Tips delen!

Ik trap af

- stop bij een grens die je voelt. Forceer niks. Daar wordt je niet beter van, maar juist slechter
- wees eerlijk naar jezelf. Waar komt de burn out nu echt vandaan
- loop elke dag, maar sport niet intensief. Je hebt namelijk zelfs je spieren verbrand door over je grens te gaan. Door dus met lopen je spierkracht op te bouwen, herstel je sneller. (30 min lopen)
- De lichamelijke klachten horen erbij, en geven juist herstel aan.. verwelkom ze, bedenk dat dat een teken is dat je hersteld. Je lichaam is hard aan het werk om te overleven en je te laten herstellen.
(Wordt bijv niet bang van de hoge hartslag, alleen een teken dat je in de reserve batterij zit)
- Het komt goed. Echt waar. Het kost alleen tijd..

Kijk naar wat voor jou werkt, dus voorzichtig experimenteren. Het is vooral een leerproces. Met vallen en opstaan leer ik iedereen dag weer. Het is ook zo dat je lichaam en geest compleet van slag zijn.

M.a.w. cortisol speelt een zeer belangrijke rol. Die maak je in de ochtend aan. Dit is ook de reden dat je (ik in ieder geval) al vanaf wakker worden mij direct erg onrustig voel. De stelregel is dat je in de beginfase veel rust neemt en bijslaapt, maar als je begint te merken dat je fysiek aangesterkt bent, dan zou je kunnen starten met bewegen. Ik zit in die fase. De muren kwamen op mij af en de vermoeidheid is nog puur mentaal. Als je dan blijft liggen, dan blijft de cortisol in de lichaam zitten en blijf je de hele dag door gespannen. Door te bewegen maak je o.a. endorfine aan en nog meer anders positieve stofjes. Door te bewegen wek je de endorfine op, maar ook door fysiek contact met je geliefde en door te lachen. Ik ga nagenoeg dagelijks nu naar fitness. Begon met 15 minuten fietsen, toen 30 en sinds deze week 1 uur. Bewust maak ik altijd een praatje met de mensen achter de receptie en andere bezoekers. In het begin was ik erg nerveus, maar nu voelt dit.heel vertrouwd. M.a.w. fysiek en mentaal ga je zo kleine stapjes vooruit. Morgen ga ik een uur wielrennen en zie het als een experiment. Is het teveel, dan weet ik genoeg en houd ik het bij de fitnessschool, zo niet dan ga ik om de dag.

Feit is dat je stappen moet zetten. Mensen die langer dan 1 jaar burnout zijn, komen voor, maar zijn eerder een uitzondering. Dit heeft alles te maken met de problematiek en de durf om stappen te zetten. Mijn vriendin was ooit burnout maar was er binnen 3 maanden uit. Ik zit er nu 4 maanden in, maar begin te merken dat ik progressie maak. Daarnaast is het een leerproces. Ik krijg steeds meer zelfinzicht. Hoe, wat en waarom wordt steeds duidelijker. Maar voor een ieder geldt dat je stappen moet gaan zetten. Ga uit je hoofd en ga in je lichaam. Rustig aan opbouwen, rust nemen en slapen in de middag als het kan.

Succes! Komt goed.

@Anoniem, tijdsduur heeft ook heel erg met de ernst te maken. De ene burnout is de andere niet dus vergelijken is nutteloos.

@anoniem, vergelijken is inderdaad zinloos. En heel eerlijk voelt dit voor mij als een heel vervelende opmerking. Ik zit nu 10 maanden in een burn-out, naar het werk gaan lukt mij nog niet omdat dit ontzettend veel stress geeft. Ik heb op heel veel andere vlakken ook nog geen grip, Ik heb last van depressiviteit en ben nu iemand die ik niet wil zijn en dan schrijf jij dat je maar moet durven. Dat voelt als heel veel onbegrip. Het is vast niet zo bedoeld, maar weet wat woorden doen met mensen die kwetsbaar en fragiel zijn.

Ik ben nu 6 maanden in mijn BO en heb ontzettend veel geleerd.

