Wat is het Expat Child Syndrome?

Wat is het Expat Child Syndrome?

Expat child syndrome (ECS) is een term die wordt gebruikt door psychologen om de emotionele stress bij kinderen te beschrijven die wordt veroorzaakt door een verhuizing naar het buitenland.

ECS komt het meeste voor bij kinderen tussen de 12 en 19 jaar, de zogenaamde expat teens. Een verhuizing naar het buitenland gaat gepaard met veel veranderingen en kan vooral voor een puber erg traumatisch zijn. Verandering leidt tot groei maar het proces hiernaartoe kan erg pijnlijk zijn, vooral wanneer je een puber bent.

Gedurende deze periode vinden belangrijke lichamelijke- en emotionele veranderingen plaats in het leven van een puber. Om met deze veranderingen om te kunnen gaan moet hij kunnen terugvallen op de mensen om hem heen.

Waarom is een verhuizing juist zo traumatisch in deze leeftijdsgroep? Dit is zo traumatisch omdat dit bij uitstek een periode is waarin er veel verandert, zowel lichamelijk als in de ontwikkeling. Hormonen doen hun werk en lichaamsvormen komen tot ontwikkeling. Het accepteren van deze lichamelijke veranderingen en de daarbij behorende veranderende rollen tussen jongens en meisjes kunnen vaak erg verwarrend zijn.

Pubers ondergaan deze veranderingen normaal gesproken door hun eigen gedrag te vergelijken met dat van hun vrienden. Vrienden spelen vaak een meer belangrijke rol in de weg naar volwassenheid dan ouders.

Wanneer je wordt weggehaald bij deze vertrouwde groep vrienden, wordt het vaak nog moeilijker om om te gaan met de fysieke en emotionele veranderingen omdat die ene persoon, waarmee jij je ziel en zaligheid kunt delen, ontbreekt.

Ondanks het feit dat kinderen in het huidige tijdperk van communicatie en techniek de beschikking hebben over Facebook, Skype, App, e-mail enz., is dit toch niet hetzelfde als een “face-to-face” contact met iemand waarmee jij wilt delen wat jou bezig houdt.

Op deze leeftijd gaan kinderen ook steeds meer als volwassenen redeneren en zijn zij bezig met het zoeken naar- en het vestigen van hun identiteit. Pubers krijgen ook interesse in hoe zij hun leven willen gaan leven en nemen belangrijke beslissingen over hun studie en het beroep wat zij later graag willen uitoefenen.

Zij willen het gevoel hebben dat zij zeggenschap hebben over hun leven. Veel pubers hebben het gevoel dat zij een minimale inbreng hebben gehad in de keuze die hun ouders hebben gemaakt om naar het buitenland te verhuizen. In de meeste gevallen werden zij hier domweg mee geconfronteerd.

Omdat pubers zulke belangrijke veranderingen doormaken, hebben zij extra steun van hun ouders nodig. Helaas krijgen zij deze steun niet altijd. Ouders zijn vaak voornamelijk bezig met de praktische zaken die een verhuizing met zich meebrengen. Zij houden zich weinig tot niet bezig met het emotionele aspect van de verhuizing en het effect dat het op hun kind heeft.

Voor een puber is dit een periode waarin hij, onder andere, afscheid moet nemen van zijn vrienden en zich zorgen maakt over de nieuwe school waar hij naar toe gaat. Zal hij de school leuk vinden? Zal hij nieuwe vrienden maken? Als puber wil je geaccepteerd worden door je leeftijdsgenoten en een puber moet zich gelukkig en op zijn gemak voelen met zichzelf. Heeft een puber weinig zelfvertrouwen, dan zal hij niet gemakkelijk contact zoeken met leeftijdsgenoten.