Dit is nog maar een tipje van de zwarte sluier

Hallo allemaal,

Om een lang verhaal kort te maken wilde ik even weten of er mensen zijn die met hun burnout soms bijna letterlijk uitvallen, omvallen of door elkaar zakken bij teveel prikkels, vermoeidheid, emoties (onmacht/verdriet/etc), teveel hooi op je vork nemen,enzovoorts.

Ik heb veel kenmerken van een burnout, maar deze klacht kan ik niet thuis brengen. Het is namelijk zo dat ik ineens last heb van plotselinge bloeddrukdalingen waarbij in bijna flauw val. Ik merk dat dit vaak gerelateerd is aan bovenstaande aanleidingen, maar het ontstaat soms ook willekeurig. Naast deze klacht ervaar ik ook een "enge" vermoeidheid (als in: zo extreem uitgeput dat ik soms denk dat ik ik op elk moment kan omvallen om nooit meer wakker te worden), licht in het hoofd, duizeligheid, spierpijn, hoofdpijn, derealisatie, erg emotioneel en sterk verlangend naar "vroeger" waarbij ik nog een kind was en alles (relatief ) veilig en vertrouwd was. En dit is nog maar een tipje van de zwarte sluier.

Ik vind met name deze bloeddrukdalingen erg hinderlijk omdat het me belet om met mezelf aan de slag te gaan. Ik durf bijna niet meer naar buiten omdat ik bang ben dat ik ineens op straat lig. In plaats daarvan lig ik nu veel op bed of op de bank, terwijl ik daarnaast ook nog een kind heb om voor te zorgen. Mijn partner en andere mensen uit mijn omgeving nemen mij de laatste tijd veel werk uit handen, maar ik moet het uiteindelijk weer (bijna) allemaal zelf doen. Maar ik ben op, helemaal op. En mijn lichaam schakelt zich op willekeurige momenten uit als ik toch probeer weer wat over te nemen. Dan moet ik weer gaan liggen zodat het bloed weer naar mijn hoofd stroomt, ik niet flauw val. En daarna ben ik nog meer uitgeput dan ik al ben. En nog banger en wanhopiger dan ik al ben.

Zijn die bloeddrukdalingen normaal? Zou het een beschermingsmechanisme van mijn lichaam zijn om te zeggen: tot hier en niet verder, pak je rust en wel nu? Ik heb andere signalen altijd genegeerd, misschien moest er grover geschut komen.

Ik heb al te kampen met een sociale angststoornis, chronische pijn na een ongeluk en nu dan ook dit. Daarnaast heb ik dus ook een kind die mij nodig heeft, wat ik nog veel erger vind dan alle dingen die ik nu door maak. Hoe doen andere mensen dit? Dit is meteen mijn tweede vraag, want hoe "combineer" je een burn out met een kind of meerdere kinderen? Even cru gezegd natuurlijk, maar weet even niet hoe ik het anders moet verwoorden. Zoals ik al zei word ik op het moment veel geholpen, maar als dit nog lang duurt, iets waar ik wel voor vrees, weet ik niet wat ik het beste kan doen. Heeft iemand bijvoorbeeld ervaring met steunouder?

Tot zover even mijn verhaal, bedankt voor het lezen.

Lisa