Hallo allemaal,
Ooit lachte het leven me toe ongeveer vanaf mijn 18 tot mijn 25e. Toen ontmoette ik mijn toemalige man en raakte ik in een zeer toxische relatie waarin ik ook nog mijn kinderen kreeg. Ik vereenzaamde want hij was de directeur en ik moest van hem thuisblijven voor het huishouden en verzorging van onze kinderen. De jongste had ook nog autisme en zware anti sociale problemen. Na 23 jaar verzamelde ik al mijn moed bij elkaar nadat ik de zoveelste slippertje van mijn man niet meer toleerde en vroeg de scheiding aan. Daar stond ik, uit mijn grote huis, verhuisd naar een klein appartementje samen met mijn dochter. Geen baan niks. Mijn jongste zat inmiddels in een begeleid wonen traject. Klap naar klap moest ik verwerken samen met mijn dochter. Mijn ex bleef ons nog lang stalken want kon niet tegen zijn narcistische verlies. Had niet verwacht dat ik weg zou gaan. Ben opleidingen gaan doen voor in de luchtvaart,omhoog geklomen met vallen en opstaan. 3x moeten verhuizen tussendoor maar heb gevochten als een leeuw. Nu 25 uitgeputte jaren verder,5 jaar wisselende diensten gedraaid, dochter gaat gelukkig heel goed, heeft haar studie afgemaakt ( vader is superrijk maar weigert haar studie te betalen dus enorme studieschuld die zij nu heeft ) en inmiddels doordeweeks het huis uit is voor haar werk. Val ik nu in een groot gat. Ben ontzettend bezig geweest met overleven dat er geen tijd was voor een sociaal leven. Dag in dag uit op de Luchthaven voor mijn werk. Maar nu ben ik 50 en vind dan nog maar eens vrienden of een leuke man. Heb veel tussendoor mijn best gedaan maar vooralsnog ga ik nog steeds alleen op vakantie wat ik eerlijk gezegd echt wel saai vind. Je ziet stelletjes, vriendengroepen noem maar op. Mijn lieve dochter is er ook tussendoor maar zij heeft uiteraard ook haar eigen leven. Op verjaardagen wordt je niet meer echt uitgenodigd want je bent toch die single vrouw waarbij andere vrouwen toch vaak niet in de buurt van hun mannen willen hebben. Nu ik 50 ben zie ik toch allerlei mensen die ook druk zijn met hun eigen leven. Ook om een partner te vinden is moeilijk op deze leeftijd. Vaak heb je toch met wat verzuurde mensen te maken die heel wat bagage hebben ( ik ook ) maar niet echt meer de leuke dingen waarderen. En ik houd daar juist van! Ik zeg maar zo : Eenzaamheid maakt de ziel kapot!
Ooit lachte het leven me toe ongeveer vanaf mijn 18 tot mijn 25e. Toen ontmoette ik mijn toemalige man en raakte ik in een zeer toxische relatie waarin ik ook nog mijn kinderen kreeg. Ik vereenzaamde want hij was de directeur en ik moest van hem thuisblijven voor het huishouden en verzorging van onze kinderen. De jongste had ook nog autisme en zware anti sociale problemen. Na 23 jaar verzamelde ik al mijn moed bij elkaar nadat ik de zoveelste slippertje van mijn man niet meer toleerde en vroeg de scheiding aan. Daar stond ik, uit mijn grote huis, verhuisd naar een klein appartementje samen met mijn dochter. Geen baan niks. Mijn jongste zat inmiddels in een begeleid wonen traject. Klap naar klap moest ik verwerken samen met mijn dochter. Mijn ex bleef ons nog lang stalken want kon niet tegen zijn narcistische verlies. Had niet verwacht dat ik weg zou gaan. Ben opleidingen gaan doen voor in de luchtvaart,omhoog geklomen met vallen en opstaan. 3x moeten verhuizen tussendoor maar heb gevochten als een leeuw. Nu 25 uitgeputte jaren verder,5 jaar wisselende diensten gedraaid, dochter gaat gelukkig heel goed, heeft haar studie afgemaakt ( vader is superrijk maar weigert haar studie te betalen dus enorme studieschuld die zij nu heeft ) en inmiddels doordeweeks het huis uit is voor haar werk. Val ik nu in een groot gat. Ben ontzettend bezig geweest met overleven dat er geen tijd was voor een sociaal leven. Dag in dag uit op de Luchthaven voor mijn werk. Maar nu ben ik 50 en vind dan nog maar eens vrienden of een leuke man. Heb veel tussendoor mijn best gedaan maar vooralsnog ga ik nog steeds alleen op vakantie wat ik eerlijk gezegd echt wel saai vind. Je ziet stelletjes, vriendengroepen noem maar op. Mijn lieve dochter is er ook tussendoor maar zij heeft uiteraard ook haar eigen leven. Op verjaardagen wordt je niet meer echt uitgenodigd want je bent toch die single vrouw waarbij andere vrouwen toch vaak niet in de buurt van hun mannen willen hebben. Nu ik 50 ben zie ik toch allerlei mensen die ook druk zijn met hun eigen leven. Ook om een partner te vinden is moeilijk op deze leeftijd. Vaak heb je toch met wat verzuurde mensen te maken die heel wat bagage hebben ( ik ook ) maar niet echt meer de leuke dingen waarderen. En ik houd daar juist van! Ik zeg maar zo : Eenzaamheid maakt de ziel kapot!
Maria
22-04-2023
