Vertraagde adolescentie bij TCK’s (deel 2)

Vertraagde adolescentie bij TCK’s (deel 2).

Veel TCK’s weten niet hoe zij problemen op moeten lossen in persoonlijke relaties. Met een ingebouwde cyclus van afscheid nemen, is de verleiding groot om het probleem te laten voor wat het is, zonder naar een oplossing te zoeken.

Deze manier van omgaan met mensen en problemen kan een grote invloed hebben op het ontwikkelen van nieuwe en diepgaande relaties in het verdere leven. Zij kunnen vaak geen hechte relaties en vriendschappen met anderen aangaan, zelfs niet met hun partner of kinderen.

Uiteindelijk kunnen TCK’s een gevoel van onrust ontwikkelen dat hun leven beheerst. Tezamen met hun chronische ontworteling is er een gevoel van rusteloosheid wat hun leven beheerst. “Waar ik vandaag ben, is maar tijdelijk. Zodra ik mijn opleiding heb afgerond, een baan heb gevonden of een huis heb gekocht, dan ga ik mij vestigen.”

Op de een of andere manier lukt het vestigen nooit helemaal. Het heden is nooit genoeg, er is altijd een gemis. Een onrealistisch aanklampen aan het verleden of de verwachting dat de volgende plaats uiteindelijk een thuis zal zijn, kan leiden tot een rusteloosheid die ervoor zorgt dat een ATCK altijd blijft verhuizen.

Er is niets mis mee om bereid te zijn om te verhuizen wanneer een carrièrekeuze dit vraagt. Echter, alleen verhuizen vanwege rusteloosheid kan een verwoestend effect hebben op iemands carrière, gezin en familie. Sommige ATCK’s kunnen niet lang genoeg een baan behouden om carrière te maken.

Wanneer er een nieuwe positie met meer verantwoordelijkheden in het vooruitzicht komt, dan speelt het rusteloze gevoel weer op en nemen zij ontslag, wederom zoekende naar die volgende baan of functie die “het” zal zijn. Sommige TCK’s zijn echter zo vaak verhuisd dat zij zichzelf voornemen om nooit meer te verhuizen!

TCK’s voelen zich vaak het meest thuis bij personen die een gelijksoortige ervaring hebben. Een kind van Nederlandse ouders, opgegroeid in Oman, zal zich het meest verbonden voelen met bijvoorbeeld een Brits kind dat is opgegroeid in Tsjechië.

Kinderen hebben meestal geen keuze. Zij gaan gewoon mee met de ouders. Zij zijn volop in ontwikkeling en het expatriate leven wordt een deel van henzelf. Zij worden TCK’s. Veel TCK’s zijn trots op deze identiteit en kunnen zich prima redden in het leven. Maar er zijn ook jongeren die zich langdurig ontheemd blijven voelen en hulp nodig hebben om weer vaste grond onder de voeten te krijgen.

De wortels van een TCK worden niet bepaald door de plaats waar hij woont of verblijft maar door mensen die vaak zelf ook mobiel zijn. Het leven van een TCK zit vaak vol met verdriet omdat hij bijna altijd weer afscheid moet nemen van deze mensen. De meeste TCK’s ervaren meer verdriet in hun leven tegen de tijd dat zij 20 jaar oud zijn dan niet TCK’s in heel hun leven.