Voor mijn gevoel herstel ik niet echt

Hoi Bjorn, het lijkt erop dat je jezelf helemaal uitgeput hebt. Als je er zo lang over doet om in de burnout te komen zal het ook wel lang duren om eruit te komen als je begrijpt wat ik bedoel. Ik herken het goed voelen om vervolgens weer helemaal terug bij af te zijn. Kan bij mij ook niet achterhalen wat nu de triggers zijn, denk ook vaak teveel doen hoewel ik zelf dat idee niet heb. Of teveel doen in je hoofd. Zit al twee jaar in deze ellende met soms een week of soms zelfs twee redelijk voelen en dan vervolgens dagen tot een week weer super slecht. Zit gewoon een patroon in. Kan bijna de wekker erop gelijk zetten wanneer ik me weer slecht ga voelen. Houdt een dagboek bij maar kom er niet achter wat het nu is wat heel frustrerend is. Soms heb ik echt het idee dat ik geen stress heb of dat er niets geks gebeurt is, maar toch ga ik me dan weer slecht voelen.

Ik herken je strijd en het lijkt op mijn eigen situatie. Veel sterkte !

Ik heb hetzelfde met 10 jaar bo klachten voordat ik eindelijk eens ziek heb gemeld. Ben er zo gewend aan geraakt en was zo eenzaam daarom gegaan. Geleefd op stress en adrenaline. Nu zit ik met de gevolgen. Ben bang dat ik dit proces niet meer aankan, het herstel zal heel lang duren dus….als ik al deze verhalen lees ben ik zo bang geworden! Zoveel spijt! Ik sta na 1 jaar nog steeds aan elke dag en zo niet dan ga ik helemaal kapot van de klachten.

Ik zit er ook een jaar in.

Wat mij helpt is activiteiten verkorten.
Dierentuin, heel leuk, maar voor mij veel te hoog gegrepen.

Max een half uur iets leuks. Dan alleen komt er bij mij geen terugval.
Later hoop ik het uit te kunnen breiden.

Misschien ook iets voor jou? De lat lager leggen? Met 1 dag zon, is het nog geen zomer (;

Hoi Madeliefje, Tja de lat lager leggen....de lat lag bij mij juist altijd heel erg hoog (te hoog), vandaar dat ik ook in deze situatie terecht ben gekomen. Dus voor mij is het heel erg moeilijk om die lat lager te leggen, maar zal toch wel moeten. Ik hoop dat het me gaat lukken. Maar voel me ook schuldig ten opzichte van de kinderen dat ik niks met ze onderneem.

Hoi Pieter, mensen die uiteindelijk burnout gaan zijn die mensen met een hoog verantwoordelijkheidsgevoel die doorgaan ook al gaat het eigenlijk niet meer. Ik had me ook veel eerder ziek moeten melden maar doordat ik me schuldig en zwak voelde gewoon doorgegaan totdat het echt niet meer kon. En zelfs toen bleef ik paar uurtjes vanuit huis doorwerken waardoor ik het uiteindelijk nog erger gemaakt heb. En de werkgever heeft me laten vallen als een baksteen....stank voor dank. Nooit ziek, altijd doorgaan en 80 uur in de week werken zelfs in het weekend en op vakantie. Gezin verwaarloosd en nu ook heel veel spijt. Vooral die constante onrust en die lichamelijke klachten maken me gek. En hoe ik eruit kom, geen idee. Ik hoop dat de tijd alles zal helen.

Pieter, na een jaar is het helemaal geen schande om eens een anti depressieva te gebruiken. Is geen wondermiddel, ik had nog steeds mindere dagen maar ik was wel van een heel diep gat naar iets kunnen werken (3x2u in de week) binnen 4 maanden. Nu weer na 1 jaar er vanaf aan het gaan.

@Bjorn Schuldig moet je je niet voelen, dan word je niet beter. Kom voor jezelf op, je bent hierin gekomen door jezelf te negeren, wat je nu echt nodig hebt en wilt. Ja de lat laag leggen, ik werk nu weer 60% en sport weer een beetje en wandel rustig, energie is goed verbeterd. Dierentuin ben ik nog niet geweest, terwijl ik in maart al regelmatig ~5km kon wandelen (en daarna een 2 uur durende middagdut). Stukje voor stukje onderneem je meer, nét wat je aankan. Dan herstelt je lichaam en ga je de volgende keer weer 1% meer. De dierentuin zit helaas op 50%, daar moet je nog lang niet aan beginnen of het gaat allemaal nog veel langer duren.

Hoi Taco, ik heb 8 jaar overlevingsstand gestaan. Continue zwaar over mijn grenzen gegaan. Al jaren hersenmist en wazig gevoel. Ben nu 6 maanden thuis. Sta nog steeds ik de actie stand maar voel geen fysieke vermoeidheid. Ben al die tijd ook oververmoeid geweest. Komt dit dan nog? Ik denk er volgens mij nog steeds te makkelijk over als ik deze verhalen lees..

Ik herken veel. Ook lange aanloop gehad en enorme ups en downs, soms ook totaal onduidelijk waarom. Mijn hele lijf was ontregeld (stressysteem, hormonaal systeem). Het kost echt veel tijd voor dat hersteld. Ik had uiteindelijk wel steeds meer goede dagen maar die slechte bleven. Het is belangrijk om dat te accepteren. Uiteindelijk na 9mnd ook besloten om met antidepressiva te beginnen (nu 8 maanden geleden). Was achteraf toch een goede zet. Nu ben ik bijna hersteld en zit in laatste deel qua opbouw uren werk. Het kost veel tijd, ban de stress zoveel mogelijk uit waar mogelijk, gaandeweg ga je weer meer verdragen en meer kunnen doen.

Ik herken veel. Ook lange aanloop gehad en enorme ups en downs, soms ook totaal onduidelijk waarom. Mijn hele lijf was ontregeld (stressysteem, hormonaal systeem). Het kost echt veel tijd voor dat hersteld. Ik had uiteindelijk wel steeds meer goede dagen maar die slechte bleven. Het is belangrijk om dat te accepteren. Uiteindelijk na 9mnd ook besloten om met antidepressiva te beginnen (nu 8 maanden geleden). Was achteraf toch een goede zet. Nu ben ik bijna hersteld en zit in laatste deel qua opbouw uren werk. Het kost veel tijd, ban de stress zoveel mogelijk uit waar mogelijk, gaandeweg ga je weer meer verdragen en meer kunnen doen.

Hoi, ja heel herkenbaar allemaal. Ik heb geen idee hoelang ik al een burnout heb maar ik kan niks hebben. Het piepje van de magnetron is al teveel. Ik ben voornamelijk vreselijk moe en heel snel overprikkeld. Ik werk 2 uur per week. Dat gaat net. Verder veel thuis zitten en mezelf proberen te vermaken. Maar een depressie ligt op de loer. Ben blij dat ik dit forum gevonden heb want ik voel me vreselijk eenzaam hier in. Ik wens je het allerbeste. Groetjes, Diaan.