Hallo,
Ik ben 42 jaar. Ik ben sociaal, vriendelijk en bijna altijd goed gehumeurd. Ik heb veel oppervlakkige sociale contacten en doe vrijwilligerswerk. Ook ben ik betrokken bij de activiteiten bij de school van mijn kind. Ik heb een baan, ben hoogopgeleid en financieel zelfstandig.
Daarnaast heb ik geen familie, op mijn zoon na. En geen vrienden. Althans, er zijn wel vrienden, maar die wonen ver weg en zijn vaak druk met hun eigen levens.
In het verleden had ik veel vrienden. Ik maakte die ook makkelijk. Al deze vrienden hebben mij na een paar jaar vriendschap verlaten. Meestal laten zij het contact doodbloeden of geven de boodschap door dat ze niet meer met mij willen omgaan. Een paar jaar terug, toen ik mijn relatie verbrak met de vader van mijn kind, hebben al mijn actieve ( dichtbij wonende en waarmee ik belde of afsprak) het contact met mij verbroken. Het ging om zeven mensen die los van elkaar binnen een paar maanden lieten weten dat zij mij niet meer hoefden te zien of het lieten doodbloeden. Zo gaat het steeds.
Ik 'teer' nu maar op af en toe een drankje of een snelle lunch oid met wat oud collega's, zodat ik niet helemaal geen sociaal leven heb. Behalve af en toe een kinderverjaardag, heb ik nooit feestjes. Ik kan me de laatste keer dat ik op een volwassene verjaardag was, niet meer herinneren.
Ook is er niemand die mij spontaan belt of eens een berichtje stuurt. Om eens een praatje te maken of de dag te delen.
Soms zit ik met mijn telefoon in mijn handen mijn contacten lijst te bekijken of er iemand is die ik zou kunnen bellen voor zomaar een praatje. Die mensen ken ik eigenlijk niet. Bij een iemand kan dat wel. Echter is daar nu een ernstig zieke in de familie. En dan belde ik vaak om te vragen of ik wat kon doen of hoe het ging. Maar mijn hulp is niet nodig en die persoon vertelde me dan hoe ze anderen haar wel hielpen met van alles. De laatste maanden neemt ook deze persoon niet meer op als ik bel.
Dat maakt mij verdrietig. Ik mis het zo erg! Een praatje maken of de mogelijkheid om eens te praten met een mens over opvoeding of mijn werkdag.
De eenzaamheid komt in vlagen. Ik praat mij zelf aan dat ik heus veel contact heb, dus dat het allemaal wel meevalt. Maar het valt niet mee. Ik zou zo graag eens op visite gaan bij iemand. Vaker dan 2 a 3 keer per jaar een bezoekje aan mensen die energie slurpen of waarmee ik niets te bespreken heb.
Met kerst maak ik er wat van! De ene kerstdag maak ik er met.mezelf iets van! En de andere breng ik door met mijn kind van 9.
Een paar jaar terug heb ik aan een vriendin gevraagd of ik bij haar op visite mocht. Al was het maar zodat ik iets kon zeggen als ik de vraag kreeg wat ik met de kerst ging doen. Ik mocht toen daadwerkelijk langs komen, dat was fijn. Ik ben de jaren erna niet door haarzelf uitgenodigd. Dat doet best pijn.
En zo zijn er nog meer dingen... dit soort voorbeelden waardoor ik soms echt aan mezelf twijfel. Ik moet haast wel een echte trut zijn, denk ik dan.
Ik merk dat ik mijn hart niet meer echt wil openstellen.
20 vriendschappen en bijna 20 jaar verder zie ik een soort patroon. Waarbij ik steeds word afgedaan.
Het doet pijn. Ik zou gewoon zo graag eens iemand bellen met een kop thee op de bank aan het einde van de dag.
Ik ben 42 jaar. Ik ben sociaal, vriendelijk en bijna altijd goed gehumeurd. Ik heb veel oppervlakkige sociale contacten en doe vrijwilligerswerk. Ook ben ik betrokken bij de activiteiten bij de school van mijn kind. Ik heb een baan, ben hoogopgeleid en financieel zelfstandig.
Daarnaast heb ik geen familie, op mijn zoon na. En geen vrienden. Althans, er zijn wel vrienden, maar die wonen ver weg en zijn vaak druk met hun eigen levens.
In het verleden had ik veel vrienden. Ik maakte die ook makkelijk. Al deze vrienden hebben mij na een paar jaar vriendschap verlaten. Meestal laten zij het contact doodbloeden of geven de boodschap door dat ze niet meer met mij willen omgaan. Een paar jaar terug, toen ik mijn relatie verbrak met de vader van mijn kind, hebben al mijn actieve ( dichtbij wonende en waarmee ik belde of afsprak) het contact met mij verbroken. Het ging om zeven mensen die los van elkaar binnen een paar maanden lieten weten dat zij mij niet meer hoefden te zien of het lieten doodbloeden. Zo gaat het steeds.
Ik 'teer' nu maar op af en toe een drankje of een snelle lunch oid met wat oud collega's, zodat ik niet helemaal geen sociaal leven heb. Behalve af en toe een kinderverjaardag, heb ik nooit feestjes. Ik kan me de laatste keer dat ik op een volwassene verjaardag was, niet meer herinneren.
Ook is er niemand die mij spontaan belt of eens een berichtje stuurt. Om eens een praatje te maken of de dag te delen.
Soms zit ik met mijn telefoon in mijn handen mijn contacten lijst te bekijken of er iemand is die ik zou kunnen bellen voor zomaar een praatje. Die mensen ken ik eigenlijk niet. Bij een iemand kan dat wel. Echter is daar nu een ernstig zieke in de familie. En dan belde ik vaak om te vragen of ik wat kon doen of hoe het ging. Maar mijn hulp is niet nodig en die persoon vertelde me dan hoe ze anderen haar wel hielpen met van alles. De laatste maanden neemt ook deze persoon niet meer op als ik bel.
Dat maakt mij verdrietig. Ik mis het zo erg! Een praatje maken of de mogelijkheid om eens te praten met een mens over opvoeding of mijn werkdag.
De eenzaamheid komt in vlagen. Ik praat mij zelf aan dat ik heus veel contact heb, dus dat het allemaal wel meevalt. Maar het valt niet mee. Ik zou zo graag eens op visite gaan bij iemand. Vaker dan 2 a 3 keer per jaar een bezoekje aan mensen die energie slurpen of waarmee ik niets te bespreken heb.
Met kerst maak ik er wat van! De ene kerstdag maak ik er met.mezelf iets van! En de andere breng ik door met mijn kind van 9.
Een paar jaar terug heb ik aan een vriendin gevraagd of ik bij haar op visite mocht. Al was het maar zodat ik iets kon zeggen als ik de vraag kreeg wat ik met de kerst ging doen. Ik mocht toen daadwerkelijk langs komen, dat was fijn. Ik ben de jaren erna niet door haarzelf uitgenodigd. Dat doet best pijn.
En zo zijn er nog meer dingen... dit soort voorbeelden waardoor ik soms echt aan mezelf twijfel. Ik moet haast wel een echte trut zijn, denk ik dan.
Ik merk dat ik mijn hart niet meer echt wil openstellen.
20 vriendschappen en bijna 20 jaar verder zie ik een soort patroon. Waarbij ik steeds word afgedaan.
Het doet pijn. Ik zou gewoon zo graag eens iemand bellen met een kop thee op de bank aan het einde van de dag.
Babette
20-04-2023
