Angst voor samenwonen

Samenwonen,
in het huis waar hij lief en leed heeft gedeeld met een vorige partner. In de laatste fase van deze relatie vooral veel leed. Dat leed is veilig opgeborgen.

Nu de gesprekken plaatsvinden over bij elkaar intrekken wordt de oude angst de bepalende klank van de taal die gesproken wordt. Ruzie over hoe de nieuwe aanbouw in te richten. Wantrouwen over de kosten.

TIjdens een gesprek ga ik op zoek naar de onderliggende emoties die een rol spelen. En als we langzaam samen de diepte ingaan ontdekken we dat daar nog iets onder ligt. Iets dat nog langer ligt opgeborgen. De tijd waarin beide partners kind waren en waar ervaringen bepalend zijn geweest voor de huidige taal van de angst.

Door hiervan bewust te worden, kan er meer begrip ontstaan voor elkaar. Er kan ineens gelachen worden over de manier waarop ze beide in de verdediging schieten. Er wordt rust ervaren en meer evenwicht.

Het is niet alleen de innige wens om te willen samenwonen die hen verbindt, maar ook de angst die dit met zich meebrengt. Nu ze dit beide herkennen en erkennen, kan er ook weer ruimte komen om harde standpunten te kunnen verlaten.

Ze kunnen samen naar een oplossing te zoeken op een evenwichtiger manier.