Al vanaf geboorte zo eenzaam in de steek gelaten door je eigen moeder . Familie nooit gekent waarschijnlijk weten ze niet eens van mijn bestaan af. Nooit mezelf veilig gevoeld altijd maar van pleeggezin en dan weer internaat. Nooit normale vrienden/vriendinnen kunnen maken omdat je niet je school kon afmaken en je geen normale thuisbasis had. Nu 20 jaar veder dankbaar dat ik nog hier ben en een dak boven me hoofd heb maar denk vaak voor wie doe ik het eigelijk nog. Voel met niemand een verbinding heb hulpverleners om me heen maar dat was het. Heb geen werk of school door mijn psychische problemen raden ze het af hoe graag ik ook wil ben dit zelf ook zat . Dus lig elke dag in me bed en soms er uit om even naar de winkel te gaan en laat elke dag wel een traan. En hoop snel dat het weer avond is omdat dan de dag weer voorbij is. Ik vraag mezelf af of meerdere mensen zijn die ook hellemaal op eigen benen staan en niemand hebben
Dame 23 jaar
> 2 jaar geleden
