Om lang verhaal korte maken, ben ik sinds eind september uitgevallen met burn-out. Aanvankelijk halve dagen gewerkt maar in november helemaal uitgevallen.
De eerste maanden werd gekweld door geweldige spanningen in mijn lijf. Ik schreeuwde soms uit en wist niet waar ik het zoeken moest. In december een terugval; bij een wandeling extreme verzuring in mijn benen en energie weer nul. Oorzaak: wellicht angst voor start re-integratie.
Medio januari gestart bij een psycholoog en loopcoach. Leek de goede kant op te gaan. Spanningen namen af en energie nam toe. Echter in maart een terugval, die veel erger was de voorgaande. Ik werkelijk geen energie soms om de avondmaaltijd te nuttigen.
Mijn spanningen zijn van de buikregio naar meer naar het hoofd gegaan en heb ik dagelijks last van spanningshoofdpijnen. Hierbij heb ik oxazepam 3 maal daags gekregen en sinds 3 weken Citalopram. De bij werkingen van het laatste was niet leuk en had ik last van misselijkheid, geen eetlust en verergering spanningen. De bijwerkingen worden nu geleidelijk minder.
Kortom met horten en stoten kom ik verder, maar echt onmiskenbaar herstel kan ik het niet noemen ( op sommige vlakken ben ik achteruit gegaan). Ik ben nu 8 maanden verder. Zijn er mensen die mijn verhaal herkennen? Ben ik nou werkelijk de zieligste burn-out patiënt?
De eerste maanden werd gekweld door geweldige spanningen in mijn lijf. Ik schreeuwde soms uit en wist niet waar ik het zoeken moest. In december een terugval; bij een wandeling extreme verzuring in mijn benen en energie weer nul. Oorzaak: wellicht angst voor start re-integratie.
Medio januari gestart bij een psycholoog en loopcoach. Leek de goede kant op te gaan. Spanningen namen af en energie nam toe. Echter in maart een terugval, die veel erger was de voorgaande. Ik werkelijk geen energie soms om de avondmaaltijd te nuttigen.
Mijn spanningen zijn van de buikregio naar meer naar het hoofd gegaan en heb ik dagelijks last van spanningshoofdpijnen. Hierbij heb ik oxazepam 3 maal daags gekregen en sinds 3 weken Citalopram. De bij werkingen van het laatste was niet leuk en had ik last van misselijkheid, geen eetlust en verergering spanningen. De bijwerkingen worden nu geleidelijk minder.
Kortom met horten en stoten kom ik verder, maar echt onmiskenbaar herstel kan ik het niet noemen ( op sommige vlakken ben ik achteruit gegaan). Ik ben nu 8 maanden verder. Zijn er mensen die mijn verhaal herkennen? Ben ik nou werkelijk de zieligste burn-out patiënt?
Tasius
> 2 jaar geleden
