24 en een burnout

24 en een burnout. Ik wist wel dat het bestond, maar had altijd verwacht dat dit mij niet zou overkomen. Afgelopen vrijdag gaf mijn lichaam het op.. ik werk in de IT en klanten komen altijd op locatie. De druk is hoog en corona heeft erin gehakt. Ik was bezig met een klant en begon te stotteren, ik schrok hiervan want dit heb ik nog nooit gehad. M’n hoofd ontplofte, athans zo voelde het. Ik ben toen in een apart kamertje gaan zitten. Ik dacht als ik hier nou 5 mins ga zitten voel ik me vast beter. Maar 5 minuten werd een half uur en een half uur werd een uur. Ik liet de tranen vloeien, niks kon dit nog stoppen. Ik heb toen mijn leidinggevende gebeld en gezegd wat de situatie is. Ze reageerde nogal verbaasd en met een ondertoon van onbegrip, het kon me niet schelen, ik moest daar weg. Eenmaal thuis heb ik gehuild alsof m’n leven er vanaf hing. Als ik terugdenk aan de afgelopen maanden waren de signalen al in februari aanwezig. Maar ik dacht bij mezelf, als ik nou niet hoef te dealen met mijn gevoel, hard blijf doorwerken en een paar weekjes opneem in de zomer komt het vast goed. Maar ik werd vaak moedeloos van de situatie. Sinds 2 maanden heb ik bijna dagelijks paniek en angstaanvallen, ook eet ik niet goed meer, heb hartkloppingen, ben duizelig en vergeetachtig. Ik heb hier 2 weken geleden al hulp voor gezocht maar overal zijn wachtrijen.. iedereen heeft t moeilijk krijg ik te horen. Eigenlijk lukt niks me meer, ik voel me leeg van binnen en heb zowel mentale als fysieke klachten. Ik ben nu wel op een punt gekomen dat ik denk maak mij maar wakker over 5 maanden. Als er een hel op aarde bestaat is dat een burn out. Ik probeer elke dag iets kleins te doen maar vandaag gaat het niet. Ik zit als een kasplant op de bank, niks lukt en ik heb zoals vaker last van pijn op de borst. Ik vind het moeilijk om aan mijn gevoel toe te geven en moet heel snel om alles janken. Ik heb me nog nooit zo ziek gevoeld als nu, ik hoop dat ik snel de hulp krijg die ik nodig heb zodat ik hiermee kan leren omgaan.