Wil niet zo de rest van mijn leven doorgaan

Hoi Michel,

Allereerst vind ik het rot voor je dat je in deze situatie zit, en de zorgen die je noemt vind ik heel begrijpelijk.
Ik heb niet met alles wat je schrijft erkenning, maar wel het stukje PDS. Ik vraag me ook vaak af wat de wisselwerking tussen BO en PDS is, en hoe het elkaar beïnvloedt.

Je wisselende stemmingen herken ik ook. Ik kan ook energiek en positief zijn en me het volgende moment weer heel slecht voelen. Om gek van te worden.

Ik denk zelf, als ik je verhaal zo lees, dat je toch echt nog veel tijd nodig hebt. Als je voordat je BO raakte al zo lang over je grenzen heen ging, lijkt me dat de hersteltijd ook langer wordt.
Ben zelf vrij ‘plotseling’ BO geraakt na een aantal ingrijpende gebeurtenissen. Huisarts en bedrijfsarts dachten dat het met een week of 12 wel beter zou gaan. Ben nu 10 maanden verder en ik ben er ook echt nog niet. Kortom, ik denk dat de signalen die je beschrijft aangeven dat je lichaam nog volop aan het herstellen is.

Het is ontzettend frustrerend om het begrip in jezelf soms kwijt te zijn. Hoop dat het je steunt om te weten dat je daarin niet de enige bent! Ik ben mezelf een tijdje zelfs helemaal kwijt geweest en nu gaat het langzaamaan steeds beter.

Hoop je hiermee een beetje geholpen te hebben.

Ik heb geen context dus het is maar een wilde gok, maar misschien is ASS (autisme) een factor? Ik zit momenteel al een jaar aan de kant en voel me nog even slecht als de dag dat ik uitviel.
Nu blijkt dat ik ASS heb waarbij de normale BO behandeling niet effectief is.
Hoe dan ook ga je sowieso nog steeds over je grenzen zelfs al besef je het niet. Depressie gaat ook hand in hand met langdurige BO's wat je mood swings kan verklaren.

Wat naar dat je als alleenstaande vader die druk extra voelt. Ook ik herken die schommelingen, heel erg zelfs. Terugkijkend is het eigenlijk zo dat de goede dagen steeds beter zijn geworden (voel me soms super nu) en in aantal zijn toegenomen, maar er blijven ook slechte en dat blijft heftig. Dan kunnen klachten er ineens weer in alle hevigheid zijn en is mijn manier van denken direct weer 180% anders. Het helpt mij om te accepteren dat het er nog bijhoort, me vooral op het eerste te richten (steeds meer goede dagen en ik kan steeds meer). Inmiddels schud ik het iets makkelijker van me af door eht te accepteren en daardoor duurt het ook minder lang. Maar het blijft moeilijk.
Voor mij komt het UWV ook dichterbij nu ik in mijn tweede ziektejaar zit. Ook daarin merk ik dat wanneer ik me goed voel, ik me er weinig zorgen om maak. Maar wanneer ik me slecht voel, maak ik me daar ook veel zorgen om. Ik probeer het niet teveel toe te laten, kan er toch weinig mee. Probeer afleiding te zoeken enzo… En rationeel weet ik dat er ook dan wel weer een oplossing is. Maar ik heb een werkende partner dus dat is ook iets makkelijker praten.
Het komt goed maar feit is dat het ene lange weg is..