Ik heb me nooit thuisgevoeld bij leeftijdsgenoten en heb altijd bepaalde stappen gemaakt als de rest dit al achter de rug had of dit al deed.
In de basisschool ben ik altijd buitengesloten geweest en zelfs gepest geweest. Het besef over hoe extreem dit in sommige gevallen was komt door mijn persoonlijke ontwikkeling nu naar boven. Zo komen herrinering waarbij ik door een groepje jongens omringt werd en in elkaar getrapt werd, of door grotendeels diezelfde groep met stokken op mijn hoofd geslagen werd vaker naar boven. Het ergste vind ik nog dat ik toen met hen meelachte. Mischien omdat ik dacht dat ik er zo eindelijk bij hoorde. Daarnaast was het pesten vooral mentaal. Ik werd buitengesloten, altijd als laatste gekozen, en als slecht voorbeeld genoemd. Bijvoorbeeld: 'Lukt jou dat niet? Zelfs (ik) kan dat!'. Ik heb groep 8 op een andere basisschool gevolgt, maar heb daar nooit connecties kunnen maken. Ik werd er ten minste minder gepest...
Op de middelbare school ging ik om met 3-4 andere klasgenoten. Maar ik werd in dit groepje vaker belachelijk gemaakt. Dit leek voor hen mischien niet zo, maar ik denk dat ik dit door mijn verleden al snel als pestgedrag zag. Er werd wel vaker iets van me afgepakt of met mijn tas rond gegooid. En ik werd nooit ergens mee betrokken. Ik deed niets met klasgenoten/vrienden in mijn vrije tijd zoals de meeste tieners en heb nooit de sociale druk gevoeld. Ik heb nooit typische tiener-buien gehad en ben altijd stil, aardig, en een moederskindje gebleven. Ik voelde me nogsteeds als hetzelfde kind als op de basisschool. In dezd tijd kon ik vooral goed met leraren optrekken, en niet zo zeer met klasgenoten. Tijdens het gala hadden docenten het erover dat veel leerlingen na afloop de stad in gingen, en ze vroegen me of ik dat ook ging doen. Ik zij van niet want ik vroeg me af waarom ik dat zou willen doen. Ik had namelijk nog nooit van 'op stap gaan' gehoord. Ik was toen 17
Op mijn eerste MBO opleiding leerde ik mijn eerste goede vrienden sinds de basisschool (uit de buurt, niet op school) kennen. Ik ging met hen voor het eerst met vrienden naar de bios, overnachten bij een vriend, enz... Typische dingen voor begin tienerjaren. Dit zijn vandaag de dag mijn beste, en eigenlijk enige vrienden.
Tijdens mijn 3e leerjaar ging mijn stageperiode om meerdere redenen mis. Ten eerste had ik die zomer een operatie waarvoor ik nog pijnmedicatie slikte en ik zowiezo minder energie en mobiliteit had als gewoonlijk. Ten tweede was dit eerste echte werkervaring. En ten derde was het eigenlijk een vervelende stageplek. De stage werd na vaker proberen stopgezet en ik ben voor de rest van die tijd (4-5 maanden) een soort 'monnikenleven' gaan leiden waarin ik voornamelijk gamede.
Hierna heb ik besloten de opleiding af te willen ronden op lager niveau om van mijn studieschulden af te komen en een diploma te halen. Dit kon ik doen door 1 half jaar fulltime stage te lopen. Dit heb ik kunnen halen.
Op maart 2020 heb ik voor het eerst een baan genomen. Dit was in de horeca en werd dus na 3 weken al stopgezet. Dit was mijn eerste 'bijbaantje'. Hierna ben ik in de zomer in een team in het ziekenhuis kunnen beginnen. Dit doe ik nu nogsteeds en dit werk geeft me veel voldoening.
Ik ben sinds September begonnen bij een andere MBO opleiding en zit weer in het eerste leerjaar. Dit is wel een 3 jarige opleiding. Hier merk ik dar veel van deze 17-18 jarigen veel leuke ervaringen hebben meegemaakt op hun middelbare school en erg zelfstandig zijn. De meeste van hen waren aan het begin van dit schooljaar 17, en ik 21. Ik voel me bij deze leeftijdsgroep vaak beter thuis dan bij mijn leeftijdsgenoten. En ik maak veel dezelfde stappen als hen (op zoek naar studentenhuis, begonnen met rijlessen, uit wilen gaan, enz). Deze voortgang wordt nu gehinderd door corona.
Ik merk nu dat ik graag extroverter wil worden en eigenlijk nu pas klaar ben om een typische 'tiener' te zijn en dit ook wil zijn. Maar mijn logica zegt dat ik nu 22 ben en ik dat nu gemist heb.
Ik voel me niet thuis in mijn leeftijd. Ik wil voor het eerst wat 'kattenkwaad' uithalen, zelfstandigger zijn, en vind voor het eerst iemand echt leuk, waar ik ook veel moeite nee heb...
Ik voel me als een mislukkeling als ik mezelf vergelijk met de norm. Hoe ga ik ooit bereid zijn een kind te krijgen voor mijn 40e als ik nu pas hier ben? Ik ga nog zolang studeren (dit mbo-hbo-wat erna?) En schaam me daarvoor. Want dan zou ik klaar zijn met hbo op mijn 27e...
Iemand anders die zich zo voelt? Ik heb nu veel last van sociale angst en ik weet niet zo goed hoe ik nieuwe connecties aanga..
