Problemen met doseren van mijn energie

Hangt van je fase af, in de beginfase was dit absurd veel. Vaak was mijn dagactiviteit 1/4e van wat jij nu omschrijft. En je geeft het al aan, je merkte dat het teveel was en toch ga je door. Dan is het tijd om te stoppen.

Hi Taco, bedankt voor je reactie. Hoeveel maanden duurde het totdat jij bovenstaande lijstje kon verrichten?

Bij mij 10 maanden. (Het bovenstaande lijstje)
Maar als je goed al vanaf het begin je grenzen kan voelen, en serieus kan nemen, je er sneller bent dan mij.
De eerste 4 maanden heb ik nodig gehad om mijn grenzen te leren kennen. Of te wel, ik ben na 4 maanden op m’n plaat gegaan,, omdat ik mezelf niet op 1 zette, maar de afspraken.
Succes.

En ja, in de beginfase was alleen de hond uitlaten en naar het bos gaan, voor 1 dag genoeg.
Oh, en ik slaap echt tot 11 uur.

OK, duidelijk. Ik ben (erg) slecht in het aanvoelen van mijn grenzen, alhoewel ik nu wel moet toegeven dat ik na het kletsen met de buren er eigenlijk wel klaar mee was voor die dag. M.a.w. ik voelde het dus eigenlijk wel goed aan, maar luisterde er niet naar. 'Even' de klus afmaken stond bij mij bovenaan. Beter kan ik dergelijke taken over 2 of 3 dagen verdelen. Weer wat geleerd.. en net weer wakker. Ik overigens nu ook 4 maanden bezig, dus ik ga je niet inhalen denk ik ;-)

Maar uitslapen tot 11:00...wow.. ik ben altijd om 05:00/06:00 wakker. Hoe laat ik ook naar bed ga.

Herkenbaar probleem. Ik moet ook gaan leren om te gaan denken in energieniveau ipv taak/doelniveau. Dus bijv. waarom zou je die tuindouche met spoed willen afmaken? Je hebt tenslotte alle tijd, de zomer moet nog beginnen en vandaag is het toch bewolkt. Mijn vrouw redeneert alles vanuit haar energieniveau. Ze gaat letterlijk nooit voor 1 ding veel moeite doen. M.a.w. één keer de boodschappen voor een week, één keer winkelen, maar dan wel uitgebreid incl. borrelen, etc. Dus clusters energie ipv continue energie verspillen aan 'losse dingetjes'. Ik ga bijv. juist vaak even naar de supermarkt voor 1 dingetje of ging vaak een stuk rijden alleen maar om een winkel te bezoeken (en niets te kopen). Echt energieverspillers, maar nooit zo over nagedacht. Zij zal ook nooit tot het uiterste gaan met sporten, terwijl ik dat juist wél altijd deed.

M.a.w. zij heeft 'voelen' van haar energieniveau tot een kunst verheven. Zodra het op is, dan maakt ze dat direct duidelijk en is ze met geen stok meer te verzetten. Andersom ben ik (nog steeds) zo iemand die dan denkt...ok, toch maar doen..

Zeker nu ik burnout ben, merk ik dat ik continue verkeerd denk. Die ene taak moet af en wel het liefst nu. Net weer. Dan schiet mij een idee te binnen, die ik dan blijkbaar direct moet gaan uitvoeren. Dit terwijl ik compleet gesloopt op de bank lag en ineens denk...leuk idee, laat ik even naar de stad rijden om te gaan praten... zo bizar allemaal.

Ben nu 8 maanden verder en zou je lijstje wel redelijk eenvoudig kunnen doen zonder gesloopt te zijn, maar dat was mij 4 maanden geleden echt niet gelukt. Maarja tijd zegt niet zoveel, de één zit na 2 maanden al op dit niveau en de ander pas na 2 jaar. Gewoon goed voor jezelf zorgen, beter dan voorheen. Goed eten, goed slapen, rustig de tijd nemen.

11 maanden ver hier, je lijstje zou mij KO op de bank gooien.
Maar net door dezelfde reden als jou ben ik nog steeds niet ver in mijn herstel. Ik blijf regelmatig mijn grenzen negeren en toch doorgaan ondanks dat ik tegenwoordig wel goed aanvoel wanneer het te veel is.
Geleidelijk aan ben ik wel de knop aan het omdraaien, alle familiefeestjes/afspraken zeg ik af, winkelen alleen het hoogst nodige, mijn tuin is net een oerwoud maar dat zal ik tenminste voor deze zomer toch gewoon moeten aanvaarden.
Luister naar je signalen en heb geduld.

Bedankt voor je reactie.

Het loop inderdaad precies tegen hetzelfde aan als jij. Ik had gisteren een hele drukke dag. Boodschappen doen (ging goed), telefonisch sollicitatiegesprek (ging goed) meehelpen met wat zware dozen tillen ivm verhuizing (ging goed), maar merkte wel dat ik intens vermoeid was. Toen kwam er een kennis spontaan langs, even mee gekletst (voelde mij nog erg goed), toen kwamen er nog 2 monteurs langs (tijdens gesprek voelde ik mij afgleiden en wilde het lange gesprek diverse keren al kappen), daarna wilde ik rust, maar mijn dochter moest nog thuiskomen op de fiets van ver, dus ik moest wel wakker blijven. Mijn vriendin was de stad in. Toen zij eenmaal thuis was, ging ik direct naar bed, maar was helemaal hyper, gespannen en vervolgens angstig. 2 slaaptabletten genomen en 6 uur geslapen.

Ik wist het eigenlijk al, want ik had mijn zoon nog gevraagd mensen te regelen voor de verhuizing wat uiteindelijk niet gelukt was. M.a.w. ik weet eigenlijk wel wat ik wel/niet moet doen en voelde goed aan wanneer ik mijn grens naderde (maar dat gesprek niet kon kappen).

Echt balen dit. Het doet zoveel met je gevoel van zelfvertrouwen en hoop dat het eindelijk ophoudt.

Mijn schoonvader komt nu en dan eens een handje helpen. Maar dan heb ik het enorm moeilijk om mijn trots opzij te zetten en ook niet de handen uit de mouwen te steken.
Ik heb dus de luxe van wat hulp om mij te ontlasten en dan ga ik mezelf belasten! Het is soms enorm frustrerend dat ik het maar niet kan laten terwijl ik me er wel bewust van ben.
Maar stapje per stapje word ik er wel beter in, die trots leren opzij zetten, beseffen dat ik ziek ben en me niet moet bewijzen. Geduld...