Als hij me niet meer kan accepteren voor wie ik ben dan houd het echt op

Mijn man is een half jaar geleden ziek geworden waarbij hij een angst en paniekstoornis heeft ontwikkeld. Hierbij heb ik hem wekenlang kunnen ondersteunen. Totdat het ineens omsloeg. Het ging niet meer thuis. Hij kreeg stress angsten en paniek van mij. We hebben afgesproken dat hij een weekje het huis uit zou gaan en hij is nooit meer teruggekomen. Na die week heeft hij namelijk ingezien dat ik hem al jarenlang mentaal onderdruk, dat ik de oorzaak ben van zijn lichamelijke en geestelijke ziektes en dat hij heel veel van me houd en met me verder wil, alleen wil hij absoluut niet meer bij me wonen. In mijn beleving heeft hij zijn angsten voor mij proberen te verklaren door van alles in het verleden op te zoeken om z’n verhaal te bevestigen. Ik zeg niet dat we een droomhuwelijk hadden. We hebben twee jonge kinderen en we werken beiden. Tijd voor elkaar schiet er weleens bij in. Maar deze spontane omslag is volslagen idioot. Hij zegt het ene moment dat ik niets herinner van onze gesprekken hierover, het volgende moment heeft hij het laten gebeuren en had hij meer moeten zeggen.
Ik heb wekenlang gehoopt dat ie z’n verstand weer terug kreeg. En alles om hem heen geregeld om hem de tijd en ruimte te geven die hij nodig heeft. Ik wordt echter naar door hem behandeld en hij is echt oninvoelbaar richting de kinderen. Voor mij is het nu klaar.
Een lat-relatie is voor mij geen alternatief. Als hij me niet meer kan accepteren voor wie ik ben dan houd het echt op.
Voor mezelf is het een opluchting geweest om nu deze knoop door te hakken (want hij deed dat steeds niet). En tegelijkertijd zie ik hoeveel pijn en verdriet het de kinderen doet.
En ik zie erg op tegen een lange nare scheidingsweg.