In de basisschool ben ik altijd buitengesloten geweest en zelfs gepest geweest. Het besef over hoe extreem dit in sommige gevallen was komt door mijn persoonlijke ontwikkeling nu naar boven. Zo komen herrinering waarbij ik door een groepje jongens omringt werd en in elkaar getrapt werd, of door grotendeels diezelfde groep met stokken op mijn hoofd geslagen werd vaker naar boven. Het ergste vind ik nog dat ik toen met hen meelachte. Mischien omdat ik dacht dat ik er zo eindelijk bij hoorde. Daarnaast was het pesten vooral mentaal. Ik werd buitengesloten, altijd als laatste gekozen, en als slecht voorbeeld genoemd. Bijvoorbeeld: 'Lukt jou dat niet? Zelfs (ik) kan dat!'. Ik heb groep 8 op een andere basisschool gevolgt, maar heb daar nooit connecties kunnen maken. Ik werd er ten minste minder gepest...
Op de middelbare school ging ik om met 3-4 andere klasgenoten. Maar ik werd in dit groepje vaker belachelijk gemaakt. Dit leek voor hen mischien niet zo, maar ik denk dat ik dit door mijn verleden al snel als pestgedrag zag. Er werd wel vaker iets van me afgepakt of met mijn tas rond gegooid. En ik werd nooit ergens mee betrokken. Ik deed niets met klasgenoten/vrienden in mijn vrije tijd zoals de meeste tieners en heb nooit de sociale druk gevoeld. Ik heb nooit typische tiener-buien gehad en ben altijd stil, aardig, en een moederskindje gebleven. Ik voelde me nogsteeds als hetzelfde kind als op de basisschool. In dezd tijd kon ik vooral goed met leraren optrekken, en niet zo zeer met klasgenoten. Tijdens het gala hadden docenten het erover dat veel leerlingen na afloop de stad in gingen, en ze vroegen me of ik dat ook ging doen. Ik zij van niet want ik vroeg me af waarom ik dat zou willen doen. Ik had namelijk nog nooit van 'op stap gaan' gehoord. Ik was toen 17
Op mijn eerste MBO opleiding leerde ik mijn eerste goede vrienden sinds de basisschool (uit de buurt, niet op school) kennen. Ik ging met hen voor het eerst met vrienden naar de bios, overnachten bij een vriend, enz... Typische dingen voor begin tienerjaren. Dit zijn vandaag de dag mijn beste, en eigenlijk enige vrienden.
Tijdens mijn 3e leerjaar ging mijn stageperiode om meerdere redenen mis. Ten eerste had ik die zomer een operatie waarvoor ik nog pijnmedicatie slikte en ik zowiezo minder energie en mobiliteit had als gewoonlijk. Ten tweede was dit eerste echte werkervaring. En ten derde was het eigenlijk een vervelende stageplek. De stage werd na vaker proberen stopgezet en ik ben voor de rest van die tijd (4-5 maanden) een soort 'monnikenleven' gaan leiden waarin ik voornamelijk gamede.
Hierna heb ik besloten de opleiding af te willen ronden op lager niveau om van mijn studieschulden af te komen en een diploma te halen. Dit kon ik doen door 1 half jaar fulltime stage te lopen. Dit heb ik kunnen halen.
Op maart 2020 heb ik voor het eerst een baan genomen. Dit was in de horeca en werd dus na 3 weken al stopgezet. Dit was mijn eerste 'bijbaantje'. Hierna ben ik in de zomer in een team in het ziekenhuis kunnen beginnen. Dit doe ik nu nogsteeds en dit werk geeft me veel voldoening.
Ik ben sinds September begonnen bij een andere MBO opleiding en zit weer in het eerste leerjaar. Dit is wel een 3 jarige opleiding. Hier merk ik dar veel van deze 17-18 jarigen veel leuke ervaringen hebben meegemaakt op hun middelbare school en erg zelfstandig zijn. De meeste van hen waren aan het begin van dit schooljaar 17, en ik 21. Ik voel me bij deze leeftijdsgroep vaak beter thuis dan bij mijn leeftijdsgenoten. En ik maak veel dezelfde stappen als hen (op zoek naar studentenhuis, begonnen met rijlessen, uit wilen gaan, enz). Deze voortgang wordt nu gehinderd door corona.
Ik merk nu dat ik graag extroverter wil worden en eigenlijk nu pas klaar ben om een typische 'tiener' te zijn en dit ook wil zijn. Maar mijn logica zegt dat ik nu 22 ben en ik dat nu gemist heb.
Ik voel me niet thuis in mijn leeftijd. Ik wil voor het eerst wat 'kattenkwaad' uithalen, zelfstandigger zijn, en vind voor het eerst iemand echt leuk, waar ik ook veel moeite nee heb...
Ik voel me als een mislukkeling als ik mezelf vergelijk met de norm. Hoe ga ik ooit bereid zijn een kind te krijgen voor mijn 40e als ik nu pas hier ben? Ik ga nog zolang studeren (dit mbo-hbo-wat erna?) En schaam me daarvoor. Want dan zou ik klaar zijn met hbo op mijn 27e...
Iemand anders die zich zo voelt? Ik heb nu veel last van sociale angst en ik weet niet zo goed hoe ik nieuwe connecties aanga..
Anoniem
> 2 jaar geleden
