We zijn zelfs tot een gevecht gekomen 😞

Liefste lotgenoten,
Drie jaar geleden ben ik weggegaan van de vader van mijn twee kinderen. Zij waren toen 2 en 5 jaar. Het was niet gemakkelijk maar we bleven onze best doen om het voor de kinderen zo goed mogelijk te doen, zodat zij er geen last van zouden ondervinden. Ikzelf kamp al sindsdien met een zware depressie. De kinderen bleven de eerste twee jaar voltijds bij mij, maar door mijn depressie en het gedrag van mijn oudste zoon kon ik niet beter worden. Al mijn energie ging naar de kinderen. Ik wilde co ouderschap. De vader was er eigenlijk nog niet klaar voor want hij had nog steeds zijn eigen verdriet van de scheiding en teveel aan zijn hoofd ivm nieuw huis en financiën. Maar ik bleef het toch doorduwen, ik was helemaal op en de band met mijn zoon ging slechter en slechter. En dit is het laatste wat ik wilde, ik moest aan mezelf werken om weer een goeie band te krijgen met mijn zoon. Vanaf januari dit jaar is alles gestart. Ik de controle freak en voltijdse moeder die altijd alle taken verzorging van de kids op zich nam, moest alles loslaten. Maar ik deed mijn best,en mijn ex ook. MAAR.. in april verhuisde hij naar zijn nieuw huis met zijn nieuwe vriendin. Het is een ramp. Alles wat ik niet wilde voor mijn kinderen is er nu plots. Ze zwaait daar letterlijk en figuurlijk met de scepter. Ze is leidinggevende op haar werk maar ook in haar nieuw samengesteld gezin! Mijn kinderen zijn ongelukkig, papa laat zich doen en ik.. ik sta erbij en ik kijk er naar. Ik kan niets doen. Vorige week op de info avond werd het mij teveel en zijn we zelfs tot een gevecht gekomen 😞 alles wat ik voorstel om het beter te maken voor mijn kinderen slaat ze af,.ze heeft overal een antwoord op klaar en haar wil is wet. Dit gaat al door sinds april op deze manier. Ik mag niet bellen in hun week, zowel niet met ex partner als met de kinderen en als er wissel is aan de deur in de vakantie dan staat ze er ook altijd bij. Ze leest mijn berichten op mijn ex zijn gsm en zegt dat ik hem moet gerust laten, terwijl het allemaal over praktische zaken gaat over de kinderen. Ok, hier en daar een foto van de kids naar elkaar sturen, maar ik zie daar geen kwaad in? Ik ga zelfs naa de psycholoog om hiermee om te kunnen gaan. Maar ik stuit wel wat op onbegrip vanuit mijn omgeving. Ik