Ik hoop zo dat ik niet weer terug bij af ben

Ik herken ‘t zeker en heb inmiddels soort van ‘ingecalculeerd’ dat die lastige momenten er zo nu en dan nog bijhoren. Soms in reactie op iets (stresstolerantie is nog wat laag), soms zomaar (hormonaal?). Ik merk dat het iets minder heftig wordt maar vooral dat ik me veel sneller weer herpak inmiddels. Zelf probeer ik me nu enerzijds te focussen op het leren omgaan met deze lastige momenten. En anderzijds op het verder opbouwen van mijn draagkracht (o.a. sport en meditatie, meer energie naar ook meer ontspanning). Eerder had ik ook vaak het gevoel weer terug bij af te zijn, nu kijk ik er iets anders naar.. ik focus me meer op wat wél goed gaat (er zijn veel meer goede dagen inmiddels) en wat minder op die mindere momenten. Het ‘lijden’ hoort er nog een klein beetje bij maar ik accepteer het nu ook wat makkelijker waardoor het sneller uitdooft ofzo. Het blijft een weg net hobbels maar probeer dankbaar te zijn voor de goede dagen zodat je daar weer even op kunt teren wanneer het weer zwaar wordt. Succes!

Hi Y.

Ik heb kortgeleden voor het eerst kennisgemaakt met meditatie. Nooit verwacht dat ik dat ooit zou doen in mijn leven. Binnen 1 proefles en een gesprek met de 'zen-meester' (moest eerst lachen om die titel), is er ongelooflijk veel gebeurd in positieve zin. Een van de belangrijkste dingen die hij zei is dat veel mensen burn-out op een rationele manier bekijken en proberen op te lossen. Dus 'als ik dit, dan gebeurt er dat'. M.a.w. Je denkt: ik slik alle supplementen die ik moet nemen, rust veel, maar ik voel mij nog steeds niet goed. Maar hoe kan dat, want gisteren ging het wel goed en je gaat proberen te bedenken hoe dat kan. Precies daar zit de fout. Het zit dieper dan dat, want het zit ook in je lichaam. Dit merk je door bijv. aangespannen spieren, kortademigheid, gejaagdheid, etc. Volgens hem, en hij heeft veel mensen al geholpen, is de kern aangetast. Dus het gevoel van rust/vrede heeft een dermate knal gekregen, dat je die kern van rust/vrede terug moet (en gaat) vinden. Enkel een rationele benadering zal nooit werken. Je leest op deze site veel verhalen van mensen die zeggen, 'ik doet dit en dat, maar niets werkt en ik voel mij nu radeloos'. Dat is dus precies waar het fout gaat. Ik dacht ook altijd zo en hield zelfs bij wanneer ik mij wel/niet goed voelde. Alsof het een puzzel was die je eventjes kunt oplossen. Maar ja, de ene keer loop je fluitend door de winkelstraat en de andere keer kom je nauwelijks de trap af. De kern is rust/vrede in jezelf. Klinkt logisch, want het klopt.

Bedankt Mikki en Frank voor jullie reacties!
Wat jullie schrijven, geeft weer wat steun. Het ‘gekke’ is dat het mij doorgaans steeds beter lukt om te accepteren en positief te denken. Meditatie en yoga doe ik ook al geruime tijd en helpt echt goed. Alleen in zo’n periode van terugval voelt alles weer onzeker, lijkt niks te helpen en raak ik weer zo snel overweldigd. Het is echt zo naar. Gelukkig merk ik wel in de kleine dingen dat ik er beter mee om kan gaan dan in het begin van m’n BO. Het idee dat er mensen zijn die je écht begrijpen, helpt mij ook. Ik gun het niemand dit te ervaren, maar het is fijn om te weten dat je lang niet de enige bent die zich soms een vreemde in zijn eigen lichaam voelt.
Anyway, diepe zucht en de schouders er maar weer onder. Dank jullie wel voor de bemoedigende woorden!

Het is inderdaad een proces van veel vallen en opstaan. Je gaat wel merken dat veerkracht gaat ontstaan naarmate je steeds vaker patronen herkent. Voorbeeld? Ik ben altijd erg snel enthousiast, wil dan gaan rennen, snel problemen aanpakken en oplossen, lukt het mij niet dan blijft dat aan mij hangen. Niet dat dit de oorzaak is van mijn burn-out, maar een eigenschap icm een familieprobleem dat maar niet op te lossen was. Afijn. Terwijl ik nu in mijn 'rust' periode zou moeten zitten, ben ik dagelijks bezig met een bedrijf aan het opzetten. En ja, hartstikke leuk en deze week werd duidelijk dat alle lichten op groen stonden. Dus? Rennen, snelsnel, website moest af, buitenlandse regelgeving moest gecontroleerd worden, inkopen, afspraken maken, etc. Ik merkte dat ik niet eens meer normaal kon ademen als ik sprak, hartkloppingen kreeg en vannacht lag ik de hele nacht hyper wakker. Ik kon maar niet slapen, totdat ik dacht... ik moet dit allemaal nog niet doen. Komt later wel, ergens na de zomervakantiee. Ik zette mijn website toen op 'under construction' en binnen 10 minuten viel ik in slaap. Ik denk er nu ook zo over. Komt nog wel. Zoveel prikkels en zo weinig energie, kan blijkbaar nog lang niet. Erg jammer, want ik wil zo graag verder... maar ja.. balans moet eerst terug. Wel weer wat geleerd. Wat ik heb geleerd van mensen die er volledig uit zijn gekomen is dat ze allemaal ontzettend veel gingen slapen. 2, 3 soms 4 keer per dag. Eventjes naar buiten en dan weer rusten.. Ik moet daar nog steeds aan overgeven, want zodra ik dat echt doe, merk ik pas hoe uitgeput ik ben. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Onder een steen en slapen maar..

Wat zijn je klachten wat je nu nog hebt frank
Gr t

Knap van je Frank dat het je toch lukte de website even los te laten voor nu! Ik vind dat ook zo lastig, je wil vanalles maar zo weinig lukt. En daardoor heb je dan weer tijd over om te piekeren… zucht. Ik slaap ook weer wat meer nu ik me weer wat slechter voel. ‘s Middags een uurtje, en die rust is wel heel fijn.

Herken wat je zegt, ik ben ook heel enthousiast en ben het ook zat om na bijna 11 maanden nog steeds “aan de zijlijn” te staan. Maar je hebt gelijk: eerst rusten en meedoen komt daarna wel weer. Sterkte, we kunnen dit!

Frank, ik herken mezelf zo hard in jou. Mijn hoofd staat nooit stil, ik ren van het ene van het andere (ik snelwandel letterlijk door het huis volgens mijn partner). Ik "moet" vanalles doen.

Het is pas wanneer ik mezelf ver genoeg krijg om gewoon op de bank te gaan liggen met mijn ogen dicht, dat het besef komt hoe uitgeput ik eigenlijk ben. Of als ik me zover niet gekregen heb dan heb ik uiteindelijk geen andere keuze dan neer te liggen omdat ik gewoonweg doodop ben.