Mijn vader is al heel lang ziek. Afscheid namen we al meer dan eens. Opnieuw verandert de fase waarin hij nu terecht komt en lijkt het einde zich nu definitief aan te dienen.
Sterven doe je niet ineens, dat doe je steeds een beetje. Zwaar vind ik het, omdat het al zo lang duurt.
Soms voel ik me schuldig dat ik dat zo voel, hij heeft immers die weg te gaan. En soms ook bekruipt me de angst.... wat als hij er niet meer zal zijn. Dat is rouwen vooraf, wellicht is het dan op het moment van sterven anders...
Anoniem
> 2 jaar geleden
