Dag iedereen,
Mijn verhaal is denk ik hoe ik aan mijn burnout kom..
Ik was altijd al een zeer actief persoon maar sinds mijn papa overleden is in 2019 heb ik mij nog meer op mijn werk gestort. Thuis kon ik niet echt praten over mijn verdriet dus om het niet onder ogen te moeten komen ben ik snel terug beginnen werken en ook buiten het werk zat ik amper stil. Eind 2021 is mijn beste vriendin dan heel onverwacht overleden. Ook op dezelfde manier heb ik mijn verdriet aangepakt. Toen ben ik gestopt met roken begin dit jaar en heb ik buiten mijn al zeer actief leven nog fervent beginnen sporten. Ook al was ik doodmoe,toch moest en zou ik gaan sporten. Ik ben daarnaast ook nog eens iemand die graag controle heeft over allez,zeer perfectionistisch is ingesteld..piekeren over de kleinste onbenullidgheden die in mijn hoofd een ramp zijn..
Ik liep al een tijdje heel erg moe rond, prikkelbaar maar iedere keer spartelde ik er even weer door. Tot 2 weken geleden kreeg ik plots krampen aan mijn hart en linkerarm en een opgezette buik en buikkrampen, zeer veel oprispingen. Doodmoe ook. Ben toen naar de dokter gegaan aangezien mijn verleden met hartproblemen tot ongeveer 3,5 jaar terug (ik had hartritmestoornissen, nam daarvoor zware medicatie en 4 ablaties later was ik hier eindelijk vanaf). De dokter zei stress en waarschijnlijk pds (want was niet de eerste keer met darmproblemen). Ik moest rusten, iets van medicatie nemen en een week later terugkomen..
In die week werd ik alsmaar meer moe. Ook nog steeds hartkrampen maar buik werd beter. Ik ging terug maar toen hij vroeg hoe het ging crashte ik volledig. Ik zag in dat ik het al maanden voelde aankomen en er volledig doorzit. Heb daar een halfuur staan wenen en intussen al niks anders gedaan. Ik voel me nutteloos. Een simpele soep maken moet ik in 2 x doen omdat mn lichaam overal pijn doet. Ik word alsmaar meer moe. Ik heb zoveel moeite om dit te aanvaarden. Ik ging vroeger 12 uur aan een stuk door. En nu kan ik zelfs geen simpele soep maken zonder tussenin te rusten. Ook slaap ik zeer slecht. Heb hoofdpijn. Voel me schuldig en gefaald.. ook tegenover mn man en dochter.. ik hoop dat het snel betert..nog mensen die zich in mijn verhaal herkennen?
Groetjes
Mijn verhaal is denk ik hoe ik aan mijn burnout kom..
Ik was altijd al een zeer actief persoon maar sinds mijn papa overleden is in 2019 heb ik mij nog meer op mijn werk gestort. Thuis kon ik niet echt praten over mijn verdriet dus om het niet onder ogen te moeten komen ben ik snel terug beginnen werken en ook buiten het werk zat ik amper stil. Eind 2021 is mijn beste vriendin dan heel onverwacht overleden. Ook op dezelfde manier heb ik mijn verdriet aangepakt. Toen ben ik gestopt met roken begin dit jaar en heb ik buiten mijn al zeer actief leven nog fervent beginnen sporten. Ook al was ik doodmoe,toch moest en zou ik gaan sporten. Ik ben daarnaast ook nog eens iemand die graag controle heeft over allez,zeer perfectionistisch is ingesteld..piekeren over de kleinste onbenullidgheden die in mijn hoofd een ramp zijn..
Ik liep al een tijdje heel erg moe rond, prikkelbaar maar iedere keer spartelde ik er even weer door. Tot 2 weken geleden kreeg ik plots krampen aan mijn hart en linkerarm en een opgezette buik en buikkrampen, zeer veel oprispingen. Doodmoe ook. Ben toen naar de dokter gegaan aangezien mijn verleden met hartproblemen tot ongeveer 3,5 jaar terug (ik had hartritmestoornissen, nam daarvoor zware medicatie en 4 ablaties later was ik hier eindelijk vanaf). De dokter zei stress en waarschijnlijk pds (want was niet de eerste keer met darmproblemen). Ik moest rusten, iets van medicatie nemen en een week later terugkomen..
In die week werd ik alsmaar meer moe. Ook nog steeds hartkrampen maar buik werd beter. Ik ging terug maar toen hij vroeg hoe het ging crashte ik volledig. Ik zag in dat ik het al maanden voelde aankomen en er volledig doorzit. Heb daar een halfuur staan wenen en intussen al niks anders gedaan. Ik voel me nutteloos. Een simpele soep maken moet ik in 2 x doen omdat mn lichaam overal pijn doet. Ik word alsmaar meer moe. Ik heb zoveel moeite om dit te aanvaarden. Ik ging vroeger 12 uur aan een stuk door. En nu kan ik zelfs geen simpele soep maken zonder tussenin te rusten. Ook slaap ik zeer slecht. Heb hoofdpijn. Voel me schuldig en gefaald.. ook tegenover mn man en dochter.. ik hoop dat het snel betert..nog mensen die zich in mijn verhaal herkennen?
Groetjes
Anoniem3
11-11-2023
