Hallo lezer,
Hier gaan we dan. 30 jaar oud, Midden in het leven (zou je zeggen), ben getrouwd en heb 1 prachtige zoon. Maar vrienden heb ik helaas al lange tijd niet. Ik ben (zoals ik al zei) Introvert. Een jaar of 10 geleden heb ik zelfs de diagnose ontwijkende persoonlijkheidsstoornis gehad. Dit maakt het voor mij moeilijk om nieuwe mensen te leren kennen. Ik moet zeggen dat ik geen baat zou hebben bij een grote vriendengroep, ik ben best op mijzelf. Maar 1 of 2 mensen waar ik mijn frustraties, goede en slechte belevenissen mee kan bespreken zou fijn zijn.
Ik merk de laatste tijd dat ik bij mijn vrouw niet meer mijn ei kwijt kan. Vaak begrijpt ze mijn frustraties niet, of ze reageert er laconiek op. Dit zorgt ervoor dat ik mijn frustraties opkrop. Gek genoeg heb ik wel een sociaal beroep, dus ik weet in de basis wel hoe het hoor, en dat opkroppen niet goed is maar in de praktijk werkt het helaas anders. Ik loop de afgelopen 2 jaar dus geregeld gespannen rond. Deze spanning komt er dan vaak uit als ik achter het stuur zit bijvoorbeeld en ik heb weinig geduld met anderen in het algemeen. Maar het ergste van allemaal is dat ik richting mijn zoon soms ook mijn geduld verlies. Dan bedoel ik niet dat ik fysiek agressief ben, maar het is een paar keer voorgekomen dat ik heb gescholden. En dat doet mijzelf ook pijn. en vandaag legde ik zelf het verband tussen niemand hebben om mee te praten en mijn gefrustreerde gedrag. Ik weet niet of mijn verhaal hier delen iets veranderd maar misschien helpt het om het gewoon een keer te vertellen.
Hier gaan we dan. 30 jaar oud, Midden in het leven (zou je zeggen), ben getrouwd en heb 1 prachtige zoon. Maar vrienden heb ik helaas al lange tijd niet. Ik ben (zoals ik al zei) Introvert. Een jaar of 10 geleden heb ik zelfs de diagnose ontwijkende persoonlijkheidsstoornis gehad. Dit maakt het voor mij moeilijk om nieuwe mensen te leren kennen. Ik moet zeggen dat ik geen baat zou hebben bij een grote vriendengroep, ik ben best op mijzelf. Maar 1 of 2 mensen waar ik mijn frustraties, goede en slechte belevenissen mee kan bespreken zou fijn zijn.
Ik merk de laatste tijd dat ik bij mijn vrouw niet meer mijn ei kwijt kan. Vaak begrijpt ze mijn frustraties niet, of ze reageert er laconiek op. Dit zorgt ervoor dat ik mijn frustraties opkrop. Gek genoeg heb ik wel een sociaal beroep, dus ik weet in de basis wel hoe het hoor, en dat opkroppen niet goed is maar in de praktijk werkt het helaas anders. Ik loop de afgelopen 2 jaar dus geregeld gespannen rond. Deze spanning komt er dan vaak uit als ik achter het stuur zit bijvoorbeeld en ik heb weinig geduld met anderen in het algemeen. Maar het ergste van allemaal is dat ik richting mijn zoon soms ook mijn geduld verlies. Dan bedoel ik niet dat ik fysiek agressief ben, maar het is een paar keer voorgekomen dat ik heb gescholden. En dat doet mijzelf ook pijn. en vandaag legde ik zelf het verband tussen niemand hebben om mee te praten en mijn gefrustreerde gedrag. Ik weet niet of mijn verhaal hier delen iets veranderd maar misschien helpt het om het gewoon een keer te vertellen.
J.
> 2 jaar geleden
