Deze diagnose kwam ergens als een verassing en als een opluchting

Ik heb complex ptss. Deze diagnose kwam ergens als een verassing en als een opluchting. Ik had me altijd voorgehouden dat de dingen die in mijn leven niet lukten mijn eigen schuld waren. Dat het niet goed ging op school, met contacten of mijn mentale welzijn verweet ik mezelf.
Dat het niet goed ging thuis hoopte ik dat het van tijdelijke aard was. Ik hield mezelf voor dat het wel weet goed zou komen. Ik moest even volhouden, sterk blijven en optimistisch blijven.
De klap kwam binnen toen ik van huis vertrok en er eigenlijk niks veranderd was. Het was niet die ene stress situatie, er was niet even weinig geld. Wat er aan de hand was was structuele emotionele verwaarlozing en emotionele incompetentie van mijn ouders. Dat mijn vader alleen maar achter de computer bier drinkt is niet tijdelijk en niet mijn schuld, dat mijn moeder me niet heeft gevraagd hoe het met me ging was niet tijdelijk en niet mijn schuld dat er huiselijk geweld was was niet tijdelijk en niet mijn schuld.
Ik hoopte er na jaren beter mee om te kunnen gaan. Ik was uit huis gegaan en ben gaan werken en studeren. Ik hoopte door hard te werken en mijn best te doen dat ik het beter zou doen. Maar daar zat ook ergens voor mij de valkuil. Ik had juist zachtheid nodig en werk aan mijn emotionele welzijn. Maar het is lastig om dat te doen vanuit een situatie waar je je niet veilig voelt. Een gevoel van onveiligheid bleef altijd hangen.
Cptss is een soort handicap die mensen niet kunnen zien en iets waar je altijd rekening mee moet houden. Ergens voel ik me gebroken, onbegrepen, chronisch eenzaam. Soms emotioneel wanneer het misplaatst voelt en andersom weer compleet afgevlakt in emotionele situaties. Ik voel me soms een alien omdat ik merk dat 'normale' situaties raar aanvoelen. Ik voel me niet altijd helemaal aanwezig en ik ben vaak bang. Dit zijn klachten die ik soms maar als normaal ervaar of niet eens bewust door heb. Maar deze klachten verlammen me.

Ik probeer er nu bewuster mee on te gaan. Ik probeer meer naar mijn gevoel te luisteren en erover te praten met de mensen dichtbij mij. Ik probeer meer yoga en meditatie. Ik probeer meer stimulerende activiteiten te doen wat geen alcohol drinken is. Ik probeer meet te lezen over deze diagnose. En ik probeer bewust te zijn wat het effect is van mij op de omgeving en andersom. Ik hoop dat deze dingen zullen werken om me meer aanwezig en kalm te voelen in het dagelijks leven.