Ik voel me vaak erg eenzaam na het overlijden van mijn man, nu anderhalf jaar geleden. Ik ben 67 jaar en kinderloos. Na de crematie van mijn man brak een zware rouwperiode aan. Juist in die fase hebben veel mensen mij in de steek gelaten door niets meer van zich te laten horen, zelfs een aantal van mijn naasten niet. Dat was en is zo zwaar en verdrietig! De dagen slepen zich nu voort en ik ben nog steeds niet een staat om mijn leven geschikte nieuwe invulling te geven. Ik probeer wel een en ander, sporten, fietsen, lezingen, etc., maar er is constant een loodzwaar gevoel van eenzaamheid en verlatenheid van binnen. Ik haat die nimmer ophoudende gedwongen stilte zonder een praatje, aanspraak. De lange zondagen zonder een woord te hebben kunnen wisselen met mensen, de korte praatjes aan de kassa bij de supermarkt, waar je dan al zo blij van wordt.....eindelijk weer eens menselijk contact... Ik vind dit bijna niet te doen!!
.
.
Rietje
> 2 jaar geleden
