Het gevoel onbegrepen worden

Ja ik herken het zeker, mensen begrijpen het vaak niet (gelukkig maar voor hen).
Het gevoel van nutteloosheid heb ik ook veel moeite mee. Je moet rusten, maar dat rusten ben je op den duur ook wel zat. En altijd maar proberen positief te blijven, wat soms voor geen meter lukt. Het is echt een ontzettend moeilijk iets.
Het valt pas écht te begrijpen als je het zelf meemaakt helaas. In het begin deed ik erg mijn best om begrepen te worden, ik wilde het zo graag uitleggen aan anderen. Als mensen nu dingen zeggen waarvan ik denk: je begrijpt het totaal niet, dan denk ik: ‘laat maar’. Ik heb het druk genoeg met zelf accepteren wat er allemaal gebeurt. Mij geeft dat wel rust. Mensen die oprecht willen weten hoe het met je gaat, die vragen ernaar en oordelen niet zo gauw, is mijn ervaring.

Sterkte ermee! Hoop dat het je helpt om te weten dat je hier herkenning kan vinden.

Hi Klaraah,

Het kan aan mij liggen, maar ik geef daar absoluut niets om. Ik vind het een gebrek aan inlevingsvermogen als mensen daar niet doorheen kunnen prikken. Daarnaast kunnen ze ook vragen hoe het met je gaat. Vragen ze dit niet, dan weet je dat de interesse in jou vanuit hun kant oppervlakkig is. Dus waarom zou jij je druk maken om wat de ander vindt? Boeit mij werkelijk totaal niets.

Haal je schouders op en besef dat ze niet beter weten. Alleen degene die weten wat een burnout met je doet, zullen het begrijpen.

Allebei bedankt voor jullie reactie!

Het is ook waar wat jullie zeggen en het helpt mij wel even hierin :) dankjewel!

Ik lees inderdaad hier de forum wel eens door z en ik merk dat mensen in deze achtbaan bijna allemaal dezelfde reeks klachten hebben. Maar ook soms positief dat ze er goed uitkomen en minder last hebben van de klachten. En dat geeft me hoop.

Echt super bedankt voor de reacties :)

Er is veel onbegrip als het gaat over burnout, zowel bij werkgevers, collega's, vrienden, familie maar zelfs bij (Arbo)artsen. Je moet eruit van je psycholoog, en als je dan iemand tegenkomt zie je ze gewoon denken van "hij was toch ziek😳". Vreselijk is dat. Ze zeggen niet voor niks dat je beter een been kunt breken...Begrip krijg je alleen van mensen die het zelf meegemaakt hebben en die weten wat het inhoudt. Dat merk je ook meteen aan de gesprekken met die mensen, zijn hele andere gesprekken.

Zo onwijs vervelend dat anderen het nog altijd niet (willen) begrijpen. Ze moeten blij zijn dat ze er zelf niet voor komen te staan. Ik ben nu 10 maanden thuis en vrijwel geheel hersteld, op een aantal lichte restklachten na. Ik studeerde nog en moest noodgedwongen stoppen. In september wil ik weer gaan studeren. De laatste maanden rust heb ik gereserveerd voor leuke dingen doen nu het eindelijk weer kan. Daar komen niet altijd fijne reacties op. Ik zou lui zijn, tijd teveel hebben en het zou niet normaal zijn dat ik nu soms meerdere keren per week ga winkelen of op het terras zit. Lekker laten kletsen, er waren genoeg maanden waarin ik totaal niks kon en overal pijn had.
Vrienden en familie geven me groot gelijk, nu heb ik nog tijd genoeg en kan het weer.