Bijna een half jaar geleden is mijn broertje op 20 jarige leeftijd overleden aan een hartstilstand, zelf ben ik 23. Het was mijn maatje en we hebben samen veel meegemaakt. Hij, geboren als zware hartpatiënt, stond altijd in het middelpunt van ons gezin wat samen met mijn vader en moeder compleet was. Samen hebben wij hem kunnen brengen naar waar hij stond in het leven, en dit met heel veel liefde.
Nu, een half jaar verder heb ik het leven weer enigszins opgepakt in hoeverre dit mogelijk is. Echter kan ik (nog) niet mijn werk doen zoals ik dat altijd deed. Afdwalende gedachten en gebrek aan concentratie maken het bijna onmogelijk terwijl ik zo graag wil dat alles weer gaat zoals het ging. Ik werk nu na ups en downs weer bijna 40 uur maar vraag me geregeld af wat ik aan het doen ben als ik weer eens 3 uur naar mijn laptop gestaard heb. Dat alles 'tijd' nodig heeft heb ik nu al genoeg gehoord, zijn er mensen met dezelfde ervaring op werkgebied die hier op een manier mee om gaan?
Nu, een half jaar verder heb ik het leven weer enigszins opgepakt in hoeverre dit mogelijk is. Echter kan ik (nog) niet mijn werk doen zoals ik dat altijd deed. Afdwalende gedachten en gebrek aan concentratie maken het bijna onmogelijk terwijl ik zo graag wil dat alles weer gaat zoals het ging. Ik werk nu na ups en downs weer bijna 40 uur maar vraag me geregeld af wat ik aan het doen ben als ik weer eens 3 uur naar mijn laptop gestaard heb. Dat alles 'tijd' nodig heeft heb ik nu al genoeg gehoord, zijn er mensen met dezelfde ervaring op werkgebied die hier op een manier mee om gaan?
Jesper
08-09-2023
