Ik durf (nog) niet alles open en bloot te geven wat mij allemaal is overkomen. En overkomen vind ik zo'n naar en heftig woord. Ik ben in mei 2023 begonnen met EMDR. Conclusie Complexe PTSS.
In februari 2023 uitgevallen van mijn werk. Heb twee jonge meisjes hier thuis, maar ik functioneerde totaal niet meer. Meerdere paniekaanvallen per dag. Het was gewoon vreselijk.
Beknopt wat eigenlijk aan de hand is. Kindtrauma tot het maximum. Seksueel misbruik, gepest, huiselijk geweld en een zusje van één jaar jonger met Borderline. Dit heeft ze al sinds haar geboorte, wat uitzonderlijk is, maar zij heeft een trauma opgelopen in de buik (primair) en dat heeft haar borderline op hele jonge leeftijd getriggerd. Nu moet ik mijn eigen weg zien te vinden in mijzelf zijn, voor mijzelf kiezen, maar ook graag grote zus willen zijn.
Mijn zusje is complex. Ik heb veel geweld gezien en ervaren en ben daar enorm door beschadigd. Juist omdat ik een hele lieve en zorgzame kant heb Maar ik nam alle verantwoordelijkheid op mij. Ik moest en zou mijn jongere broertjes en zusjes beschermen. Dat heb ik vol overgave gedaan, zonder aan mijzelf te denken. Conclusie bij EMDR is vaak dat ik mijzelf moet overtuigen dat ik een kind was en ik onschuldig ben. De tranen schieten in mijn ogen als ik daar aan denk. Ik heb mij jarenlang voorgedaan als de perfecte zus, de perfecte dochter, de perfecte vriendin en de perfecte moeder. Nou, dat is dus niet vol te houden. En tegelijkertijd zo lastig los te laten. Ik heb zo ontzettend veel trucjes om maar te kunnen vluchten. Ik heb mij zo ontzettend veel aangeleerd om maar niet te hoeven voelen. En nu komen al die gevoelens omhoog en ik voel me zo leeg, zo ongelukkig. Ik weet niet meer wie ik ben en ik word er helemaal gek van. Ik was juist enorm ambitieus, een doorzetter, energievol en er is gewoon niks meer van over. Ik wist altijd heel goed wat ik wilde bereiken en had heel veel doelen. En nu weet ik het niet meer. Telkens voel ik ook weer de noodzaak om weer te gaan werken, maar ik wil gewoon niet. Moet ik zeggen dat mijn werk ook gewoon echt niet meer bij mij past. Als we het financieel hadden kunnen dragen, was ik gestopt.
Zelfs in het 'ziek' thuis zijn vertoon ik please gedrag. Ik maak afspraken met mijn werk omdat ik het gevoel heb dat dat moet. Al mijn keuzes zijn gebaseerd op wat ik denk dat anderen van mij zouden willen, niet omdat ik iets wil. Ik weet gewoon niet meer wat ik wil en ik vind het doodeng.
Mijn behandelaren zeggen dat ik te graag wil, dat ik het echt even rustig aan moet doen. Maar dat lukt me ook weer niet. Ik heb heel veel positieve prikkels nodig, want als ik voel wat ik zou moeten voelen, dat kan gewoon niet. Dat is te veel. Er is zoveel gebeurd en er is zoveel pijn, dat als ik dat toe laat ik het niet aan kan. Ik wil zo graag, maar ik weet gewoon niet hoe. Ik wil mij zo graag weer oké voelen, ik wil zo graag weer een fijne moeder zijn voor mijn kinderen. Maar hoe kan ik zoveel shit wat ik over mijn 28-jarige leeftijd heb weggestopt en onderdrukt ineens gaan toelaten. Ik ben zo op. Ik heb continu het gevoel dat ik niet goed genoeg ben (dit komt ook door mijn trauma) en het is zo vermoeiend. Maar hoe kan ik verder? Hoe moet ik verder? Hoe zet ik stappen om mij weer happy te kunnen voelen? Als mensen tips hebben sta ik open.
Ik heb echt wel hobby's, die doe ik ook wel. Ik beweeg voldoende, heb gewoon nog fijne sociale contacten. Ik ben altijd bezig en ik heb ook echt wel mijn geluksmomentjes. Maar ik weet niet hoe ik mijn leven moet invullen. Dat mijn verdriet naast mijn loyaliteit mag komen te staan. Ik weet niet goed hoe ik weer doelen en dromen kan hebben. Hoe kom ik erachter wie ik ben en wat ik wil. Hoe dan? Of komt dat vanzelf? Ik wil gewoon niet nog langer 'ziek' thuis zijn. Ik vind het vreselijk.
