In november vorig jaar kwam ik thuis te zitten met een burn-out en ptss. Ik had toen al ruim 3 maanden elke dag wel een paniekaanval. Als ik nu terugkijk had ik al jaren af en toe last van paniekaanvallen, ik moest regelmatig een weekend lang alles afzeggen en dan kon ik helemaal niks.
In het begin van mijn burn-out was ik super moe en voelde het alsof er continu mist in mijn hoofd was, ik kon helemaal niks meer. Wat me wel enorm geholpen heeft is elke dag opstaan, douchen en 3x per dag eten. Vaak deed ik ertussen in helemaal niets, maar toch bleef die basis staan. Dat was heel goed!
Na een paar maanden kon ik weer op gaan bouwen en dat ging met horten en stoten toch best wel goed. Tijdens de opbouw besloten om 4 dagen te gaan werken in plaats van 5, ben heel trots dat ik die beslissing eindelijk gemaakt heb.
In mei kon ik me weer beter melden en volledig werken. Dat ging een maandje super goed, maar toen begon in juni me langzaam alles weer beetje te overweldigen en had ik ineens een deadline in juli. Die deadline was super krap en heb ik gehaald, maar achteraf was het echt teveel. Ik ging weer naar beneden. Voordat die paniekaanvallen begonnen ging ik door een fase van ontzettende ongemotiveerdheid en daarna nog een fase van extreem hard willen werken (met steeds meer en erger wordende paniekaanvallen). Hier ging ik deze keer, in kortere tijd, weer doorheen. Nu zit ik midden in een terugval. Ik vind het heel moeilijk dit te accepteren en voel me zo schuldig en soms denk ik: ik ga me echt nooit meer goed voelen.
In het begin van mijn burn-out was ik super moe en voelde het alsof er continu mist in mijn hoofd was, ik kon helemaal niks meer. Wat me wel enorm geholpen heeft is elke dag opstaan, douchen en 3x per dag eten. Vaak deed ik ertussen in helemaal niets, maar toch bleef die basis staan. Dat was heel goed!
Na een paar maanden kon ik weer op gaan bouwen en dat ging met horten en stoten toch best wel goed. Tijdens de opbouw besloten om 4 dagen te gaan werken in plaats van 5, ben heel trots dat ik die beslissing eindelijk gemaakt heb.
In mei kon ik me weer beter melden en volledig werken. Dat ging een maandje super goed, maar toen begon in juni me langzaam alles weer beetje te overweldigen en had ik ineens een deadline in juli. Die deadline was super krap en heb ik gehaald, maar achteraf was het echt teveel. Ik ging weer naar beneden. Voordat die paniekaanvallen begonnen ging ik door een fase van ontzettende ongemotiveerdheid en daarna nog een fase van extreem hard willen werken (met steeds meer en erger wordende paniekaanvallen). Hier ging ik deze keer, in kortere tijd, weer doorheen. Nu zit ik midden in een terugval. Ik vind het heel moeilijk dit te accepteren en voel me zo schuldig en soms denk ik: ik ga me echt nooit meer goed voelen.
Wietske
> 2 jaar geleden
