We maakten elkaar niet meer gelukkig

Heel herkenbaar. Zo was het voor mij ook

ik ben 22 jaar samen waarvan 16 jaar gehuwd. Ik was al wat ouder toen ik mijn man tegenkwam en ja er waren voor mij althans, duidelijke rode lampen, flikkerlichten, gevaren driehoeken die opdoken maar ik was al zo lang alleen en nu had ik iemand gevonden waar er een wederzijdse aantrekkingskracht was en dat wou ik niet zo maar laten schieten. Maar ik merkte wel dingen op maar door mijn eigen onervarenheid en verliefdheid dacht ik daar niet veel over na. Ik vond het alleen raar maar toen zag ik niet de consequenties naar de toekomst. Ik ging voor deze relatie. Na een zeer hobbelend parcours, sta ik nu hier vandaag. Er is veel gebeurd en enkele weken geleden nam ik opnieuw heel bewust het besluit opnieuw te gaan voor deze relatie en vooral te kijken naar wat wel goed gaat omdat het de laatste 2 jaren heel gemoedelijk en kalm er aan toe ging en ik dacht dat er wat toenadering tussen ons beiden was gekomen, we konden beter overleggen met elkaar en ik begon stilaan terug vertrouwen te krijgen in de relatie. Maar ik heb blijkbaar iets gemist want mijn echtgenoot startte een echtscheidingsprocedure op. Ik ervaar nu een enorme dualiteit. Ik wil heel graag dat hij terugkomt om de situatie te normaliseren, de pijn te doen stoppen, mijn toekomst weer mijn toekomst te laten zijn, om ons beiden samen te laten evolueren naar elkaar toe met respect voor elkaars eigenheid. Het eigen groene gras te zien en ervaren. Maar misschien geeft hij mij juist een enorm cadeau door niet meer voor mij te kiezen, ik kan nu mezelf sneller ontwikkelen. Ook ik was al die jaren gefocust op hem en op het gezin. Ik ben niet gegroeid in deze relatie, die tijd kwam voor mij nu eraan. Maar het zal nu in een andere context zijn.