Wanneer iemand me 10 jaar geleden zou hebben gezegd dat ik in 2016 zou scheiden van mijn man, had ik hem/haar voor gek verklaard. Maar het is toch gebeurd.
Toen de kinderen groter werden en steeds minder aandacht nodig hadden, op kamers gingen wonen voor studie en werk, en er meer tijd vrij kwam voor elkaar,.... ja, we niet meer om elkaar heen konden maar elkaar weer iedere dag tegen kwamen in ons huis, dat nu zo groot en stil leek... werd het ons steeds duidelijker hoe we ieder onze eigen weg waren gegaan.
Mijn man bleek al een tijdje een verhouding te hebben met iemand anders En ik had het niet gemerkt. Wat een verdriet.
We hebben hulp gezocht en dankzij de begeleiding hebben we samen op onze relatie kunnen terug kijken. Durfden we weer de begin periode te zien en te voelen hoe gelukkig we waren samen en hoe blij we waren toen de kinderen kwamen.
We hebben ook het patroon durven zien en samen onderzocht dat onbewust en onbedoeld is ontstaan in de jaren daarna. Ik stortte me met liefde maar ook volledig op ons gezin en mij man verbleef veel vaker 'buiten', ging meer werken en maakte carrière.
Onze gesprekken gingen steeds vaker over regelzaken, werden rationeler. We keken elkaar minder in de poppetjes van onze ogen en dreven langzaam van elkaar af. We hebben ons verdriet hierover kunnen (leren) delen en op een respectvolle manier afscheid kunnen nemen van elkaar als partners.
Als ouders blijven we elkaar waarderen en gelukkig lukt het ons steeds beter samen te werken. Zonder hulp was dit niet gelukt.