Het belangrijkste voor mij is:
-Kies voor jezelf
- Schaam je niet voor waar je bent, je bent genoeg.
- Het is niet belangrijk wat andere mensen vinden
- Ik loop niet achter op anderen, het is oke om dit op mijn tempo te doen
- Ik geef mijn grens aan en iemand vind dit niet prettig? Niet mijn probleem, dit is goed voor mijzelf
- Ik blijf bij mijzelf
- Ik mag een mening hebben, anderen hoeven het hier niet mee eens te zijn. Andersom geldt hetzelfde. Ik ben een eigen persoon met eigen opvattingen en dat is helemaal oke

Accepteer dat je burnout bent. Heb vertrouwen in je herstel en zet kleine stappen. Wandelen is inderdaad heel goed! Ik wandel elke dag 2x 30 min, soms langer. Pilates en yoga ook goed, laagintensieve sporten. En iedere burnout is verschillend, zoals Taco aangeeft heeft t te maken met de ernst vd burnout. Heb je er lang over gedaan om er in te raken, dan duurt t lang om er uit te komen. Ik heb heb er helaas 7 jaar over gedaan dus zal paar jaar bezig zijn met herstel. Was ook een hele kluif om dat eerst te accepteren...

ACCEPTEREN dat je een burnout hebt en jezelf de tijd geven.....het duurt een ( hele) tijd voordat je een burnout ontwikkeld, dus het duurt ook een tijd om je hersenen uit te zetten ( niet constant aan) en rustig aan weer leren te ontspannen.

Ondanks dat ik niet veel wijzer werd van mijn psycholoog werd ik wel gerustgesteld dat het "oké" was dat ik vrijwel niets ondernam en dat het gewoon een hele poos gaat duren.

In de drukke maatschappij waarin we van alles moeten, moest ik ( vooral) ook heel veel van mijzelf. Perfectionisme ....je herkent het wel.
Na een ontspannen dagje viel mijn spraak een beetje uit en kreeg ik last van mijn evenwicht.
Ik werd opgenomen omdat ze dachten dat ik een herseninfarct had. De neuroloog vroeg " heeft u veel stress en negeert u dat?" " dit is wat er dan met u gebeurd!"

Uiteraard was ik na 2 dagen, gewoon weer aan het werk.
Totdat het na een 5 maanden echt niet meer ging en ik alleen maar na werk op de bank lag. In de rotzooi, mijn huis en hoofd een chaos.
Ik zag mijn vriendinnen niet meer, sloeg uitnodigingen af, raakte zelfs vriendinnen en vriend kwijt.. Maar ontspannen kon ik niet, in mijn hoofd moest ik nog van alles nl. Ik voelde mij schuldig dat ik probeerde te ontspannen.

Ik heb geleerd dat ik de burnout mijzelf heb aangedaan door maar belachelijke hoge eisen aan mijzelf te stellen.
Iets met cirkel van invloed😉
( nu kan ik mij ook nog herinneren dat ik heel boos werd toen ik las dat ik het mijzelf had aangedaan. Hoe konden ze dat nu schrijven??)

Inmiddels is het 7 mnd geleden dat de arts tegen mij zei" Als je nu niet stopt, klap je er straks onderweg uit, in de auto......en dan?? Op je werk ben je niet onmisbaar, thuis wel.
Je moet gaan schrappen in datgene wat je nu de meeste tijd kost, en dat is je werk"

Langzaamaan ben ik aan het reïntegreren.
Ik ben er nog lang niet, en iedere uitbreiding van uren duurt even voordat ik ze niet meer als druk ervaar. Teveel afspraken in agenda lukt ook niet. Ik doe het dan ook niet. Heb ik een verplichting, dan hou ik de rest van de dag leeg.
Ik hou mijn huisje op orde...en ipv dat ik zie wat er allemaal nog moet gebeuren, prijs ik mijzelf om de dingen die ik wel gedaan heb...

Succes alleen,

Lieve groet, Silvana

Ik ben inmiddels twee maanden thuis van mijn ft werk en begin me te realiseren dat ik daadwerkelijk een burn out heb. Ik ben aan het zoeken naar houvast aangezien de lege dagen me zo nutteloos voorkomen. Heel fijn de eerdere berichten te lezen, ze sterken me in acceptatie van deze situatie. Constante hoofdpijn is ‘normaal’ weet ik nu en de hele dag bijna niets doen is dat ook. Het heeft tijd nodig, veel tijd.
X