In oktober 2021 kreeg ik last van erg hoge ademhaling door verschillende stressfactoren, die extreem hoge ademhaling (chronische hyperventilatie) hield aan voor een maand of 2 waarna 'de bom' insloeg; zware paniekaanval op het werk en een reactie van je lichaam dat het zo echt niet meer kan.
De maanden erna heb ik last gehad van allerlei soorten klachten, maar de meest bijzondere, die ik nergens tegen kom, is nauwelijks meer kunnen praten door mijn verkeerde ademhaling. In het begin kon ik nauwelijks nog een woord zeggen zonder totaal overstuur te raken en nagenoeg altijd volledig in de rode vlekken te schieten. Heel vreemd. Dit hield echt aan voor maanden waardoor leuke sociale dingen ondernemen (wat belangrijk is tijdens een burn-out) gewoon niet ging, ik kon gewoon echt nauwelijks praten. Het verschilde wel of ik bijvoorbeeld met mijn vriendin was of met collega's... Inmiddels gaat dat in fases weer wat beter (nu helaas een terugval), maar ik kan nog steeds niet één op één een lang gesprek hebben met iemand zonder volledig buiten adem te zijn na een half uurtje. Dit, en al mijn andere klachten, zorgen voor best een geïsoleerd leven omdat het sociale leven erg wordt ingeperkt. Érg benieuwd of ik hier lotgenoten mee heb...
Ik ben me ervan bewust dat mijn burn-out nog lang niet voorbij is, als ik de jarenlange ervaringen van jullie lees. Soms lijkt het gewoon echt voor altijd te duren en kan je je gewoon écht niet voorstellen dat het ooit nog goed komt. Probeer je dan vast te houden aan het proces, het gaat héél geleidelijk met héél veel terugvallen maar vaak als je kijkt naar hoe je een half jaar geleden was, ben je nu weer wat verder. Het is even niet anders, komt goed!
De maanden erna heb ik last gehad van allerlei soorten klachten, maar de meest bijzondere, die ik nergens tegen kom, is nauwelijks meer kunnen praten door mijn verkeerde ademhaling. In het begin kon ik nauwelijks nog een woord zeggen zonder totaal overstuur te raken en nagenoeg altijd volledig in de rode vlekken te schieten. Heel vreemd. Dit hield echt aan voor maanden waardoor leuke sociale dingen ondernemen (wat belangrijk is tijdens een burn-out) gewoon niet ging, ik kon gewoon echt nauwelijks praten. Het verschilde wel of ik bijvoorbeeld met mijn vriendin was of met collega's... Inmiddels gaat dat in fases weer wat beter (nu helaas een terugval), maar ik kan nog steeds niet één op één een lang gesprek hebben met iemand zonder volledig buiten adem te zijn na een half uurtje. Dit, en al mijn andere klachten, zorgen voor best een geïsoleerd leven omdat het sociale leven erg wordt ingeperkt. Érg benieuwd of ik hier lotgenoten mee heb...
Ik ben me ervan bewust dat mijn burn-out nog lang niet voorbij is, als ik de jarenlange ervaringen van jullie lees. Soms lijkt het gewoon echt voor altijd te duren en kan je je gewoon écht niet voorstellen dat het ooit nog goed komt. Probeer je dan vast te houden aan het proces, het gaat héél geleidelijk met héél veel terugvallen maar vaak als je kijkt naar hoe je een half jaar geleden was, ben je nu weer wat verder. Het is even niet anders, komt goed!
Wim
> 2 jaar geleden
