoop dat je situatie op het werk verbetert en dat je op je eigen tempo goed verder mag herstellen!

Hi Taco,

Ik heb hetzelfde meegemaakt na 28 jaar gewerkt te hebben voor deze werkgever en eigenlijk bijna nooit ziek te zijn geweest. Ik weet niet of je het liedje als je wint heb je vrienden, rije dik "echte" vrienden kent ? Zolang het goed gaat is er niks aan de hand, maar gaat het even niet dan leer je ze pas echt kennen. Walgelijk, loyaliteit komt schijnbaar maar van een kant.

Groeten,
Gilbert

Wat naar voor je! Hopelijk lukt ‘t je om je enkel nog te richten op je herstel en proberen de rest wat los te laten, wat anderen ook denken, vinden of zeggen. Belangrijkste doel is dat je beter wordt. Als je eenmaal beter bent, kun je wellicht nog overwegen om weg te gaan of doen wat dan goed voelt. Zo’n herstelproces maakt soms ook dat je andere naar je week, je baas of het bedrijf gaat kijken.
Maar neemt niet weg dat het vervelend is. Ik heb ook altijd goed gefunctioneerd en toen ik ziek werd had ik alleen naar het gevoel dat ze me liefst kwijt wilden, heel triest eigenlijk.

Bedankt allemaal, heel fijn om te horen en om een hart onder de riem te krijgen! Ik ben wel iets uit mijn slof geschoten, dus moet het een beetje gaan lijmen. Maar het onbegrip is vooral heel vervelend, mensen vinden snel dat je je aanstelt of dat het lang duurt en zien niet dat je iedere dag met jezelf worsteld om te luisteren naar je lichaam en beter te worden. En inderdaad dat gevoel dat ze van je af willen doet pijn, want dat voel ik ook wel een beetje (als is het wellicht ongegrond).