Hallo allemaal
Sinds een week of vijf is het bekend dat ik een BO heb.
Ik was omde de week, of in het gunstigste geval 2 weken ziek.
Als ik weer opknapte storte ik me weer op mn werk maar had veel moeite met mezelf begrenzen.
Dat alles is begonnen met het overlijden van mijn vader
Ik hen ruim vier maanden voor hem gezorgd, mantelzorg en was intern bij hem in een piepklein huis, dus geen terugtrekruinte
Dat was vanzelf een stressvolle periode, waarin ik ook paniekaanvallen kreeg.
De dag na mijn vaders begrafenis
Had ik corona en lag ik in dat zelfde huisje waar hij net uitgedragen was in quarantaine.
Maar weer niet uitgeziekt natuurlijk. Het huis moest leeg en ik wilde zo graag naar mijn eigen huis. ( Ik woon 110 km verderop)
Dus met een half ziek hoofd als een idioot werken en ik stond er alleen voor.
Toen dan eindelijk alle werk en administratief gedoe achter de rug was kon ik naar huis en toen begon het, enorme stressklachten, kaken net een bankschroef en zoo intens moe
Vanaf toen ging het los, ziek zijn, opkrabbelen en weer door. Alles geven om in te halen en na een week weer ziek iof nog korter.
Ik begreep er niks van, net zo min als van mijn korte lontje en het feit dat ik alles kapot liet vallen of om stootte als ik moe werd.
Dat heeft twee jaar geduurd en het ging van kwaad tot erger ik kon me niet meer concentreren en begon ongelukken te krijgen, was zo chaotisch dat het zelfs thuis zichtbaar werd. Ik brak mn voet op drie plaatsen, kreeg over mn hele lijf jeuk en was zo hevig aan de diaree dat ik er incontinent van werd. Natuurlijk ging ik naar de dokter maar die kon er nooit een heldere soep van koken.
Tot ik in het ziekenhuis belandde
met opnieuw corona, atriumfibreren en ontstekingen.
Nu wilde ik het weten dus heb ik de internist gevraagd uit te zoeken wat er loos was.
Conclusie overbelasting en burn out, en toen? Bijn niemand gelooft het, zal toch wel meevallen? Gisteren was ik even op mn werk werd er gezegd ik dacht dat jij het zo te pakken had? Maar je bent er al weer dan valt het dus nog wel mee. Serieus? Wie moet ik nu overtuigen? Ik voel me erg alleen hierin, de hulpverlening komt maar niet op gang en ik wordt van het kastje naar de muur gestuurd. Ik heb nu een kennismaking gehad bij de ergo. Nu moest ik een dag activiteiten bijhouden maar ze komt pas over twee weken terug
Ik wordt haast depressief als ik hier lees hoe lang dat allemaal kan duren, ik moet op mn handen zitten en voel me zo opgejaagd alsof ik een interne slavendrijver heb die met de zweep klapt. Het moet klaar en het moet allemaal klaar, afgrijselijk maar waar.
En ik ben zo intens moe en niet meer vooruit te branden wat een combinatie, ook eten zegt me niks meer.
Sinds een week of vijf is het bekend dat ik een BO heb.
Ik was omde de week, of in het gunstigste geval 2 weken ziek.
Als ik weer opknapte storte ik me weer op mn werk maar had veel moeite met mezelf begrenzen.
Dat alles is begonnen met het overlijden van mijn vader
Ik hen ruim vier maanden voor hem gezorgd, mantelzorg en was intern bij hem in een piepklein huis, dus geen terugtrekruinte
Dat was vanzelf een stressvolle periode, waarin ik ook paniekaanvallen kreeg.
De dag na mijn vaders begrafenis
Had ik corona en lag ik in dat zelfde huisje waar hij net uitgedragen was in quarantaine.
Maar weer niet uitgeziekt natuurlijk. Het huis moest leeg en ik wilde zo graag naar mijn eigen huis. ( Ik woon 110 km verderop)
Dus met een half ziek hoofd als een idioot werken en ik stond er alleen voor.
Toen dan eindelijk alle werk en administratief gedoe achter de rug was kon ik naar huis en toen begon het, enorme stressklachten, kaken net een bankschroef en zoo intens moe
Vanaf toen ging het los, ziek zijn, opkrabbelen en weer door. Alles geven om in te halen en na een week weer ziek iof nog korter.
Ik begreep er niks van, net zo min als van mijn korte lontje en het feit dat ik alles kapot liet vallen of om stootte als ik moe werd.
Dat heeft twee jaar geduurd en het ging van kwaad tot erger ik kon me niet meer concentreren en begon ongelukken te krijgen, was zo chaotisch dat het zelfs thuis zichtbaar werd. Ik brak mn voet op drie plaatsen, kreeg over mn hele lijf jeuk en was zo hevig aan de diaree dat ik er incontinent van werd. Natuurlijk ging ik naar de dokter maar die kon er nooit een heldere soep van koken.
Tot ik in het ziekenhuis belandde
met opnieuw corona, atriumfibreren en ontstekingen.
Nu wilde ik het weten dus heb ik de internist gevraagd uit te zoeken wat er loos was.
Conclusie overbelasting en burn out, en toen? Bijn niemand gelooft het, zal toch wel meevallen? Gisteren was ik even op mn werk werd er gezegd ik dacht dat jij het zo te pakken had? Maar je bent er al weer dan valt het dus nog wel mee. Serieus? Wie moet ik nu overtuigen? Ik voel me erg alleen hierin, de hulpverlening komt maar niet op gang en ik wordt van het kastje naar de muur gestuurd. Ik heb nu een kennismaking gehad bij de ergo. Nu moest ik een dag activiteiten bijhouden maar ze komt pas over twee weken terug
Ik wordt haast depressief als ik hier lees hoe lang dat allemaal kan duren, ik moet op mn handen zitten en voel me zo opgejaagd alsof ik een interne slavendrijver heb die met de zweep klapt. Het moet klaar en het moet allemaal klaar, afgrijselijk maar waar.
En ik ben zo intens moe en niet meer vooruit te branden wat een combinatie, ook eten zegt me niks meer.
Anoniem
12-11-2023
