41 jaren waarin ik me niet ontplooid heb

Dat klinkt behoorlijk heftig. Je kan maar één ding doen nog !
En dat is : overal om lachen, het is een grote grap het hele leven slaat überhaupt nergens op. Zoveel is bewezen.
Verzet je niet tegen je lijden, want dat is dubbel lijden.

Misschien eens accepteren wie je bent, als er geen diagnose is, wil je dan in die onderzoeks molen blijven hangen? Of zou je misschien er het beste van kunnen maken, en misschien een uitlaatklep zoeken.
Het is heel vervelend dat je er last van hebt, maar je kunt er niets anders mee dan mee leren leven. Elke gek z'n gebrek, we leven allemaal op deze aardbol, dus je hebt net zoveel recht om te zijn zoals je bent, zolang je jezelf en anderen maar niets doet.

Herm,

Wat een ellende allemaal maar wat anoniem hierboven
zegt wil ik onderschrijven: accepteren wie je bent
Ik wens je veel succes,

Heftig. Allereerst je bent geen aansteller. Niet alles is te zien op scans en in het bloed etc. En ze weten nog veel dingen niet van het lichaam. Je zegt dat je meerdere onderzoeken hebt gehad. Blijkbaar is er niks gevonden. Dat hoeft niet te zeggen dat er niks is. Ik heb bijv onlangs een hele interessante film gezien; concussion. Ging over American football spelers die door trauma opgelopen tijdens het sporten (steeds vallen etc botsingen tegen het hoofd etc) uiteindelijk een verhoogd risico op de aandoening CTE krijgen. Ook dit was niet te zien in alle onderzoeken, maar werd pas ontdekt na autopsie. Dit laat dus zien dat scans en de onderzoeken lang niet alles kunnen aantonen. Ik geloof dus zeker niet dat je een aansteller bent.
Zelf zit ik ook door ziekte thuis en ben veel kwijtgeraakt. Veel onbegrip ook. Mensen zien het bij jou waarschijnlijk ook niet aan de buitenkant en dat maakt het nog ingewikkelder. Wees mild voor jezelf, de rest is al hard genoeg. Veel sterke