De jaren dat ik getrouwd was (bijna 23 jaar), was ik helemaal niet eenzaam, door de grote steun van en relaties met een grote familie en vriendenkring gegroeid uit m'n jeugdjaren en uitgebreid met de vriendenkring van m'n ex-man.Nu ben ik die contacten allemaal kwijt sedert de echtscheiding bijna 8 jaar geleden. Het voelt precies aan of er van al die mensen die mij zo goed gekend hebben, zich niemand meer om mij bekommert, om me geeft en interesse heeft in m'n doen en laten.Dan concludeer ik daaruit dat ik eigenlijk niets of heel weinig voor al die mensen betekend heb en daar heb ik nog altijd veel verdriet van, vooral als ik alleen ben in m'n huis en ik ben dat heel vaak.Misschien denken en praten ze wel eens over mij, maar helaas weet ik dat niet. Ik heb een lat-relatie, die vooral heel weinig sociale contacten teweegbrengt. We komen goed overeen, gaan op reis (zonder vrienden) vaak gaan eten (zonder vrienden) en de weekends zijn soms oersaai door dat gemis aan toffe vrienden. Ik mis heel hard al die sociale contacten, steeds meer en meer, m'n vriend heeft daar geen behoefte aan..... echt heel jammer. Ik weet niet hoelang ik dit nog kan volhouden.... Ik probeer hem dat af en toe duidelijk te maken, maar hij negeert dat soms. De stap naar samenwonen durf ik niet te zetten, want dan moet ik m'n huis verkopen, m'n vriend wil niet verhuizen..... Kan ik enkele tips krijgen?
Els
> 2 jaar geleden