In februari 2023 uitgevallen van mijn werk. Heb twee jonge meisjes hier thuis, maar ik functioneerde totaal niet meer. Meerdere paniekaanvallen per dag. Het was gewoon vreselijk.
Beknopt wat eigenlijk aan de hand is. Kindtrauma tot het maximum. Seksueel misbruik, gepest, huiselijk geweld en een zusje van één jaar jonger met Borderline. Dit heeft ze al sinds haar geboorte, wat uitzonderlijk is, maar zij heeft een trauma opgelopen in de buik (primair) en dat heeft haar borderline op hele jonge leeftijd getriggerd. Nu moet ik mijn eigen weg zien te vinden in mijzelf zijn, voor mijzelf kiezen, maar ook graag grote zus willen zijn.
Mijn zusje is complex. Ik heb veel geweld gezien en ervaren en ben daar enorm door beschadigd. Juist omdat ik een hele lieve en zorgzame kant heb Maar ik nam alle verantwoordelijkheid op mij. Ik moest en zou mijn jongere broertjes en zusjes beschermen. Dat heb ik vol overgave gedaan, zonder aan mijzelf te denken. Conclusie bij EMDR is vaak dat ik mijzelf moet overtuigen dat ik een kind was en ik onschuldig ben. De tranen schieten in mijn ogen als ik daar aan denk. Ik heb mij jarenlang voorgedaan als de perfecte zus, de perfecte dochter, de perfecte vriendin en de perfecte moeder. Nou, dat is dus niet vol te houden. En tegelijkertijd zo lastig los te laten. Ik heb zo ontzettend veel trucjes om maar te kunnen vluchten. Ik heb mij zo ontzettend veel aangeleerd om maar niet te hoeven voelen. En nu komen al die gevoelens omhoog en ik voel me zo leeg, zo ongelukkig. Ik weet niet meer wie ik ben en ik word er helemaal gek van. Ik was juist enorm ambitieus, een doorzetter, energievol en er is gewoon niks meer van over. Ik wist altijd heel goed wat ik wilde bereiken en had heel veel doelen. En nu weet ik het niet meer. Telkens voel ik ook weer de noodzaak om weer te gaan werken, maar ik wil gewoon niet. Moet ik zeggen dat mijn werk ook gewoon echt niet meer bij mij past. Als we het financieel hadden kunnen dragen, was ik gestopt.
Zelfs in het 'ziek' thuis zijn vertoon ik please gedrag. Ik maak afspraken met mijn werk omdat ik het gevoel heb dat dat moet. Al mijn keuzes zijn gebaseerd op wat ik denk dat anderen van mij zouden willen, niet omdat ik iets wil. Ik weet gewoon niet meer wat ik wil en ik vind het doodeng.
Mijn behandelaren zeggen dat ik te graag wil, dat ik het echt even rustig aan moet doen. Maar dat lukt me ook weer niet. Ik heb heel veel positieve prikkels nodig, want als ik voel wat ik zou moeten voelen, dat kan gewoon niet. Dat is te veel. Er is zoveel gebeurd en er is zoveel pijn, dat als ik dat toe laat ik het niet aan kan. Ik wil zo graag, maar ik weet gewoon niet hoe. Ik wil mij zo graag weer oké voelen, ik wil zo graag weer een fijne moeder zijn voor mijn kinderen. Maar hoe kan ik zoveel shit wat ik over mijn 28-jarige leeftijd heb weggestopt en onderdrukt ineens gaan toelaten. Ik ben zo op. Ik heb continu het gevoel dat ik niet goed genoeg ben (dit komt ook door mijn trauma) en het is zo vermoeiend. Maar hoe kan ik verder? Hoe moet ik verder? Hoe zet ik stappen om mij weer happy te kunnen voelen? Als mensen tips hebben sta ik open.
Ik heb echt wel hobby's, die doe ik ook wel. Ik beweeg voldoende, heb gewoon nog fijne sociale contacten. Ik ben altijd bezig en ik heb ook echt wel mijn geluksmomentjes. Maar ik weet niet hoe ik mijn leven moet invullen. Dat mijn verdriet naast mijn loyaliteit mag komen te staan. Ik weet niet goed hoe ik weer doelen en dromen kan hebben. Hoe kom ik erachter wie ik ben en wat ik wil. Hoe dan? Of komt dat vanzelf? Ik wil gewoon niet nog langer 'ziek' thuis zijn. Ik vind het vreselijk.
Anoniem
08-09-2023
