Hallo iedereen,
Ik heb al een lange tijd het gevoel dat mijn hoofd en hart een enorme battle met elkaar hebben. Ikzelf ben 29 jaar en reeds 5 jaar samen met m’n huidige partner.
Alles begon zeer mooi, maar al snel in de relatie merkte ik dat mijn partner in het bijzijn van anderen zijn alcoholgebruik niet kan beperken. Wanneer hij met mij alleen op stap is, kan hij het wel.
Door het alchoholgebruik zijn er enorme kraken in onze relatie gekomen. Zo is hij al verschillende nachten niet thuisgekomen en wist ik niet waar hij was. Nachten niet geslapen en zitten huilen. Ik heb hem KO nog van straat gaan oprapen,… . Ook zijn humeur veranderd enorm… van eerst heel triest naar agressief. Doorheen de jaren is zijn lontje ook alsmaar korter geworden. Uit het niets kan hij ontploffen en begint hij met zaken te smijten en jammer genoeg heeft hij zich doorheen de jaren ook al fysiek tot mij gekeerd.
En toch lukt het me om na al die incidenten m n te zeggen van nu is het genoeg. Ik verlaat hem.
Ik leef met een enorme angst, elke dag opnieuw.
Wanneer hij bvb een dag thuis is en ik moet werken, dan zit ik de hele dag met een enorme angst van: hopelijk gaat hij niet drinken, hopelijk verdwijnt hij weer niet, hopelijk blijft zn gsm bereikbaar,…. . We wonen sinds 3 jaar ook samen en in die 3 jaar heb ik hem nog nooit een nacht alleen durven laten door mijn angst en gepieker over wat hij dan zou uitsteken… .
Vaak heb ik ook huilbuien als ik over alle incidenten nadenk.
Ik weet het gewoon niet meer. Ik zie mijn vriend doodgraag. Hij heeft in zn jeugd redelijk wat meegemaakt en is afgelopen 2 jaar op verschrikkelijke wijze 2 familieleden kwijtgespeeld.
Het laatste stomdronken incident was een 3 tal weken geleden, waarop ik echt dacht dat hij in coma ging geraken. Zo bang dat in was die dag :( .
Hij zegt dan dat moeilijk is om elk jaar de datums terug te zien passeren waarop er iets ergs voor hem is gebeurd.
Ik heb het gevoel dat hij totaal niet beseft hoeveel hij me in de afgelopen 5 jaar al gekwetst heeft :(
Ik heb al een lange tijd het gevoel dat mijn hoofd en hart een enorme battle met elkaar hebben. Ikzelf ben 29 jaar en reeds 5 jaar samen met m’n huidige partner.
Alles begon zeer mooi, maar al snel in de relatie merkte ik dat mijn partner in het bijzijn van anderen zijn alcoholgebruik niet kan beperken. Wanneer hij met mij alleen op stap is, kan hij het wel.
Door het alchoholgebruik zijn er enorme kraken in onze relatie gekomen. Zo is hij al verschillende nachten niet thuisgekomen en wist ik niet waar hij was. Nachten niet geslapen en zitten huilen. Ik heb hem KO nog van straat gaan oprapen,… . Ook zijn humeur veranderd enorm… van eerst heel triest naar agressief. Doorheen de jaren is zijn lontje ook alsmaar korter geworden. Uit het niets kan hij ontploffen en begint hij met zaken te smijten en jammer genoeg heeft hij zich doorheen de jaren ook al fysiek tot mij gekeerd.
En toch lukt het me om na al die incidenten m n te zeggen van nu is het genoeg. Ik verlaat hem.
Ik leef met een enorme angst, elke dag opnieuw.
Wanneer hij bvb een dag thuis is en ik moet werken, dan zit ik de hele dag met een enorme angst van: hopelijk gaat hij niet drinken, hopelijk verdwijnt hij weer niet, hopelijk blijft zn gsm bereikbaar,…. . We wonen sinds 3 jaar ook samen en in die 3 jaar heb ik hem nog nooit een nacht alleen durven laten door mijn angst en gepieker over wat hij dan zou uitsteken… .
Vaak heb ik ook huilbuien als ik over alle incidenten nadenk.
Ik weet het gewoon niet meer. Ik zie mijn vriend doodgraag. Hij heeft in zn jeugd redelijk wat meegemaakt en is afgelopen 2 jaar op verschrikkelijke wijze 2 familieleden kwijtgespeeld.
Het laatste stomdronken incident was een 3 tal weken geleden, waarop ik echt dacht dat hij in coma ging geraken. Zo bang dat in was die dag :( .
Hij zegt dan dat moeilijk is om elk jaar de datums terug te zien passeren waarop er iets ergs voor hem is gebeurd.
Ik heb het gevoel dat hij totaal niet beseft hoeveel hij me in de afgelopen 5 jaar al gekwetst heeft :(
Shauny
> 2 jaar geleden
